Ένα γλυκό απόγευμα βρέθηκα σε ένα μικρό γειτονικό άλσος. Από ΄κείνα τα αλσάκια που μυρίζει ακόμη, θαρρείς, γιασεμί και λογιών μυρωδιές που σου παίρνουν τη μύτη. Ένα μεγάλο παγκάκι δέσποζε στο χώρο. Ακολουθούσαν δυο τρία μικρότερα που χώραγαν στη σκιά του. Τί ιεραρχία, σκέφτηκα! Ποιος να τα έστησε έτσι; Σκεφτόμουν και γελούσα μόνη μου.
της Έφης Καμπάνταη – Ηθοποιός – Θεατρολόγος
Εν τω μεταξύ, ακούστηκε ένα θρόϊσμα έντονο, θορυβώδες. Θα είναι καμιά γάτα, σκέφτηκα. Ή μήπως κακοποιός που με παρακολουθούσε; Φοβήθηκα τόσο πολύ, κρύος ιδρώτας με περιέλουσε με μιας. Και η καρδιά μου χόρευε μέταλ. Τι να ‘ναι αυτό; Και γιατί τόσος φόβος; Λες να μου είχε συμβεί κάτι στα παιδικά μου χρόνια; Μήπως να ανατρέξω στο παρελθόν;… είναι και μόδα, βρε μπας;
Σκέφτηκα τότε, να κάνω κάτι πιο απλό και να ακολουθήσω έναν πιο σύντομο δρόμο. Να πλησιάσω το θόρυβο που, εν τω μεταξύ, συνεχιζόταν. Πλησίασα δειλά – δειλά, πατώντας στις μύτες. Τι αστείο θεέ μου! Σε δρόμο ήμουν, τα πόδια μου θα άκουγε ο κρυμμένος ύποπτος; Κάνω μια στα φύλλα και τότε τι αντικρύζω;
Μια κούκλα, μια όμορφη κούκλα! Παρόλο που ήταν βρώμικη και μισοντυμένη, άλουστη κι αχτένιστη, με κοίταζε με τα τεράστια, λαμπερά μάτια της, σα να ήταν η πιο όμορφη όλου του κόσμου!
Η μπαταρία της μισοτελειωμένη, μα εκείνη έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο και την καρδιά μου!
Τα μάτια της καρφωμένα πάνω μου, χαμογελαστά με ικέτευαν να την φροντίσω. Σήκωνε αργά – αργά τα καλοφτιαγμένα χέρια της, σα να ζητούσε την αγκαλιά μου. Ήταν τόσο όμορφη αυτή η κούκλα! Μου θύμιζε τα παιδικά μου χρόνια. Μου θύμισε πως και τα παιχνίδια έχουν ζωή, ψυχή και σώμα. Μπορούν να χαμογελούν, να κλαίνε και να γελούν.
Είναι οι καθρέφτες της ψυχής μας.
Αρκεί να τα κοιτάζει ένα βλέμμα, να τ’ αγγίζει ένα χέρι. Αλλιώς μαραζώνουν μέσα σε κάποιο παιχνιδόκουτο ή σε ένα μουχλιασμένο μπαούλο. Πολλές φορές πετιούνται αδιάφορα σε ένα υγρό πατάρι για χρόνια ή σε μια βρωμερή αποθήκη. Μαραζώνουν κι αργοπεθαίνουν μέχρι να καταλήξουν στα σκουπίδια, γυμνά και ακρωτηριασμένα.
Ας μην κρύβουμε τα παιχνίδια από τα παιδιά μας. Ας τους τα δώσουμε τώρα!!!
Μην τα κρατάμε για αύριο. Το αύριο είναι για όλους μας αβέβαιο και μακρινό.
Ας διδάξουμε στα παιδιά μας να αγαπούν και να φροντίζουν τα παιχνίδια τους. Κι αν δεν τα θέλουν πια… ή βρήκαν ένα καλύτερο παιχνίδι, υπάρχει λύση. Χαρίζουμε!!! Σ’ ένα άλλο παιδί, σ’ έναν ηλικιωμένο ή ακόμα και σε κάποιο ζωάκι. Μπορεί κάποιος να το χρειάζεται.
Όταν αυτά νιώθουν χρήσιμα και αγαπημένα, τότε ανθίζουν, γίνονται αλήθεια. Αλήθεια και χαρά. Και πλημμυρίζουν τον κόσμο μας με αγάπη!!!
Γράφει: η Έφη Καμπάνταη – Ηθοποιός – Θεατρολόγος
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
