Όταν ενημερωθήκαμε_ στο nevronas.gr_ ότι θα γίνει η παρουσίαση της ταινίας ΛΑΜΠΡΟΣ: “ΦΩΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ”, είπα μεμιάς: ‘’εγώ θα πάω‘’. Αφενός θα λάμβανε χώρα στο πολυαγαπημένο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, αφετέρου είχα ακούσει τόσα γι΄αυτήν την προσπάθεια, που με έκαναν να θέλω να είμαι παρούσα.
Στις 18:30 που ξεκινούσε η εκδήλωση, η αίθουσα του Φουαγιέ ήταν κατάμεστη. Ίσα- ίσα κατάφερα να βρω μια γωνίτσα να σταθώ. Το καλωσόρισμα έγινε από τον κ. Παπαδόπουλο, διευθυντή του Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Πειραιά, για παιδιά με Αυτισμό. Πόσο όμορφα πρέπει να αισθάνεται αυτός ο άνθρωπος και όλοι οι άλλοι συνάδελφοι – συνεργάτες του, μέσα στην απλότητα τους, για το σπουδαίο έργο που κάνουν.
Το ανοιξιάτικο απόγευμα, που μύριζε νυχτολούλουδο, θα συντρόφευαν οι όμορφες μουσικές από τον μαέστρο Γ. Νικολετόπουλο, τους μουσικούς και τραγουδοποιούς Στέλλα Παπαλάμπρου και Νίκο Γραίγο. Κάπου εκεί, πέτυχα τον διευθυντή του σχολείου να ευχαριστεί τους παρευρισκόμενους, μένοντας εκεί ανάμεσα μας, κάνοντάς μας να αισθανθούμε πολύ οικεία. Σε λίγο οι όμορφες μουσικές τελείωσαν και κλείσανε τα φώτα. Η προβολή θα ξεκινούσε σε ένα λεπτό!
Δε θυμάμαι ποτέ στη ζωή μου να ένοιωσα μεγαλύτερη προσμονή για ταινία. “Κι όμως, να ένα κοινό μου στοιχείο με τον Λάμπρο”, σκέφτηκα. Δεν μπορεί ούτε κι εκείνος, όπως κι εγώ, να περιμένει την μεγάλη αυτή στιγμή, της έναρξης.
Μια ταινία μικρού μήκους για τον αυτισμό, που θα μπορούσε κάλλιστα να σταθεί δίπλα σε επαγγελματικά ντοκιμαντέρ. Μια ταινία που σε ορισμένες στιγμές μου θύμισε μαρτυρίες από σημαντικά γεγονότα ιστορίας. Ο Λάμπρος στην καθημερινότητα του, ο Λάμπρος στο σπίτι, στο σχολείο, στις δραστηριότητες του και μαζί του όλοι εκείνοι οι συνοδοιπόροι του και καμιά φορά, οι φύλακες- προστάτες του.
Είχα ακούσει και διαβάσει τόσα για τον αυτισμό, μα δεν είχα έρθει ποτέ σε επαφή με ανθρώπους που έχουν διαγνωσθεί στο φάσμα. “Είναι σαν να προσπαθείς να πιάσεις σταθμό στο ραδιόφωνο και να πέφτεις πάντα πάνω στα παράσιτα του. Κάπως έτσι μοιάζει” είπε ο κ. Παπαδόπουλος και μου έγινε απόλυτα κατανοητό. Μέσα από τις “μαρτυρίες”, είδα ορισμένα χαρακτηριστικά αυτισμού που έχει ο Λάμπρος και προσπάθησα να μπω στη θέση του. Μου φάνηκε τόσο δύσκολο και μόνο να τα αντιληφθώ. Δυσκολεύτηκα, όπως και ο Λάμπρος, να αναγνωρίσω αυτά τα συναισθήματα, να τα εξωτερικεύσω στον ίδιο μου τον εαυτό και να ενσυναισθανθώ. Καθώς όμως έβλεπα την ταινία, κατάλαβα κάτι πολύ πιο σημαντικό… πως η σωστή αντιμετώπιση από τους ειδικούς και γενικότερα τους ανθρώπους, η αγάπη και η αποδοχή από την οικογένεια του, ο σεβασμός προς εκείνον και η αντιμετώπιση του ως ισότιμο μέλος αυτής, είναι οι πιο σπουδαίες συγκυρίες που θα μπορούσαν να τύχουν σε αυτό το εκπληκτικό πλάσμα.
Πολλές φορές, κατά τη διάρκεια της ταινίας, συγκινήθηκα τόσο πολύ που ένοιωσα ότι ήμουν εγώ στην θέση της μαμάς του. Έγινα ένα με το θέμα της ταινίας. Σαν να έπαιζα κι εγώ σε αυτήν. Τα λόγια της γιαγιάς του έμειναν χαραγμένα μέσα μου… “Μας δίνει πολλές χαρές”. Ο καλύτερος φίλος του εξομολογήθηκε πως τον βλέπει διαφορετικό, όμως και αυτό είναι πολύ όμορφο. Όταν τελείωσε η ταινία έβλεπες γύρω σου μάτια βουρκωμένα.
Όλοι είχαμε συγκινηθεί από την συνειδητοποίηση αυτών των μικρών θαυμάτων που είδαμε και ακούσαμε να γίνονται καθημερινά, από όλα αυτά τα παιδιά. Μικρά θαύματα που γίνονται με επιμονή, υπομονή και θέληση. “Σήμερα με άφησε να τον αγγίξω, καταφέραμε να χορέψουμε” είπε η μητέρα του και συμπλήρωσε “μην περιμένεις το θαύμα, το θαύμα το παράγεις εσύ”.
“Όταν το παιδί σε επιλέγει νιώθεις εκλεκτός” είπε η κα. Κατερίνα Γιαννακοπούλου (πρόεδρος του Συλλόγου ΑΛΜΑ).
Φεύγοντας, ένοιωσα μια πληρότητα και μια γλυκιά ανακούφιση, γιατί είδα ότι τελικά υπάρχουν κάποιοι που δεν θα πάψουν ποτέ να αποδεικνύουν το μεγαλείο που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος. Λάμπρο, κάποια μέρα, αν όχι ηδη, θα καταλάβεις πόσο τυχερός στάθηκες που βρέθηκαν κοντά σου και εμείς πόσο τυχεροί είμαστε που σε γνωρίσαμε.
Γράφει: η Γιώτα Ευσταθίου – Θεατρολόγος – Ηθοποιός
