Ο John William Keedy εξερευνά τις αγχώδεις διαταραχές μέσα από μία σειρά φωτογραφιών με τίτλο «It’s Hardly Noticeable» («Είναι Σχεδόν Απαρατήρητη»). Το εφαλτήριο για αυτή την ιδέα προήλθε από την ανησυχία του, ότι δεν ανήκει στους λεγόμενους ”φυσιολογικούς” ανθρώπους, πράγμα που επαληθεύτηκε όταν πριν 9 χρόνια διαγνώστηκε με αγχώδη διαταραχή.
Ο Keedy δυσκολευόταν πολύ να βρεθεί σε πολυσύχναστα μέρη, απέφευγε ακόμη και τις πολυάριθμες παρέες. Πήγαινε για ψώνια είτε πολύ πρωί, είτε αργά το βράδυ για να συναντήσει όσο το δυνατόν λιγότερους ανθρώπους. Δεν μπορούσε να διαχειριστεί μια νέα γνωριμία και παρόλο που τα έχει καταφέρει αρκετά καλά, συνεχίζει να επικοινωνεί με ένα μικρό δίκτυο ανθρώπων, ιδιαίτερα σε δύσκολες γι’ αυτόν περιόδους.
Στις φωτογραφίες, δεν θέλει να προβάλει την προσωπική του ιστορία (αν και ολόκληρο το project βασίζεται στην προσωπική του εμπειρία), αλλά να μπορέσει να δει κανείς το πώς ο καθένας αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα και να προβληματιστεί σχετικά με το στερεότυπο του ”φυσιολογικού”. Οι φωτογραφίες δίνουν μία άλλη οπτική σχετικά με τις ταμπέλες που έχουμε την τάση να βάζουμε στους ανθρώπους. Συμπεριφορές που κρίνονται ως μη φυσιολογικές, παρουσιάζονται μέσα από το φακό του Keedy να φλερτάρουν με την ιδέα του φυσιολογικού.
Κάθε φωτογραφία, είναι μια μικρή πληροφορία που αποκαλύπτει μια πτυχή ενός μεγαλύτερου θέματος. Αποτελεί ένα παράθυρο, το οποίο σου δίνει την δυνατότητα να δεις μέσα στη ζωή των ανθρώπων που παλεύουν με τις αγχώδεις διαταραχές.
“Ψυχαναγκασμός με την καθαριότητα δοντιών”
“Εμμονικά θέματα με την τάξη – τακτοποίηση – καθαριότητα”
“Πιθανά, το σπίτι ανθρώπου με αγοραφοβία”
Ο Keedy αναρωτιέται τι είναι φυσιολογικό και ποιοί το ορίζουν. Τον εξοργίζει η ιδέα, ότι συγκεκριμένες δυσκολίες που μπορεί να έχει κάποιος άνθρωπος, διαγιγνώσκονται και κατατάσσονται ως μη φυσιολογικές. Με τις φωτογραφίες του αποβλέπει στο να προκαλέσει και να διεγείρει την σκέψη αυτών που θα τις δουν και όχι να τους περάσει κάποια άποψη ή να τους κάνει μάθημα. Αν και το θέμα που καταπιάνεται είναι πολύ σοβαρό, προσπαθεί να το προσεγγίσει με χιούμορ, προκειμένου να μπορέσουν και οι θεατές, αλλά και ο ίδιος να το διαχειριστούν.
Η όλη διαδικασία τον βοήθησε πολύ, γιατί τσέκαρε την πρόοδο που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια στην καθημερινότητά του και ένιωσε πιο σίγουρος για τον εαυτό του, αφού κατάλαβε ότι δεν πισωγυρίζει σε συμπεριφορές που αγωνίστηκε για να τις βελτιώσει.
Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να προσπαθεί καθημερινά, να επιτρέπει στον εαυτό του… να είναι ο εαυτός του! Δεν μπορεί να δεχτεί οποιαδήποτε ταμπέλα για κάτι που διαρκώς αλλάζει.
Μετάφραση – Παρουσίαση: Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
Πηγές:
http://www.mymodernmet.com/
http://www.huffingtonpost.com/
http://www.wired.com/
