Η Jessica Cox (Τζέσικα Κοξ) είναι μια δραστήρια γυναίκα, Πρέσβειρα Καλής Θέλησεως της Οργάνωσης Handicap International (για την αναπηρία σε διεθνή εμβέλεια), motivational speaker (ομιλήτρια που παρακινεί), πιλότος, σύζυγος και συνήγορος των δικαιωμάτων της αναπηρίας. Η Jessica έχει γεννηθεί χωρίς χέρια.
Στο blog “The World at My Feet” (o κόσμος στα πόδια μου), που διατηρεί στη διεύθυνση www.handicapinternational.us/, ανεβάζει κατά καιρούς πολύ ενδιαφέροντα κείμενα που σε κάνουν να σκεφτείς και να κινητοποιηθείς. Ένα από αυτά είναι και το παρακάτω:
Μαζί με τον σύζυγό μου και τον φίλο μας Samir ( Σαμίρ) – έναν πολύ ευγενικό νεαρό, που τυγχάνει να μην έχει ούτε αυτός χέρια – δειπνούσαμε σε ινδικό εστιατόριο στο Tucson (Τούσον,Αριζόνα- ΗΠΑ). Κάποια στιγμή ο άντρας μου, παρατήρησε ότι οι γυναίκες στο διπλανό τραπέζι μας κοιτούσαν αδιάκριτα και επίμονα. Τις αντίκρισα και διαπίστωσα, πως όχι μόνο δεν προσπαθούσαν να κρυφτούν, αλλά είχαν γυρίσει τις καρέκλες τους, για να μπορούν να μας βλέπουν καλύτερα.
Αυτό δεν ήταν κάτι καινούριο για μένα. Όλη μου τη ζωή με κοιτούν περίεργα. Πλέον, έχω αποδεχτεί ότι είναι κάτι που συμβαίνει, (όπως και άλλα πράγματα), επειδή δεν έχω χέρια. Η μητέρα μου, μιλάει πάντα για τα σχόλια που άκουγε από τους ανθρώπους για μένα όπως… “Ω, το κακόμοιρο” ή “Τι έχει πάθει;”, κάθε φορά που πηγαίναμε μαζί για ψώνια. Αυτές οι αντιδράσεις, την ενοχλούσαν και την πλήγωναν, όμως το να με κοιτούν, ήταν κάτι που την έκανε να αισθάνεται ακόμα χειρότερα. Το να σε κοιτούν περίεργα δεν επηρεάζει μόνο εσένα. Επηρεάζει τους γονείς, τους συγγενείς, τους φίλους και όποιον άλλον, είναι δίπλα σου εκείνη την ώρα.
Πολλοί γονείς που τα παιδιά τους έχουν κάποια αναπηρία με πλησιάζουν και με ρωτούν πως διαχειρίζομαι τα αδιάκριτα βλέμματα.
Σκέφτομαι τα παιδικά μου χρόνια και θυμάμαι πόσο δύσκολο ήταν. Στο μυαλό μου υπάρχει μια συγκεκριμένη, απαίσια για εμένα ημέρα, όταν πήγα στο Sam’s Club (λέσχη του Σαμ) να πάρω τη θεία μου, που δεν είχε αυτοκίνητο. Ήμουν κουρασμένη και δεν είχα διάθεση να ασχοληθώ με αυτούς που έκαναν τα καλοκαιρινά τους ψώνια. Καθώς περπάταγα ανάμεσα στο πλήθος, τα κεφάλια άρχισαν να γυρνούν ένα-ένα προς τα εμένα, λες και ήταν ντόμινο. Ένιωσα τόσο εκτεθειμένη και ευάλωτη! Αμέσως κρύφτηκα πίσω από το πρώτο ράφι με ρούχα που βρήκα, θέλοντας να δραπετεύσω από όλα αυτά. Κατάφερα να ανασυγκροτηθώ και να φύγω από το μαγαζί. Αυτή η στιγμή, έγινε η αφορμή για να γίνω πιο δυνατή στο να διαχειρίζομαι τις περίεργες ματιές των ανθρώπων.
Συνειδητοποίησα ότι, είτε θα κρύβομαι, όπως έκανα στο κατάστημα, είτε θα δείχνω στους άλλους, πως η αυτοπεποίθησή και η ευτυχία μου, δεν επηρεάζονται από το κοίταγμά τους.
Πλέον σκέφτομαι πολύ συχνά την αγαπημένη μου φράση “Κανείς δεν μπορεί να σε κάνει να νιώσεις κατώτερος, εκτός και αν του το επιτρέψεις.”
Υπάρχει και κάτι άλλο που βοηθάει. Η κατανόηση! Μερικές φορές, οι επίμονες ματιές ή οι ερωτήσεις προέρχονται από γνήσια, (αν και ενοχλητική), περιέργεια. Τις μέρες που αισθάνομαι καλά, ξεκινάω κάποιες συζητήσεις και ποιος ξέρει… μπορεί να αναπτυχθεί μια φιλία! Είναι πάντως μια ευκαιρία, να διαφωτίσεις και να ενημερώσεις. Όμως είμαι άνθρωπος και αρκετές φορές, απλά, θέλω να μπορώ να μπαίνω σε ένα μαγαζί, για να αγοράσω γάλα, χωρίς να χρειάζεται να απαντήσω σε ερωτήσεις, γιατί είμαι διαφορετική.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που γνώρισα την μέντορα μου, Barbara (Βαρβάρα), η οποία μεγαλώνει με επιτυχία δύο παιδιά και απολαμβάνει την ενασχόληση της με το bodybuilding, άσχετα αν δεν έχει χέρια. Είχαμε πάει για καφέ και ήμουν ενθουσιασμένη που για πρώτη φορά θα γνώριζα κάποια, που όπως και εγώ, έκανε τα πάντα με τα πόδια. Καθίσαμε απέναντι και σηκώσαμε τις κούπες του καφέ μας, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, χρησιμοποιώντας το δεξί μας πόδι. Παρατηρώντας την, ήταν σαν να βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα… “Τώρα καταλαβαίνω!”. Οι άνθρωποι με κοιτάζουν, γιατί ο τρόπος που κάνω πράγματα, τους φαίνεται πολύ διαφορετικός. Το γεγονός ότι αυτός είναι ο τρόπος που ζω όλη μου τη ζωή, δεν με άφησε να δω πως φαίνονται τα πράγματα, ως παρατηρητής.
Έμαθα πολλά από την Barbara και γενικότερα από την όλη αντιμετώπιση…
Έτσι την επόμενη φορά που κάποιος θα με κοιτάξει αδιάκριτα, ελπίζω ότι το να είμαι διαφορετική και να κάνω τα πράγματα με διαφορετικούς τρόπους, μπορεί να τον/την κάνουν να καταλάβει πως η αυτοπεποίθηση, η χαρά και η ευτυχία, είναι επιλογή του καθενός, ανεξάρτητα από τις προκλήσεις της ζωής.
Η Τζέσικα συνεχίζει, με συμβουλές πάνω στο θέμα αυτό…..
Για όλους εσάς που έχετε μια εμφανή αναπηρία, να κάποια σημεία που μπορούν να βοηθήσουν:
– Όταν κάποιος σας κοιτάζει, μην το παίρνετε προσωπικά. Δείτε το θετικά. Οι άνθρωποι κοιτάζουν, όταν αντιληφθούν κάτι διαφορετικό και έξω από τα συνηθισμένα.
– Να θυμάστε ότι δεν μπορείτε να ελέγξετε τα ενοχλητικά κοιτάγματα, μπορείτε όμως να ελέγξετε το αν και πώς σας επηρεάζουν. Μπορείτε να επιλέξετε να ενοχλείστε ή απλά να αδιαφορήσετε.
– Χρησιμοποιήστε το χιούμορ, για να αντιστρέψετε θετικά, αυτό που σας ενοχλεί. Ο φίλος μου Sean Stephenson (Σιν Στέφενσον), που χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο συνηθίζει να λέει, “Τα ενοχλητικά βλέμματα είναι η προπόνησή μου, για όταν γίνω διάσημος”! Αν ενοχληθείτε πολύ, μπορείτε να πείτε, “Τράβα μια φωτογραφία, έτσι θα μπορείς να κοιτάς για πολύ ώρα”.
Όποιος συναντά έναν άνθρωπο πολύ διαφορετικό σε εμφάνιση και λειτουργικότητα, όπως π.χ είμαι εγώ, και δεν ξέρει πώς να το διαχειριστεί υπάρχουν τρόποι…
– Κατανόησε ότι οι άνθρωποι νιώθουν άβολα όταν τους κοιτάς. Σκέψου πώς θα αισθανόσουν ο ίδιος αν κάποιος σε κοιτούσε ενοχλητικά.
– Μην αφήσεις την περιέργειά σου να σε κυριεύσει! Πριν κοιτάξεις ή ρωτήσεις, καλό είναι να σκεφτείς πόσες φορές έχει αναγκαστεί αυτός ο άνθρωπος να απαντήσει στα ίδια, σε άλλους που ήταν περίεργοι όπως εσύ.
– Θυμήσου ότι αυτός που κοιτάζεις με περιέργεια είναι απλά ένας άνθρωπος, όπως εσύ, και δεν προσδιορίζεται μόνο από την αναπηρία του (διαφορετικότητά του).
– Αν τα μάτια σας συναντηθούν, χαμογέλασε για να ξεπεραστεί η αμηχανία της στιγμής. Θα εκπλαγείς με το τι μπορεί να κάνει ένα χαμόγελο. Μπορεί να κερδίσεις έναν νέο φίλο.
Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Αν καταφέρνουμε να βλέπουμε πραγμτικά ο ένας τον άλλον, πέρα από την πρώτη επιφανειακή εντύπωση, θα ανακαλύπτουμε όλα τα κοινά χαρακτηριστικά μας _ και τότε θα έχουμε μία ωραία αιτία για να γιορτάσουμε!!!
Μετάφραση – Επιμέλεια: Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
Πηγή: http://www.handicap-international.us/
