«Η Αρχή του Αρχιμήδη», μια παράσταση που πραγματεύεται τα όρια της ελευθερίας, δεν απαντά στο θέμα της παιδοφιλίας, έστω κι αν τεθεί σαν υποψία, αλλά αφήνει τους θεατές να πάρουν θέση αναλογιζόμενοι τους φόβους και τις αμφιβολίες που γεννά!
του Γιάννη Βανταράκη – Δημοσιογράφος
Η Μαρία Φιλίνη υποδύεται την Άννα, μία διευθύντρια κολυμβητηρίου που καλείται να αντιμετωπίσει μία κρίση, όταν ένα μικρό κορίτσι κατηγορεί έναν από τους προπονητές ότι φίλησε ένα αγοράκι στο στόμα. Με αφορμή αυτό το γεγονός ξεκινάει ένα ντόμινο αναταράξεων που θα φέρει στην επιφάνεια την υποκρισία της κοινωνίας και των ανθρώπων, την αποποίηση μπροστά στις ευθύνες και φυσικά τo βόλεμα που προσφέρει η ουδετερότητα.
Είναι δεύτερος χρόνος επιτυχίας για την παράσταση, θα ήθελες να μου πεις λίγα λόγια;
Καταρχάς είναι πολύ ευχάριστο όταν κάτι έχει επιτυχία και ο κόσμος θέλει να το δει. Είναι πολύ ωραίο γιατί σου δίνεται μία ευκαιρία, σαν ηθοποιός, την δεύτερη χρονιά να δεις πράγματα που δεν είχες προλάβει να δεις την πρώτη. Βαθαίνει, δηλαδή, η αντίληψή σου για τον ρόλο και η σχέση με τους συναδέλφους σου γίνεται πιο οικεία,οπότε σου δίνεται η δυνατότητα να διορθώσεις πράγματα που σκεφτόσουν ότι είχες κάνει λάθος.
Πες μας λίγα λόγια για την Άννα και την σχέση της με τον Τζόρντι;
Ο ρόλος που υποδύομαι είναι η Άννα η οποία είναι διευθύντρια ενός κολυμβητηρίου. Είναι μία γυναίκα μετά τα 45 και ουσιαστικά καλείται ν’ αντιμετωπίσει μία κρίση που ξεσπά στο κολυμβητήριο όταν ένα κοριτσάκι λέει ότι είδε τον Τζόρντι να φιλάει στο στόμα ένα αγοράκι. Αυτό πυροδοτεί μία σειρά γεγονότων: αντιδράσεις απ’τους γονείς, σχόλια για την σεξουαλική ζωή του δασκάλου κλπ. Η Άννα προσπαθεί ν’αντιμετωπίσει αυτά τα γεγονότα με κύριο γνώμονα τα πιστεύω της. Πιστεύει, δηλαδή, στην ιδιωτική ζωή των ανθρώπων, στην ελευθερία, στην επιβράβευση του παιδιού απ’το δάσκαλο με μία αγκαλιά. Έτσι προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση, αλλά κάπου αρχίζει να χάνει την ψυχραιμία της και δυστυχώς βουλιάζει στο φόβο της από τα γεγονότα που την ξεπερνούν.
Πόσο εύκολο είναι να διαχειριστεί ένας δάσκαλος ένα μικρό παιδί, ποιές είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει;
Aπ’ ότι έχω καταλάβει, στην Ελλάδα δεν είναι τόσο σοβαρά τα πράγματα αλλά στην Αμερική δεν επιτρέπεται ν’ αγγίζεις καθόλου το παιδί. Από κουβέντες που έχουμε κάνει με εκπαιδευτικούς που ήρθαν και είδαν την παράσταση αρχίζει να ισχύει το ίδιο και στην χώρα μας. Πρέπει δηλαδή να είσαι πολύ προσεκτικός στις κινήσεις και στο πώς θα διαχειριστείς το παιδί.
Η πισίνα, μέσα στην αθωότητα της, πιστεύεις ότι κρύβει και πολλούς κινδύνους;
Δραματουργικά μπορείς να το πεις αυτό διότι το υγρό στοιχείο έχει να κάνει πολύ με το συναίσθημα και αυτό έχει τις φωτεινές του πλευρές αλλά και τις σκοτεινές. Επίσης το νερό ταυτόχρονα με τα παιχνίδια μπορεί και να σε πνίξει, αν δεν είσαι προσεκτικός.
Ποιός είναι ο ρόλος των Media σε όλα αυτά τα γεγονότα που διαδραματίζονται στο κολυμβητήριο;
Στην δική μας ιστορία όπου την παρακολουθούμε σε λιγότερο από 24 ώρες, από το πρωί δηλαδή μέχρι το απόγευμα που βλέπουμε τους γονείς να έχουν μαζευτεί και να πετάνε πέτρες στο κολυμβητήριο, όλο αυτό το σκηνικό έχει γίνει απ’ το facebook διότι κάποιοι γονείς που είχαν φτιάξει μία ομάδα, ανέβασαν αυτήν την ψευδή δήλωση η οποία δεν ήταν διασταυρωμένη. Έτσι σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα δημιουργήθηκε όλη αυτή η σύγχυση. Πιστεύω ότι αυτό είναι κάτι που μπορεί να συμβεί. Με τον τρόπο που λειτουργούν τα media και συνδέονται μεταξύ τους, μπορεί δηλαδή κάτι, από μία απλή παρερμηνεία να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Πόσο εύκολο είναι να πάρουμε θέση σε όλα αυτά τα περιστατικά που συμβαίνουν ή συνήθως προτιμάμε να μένουμε ουδέτεροι;
Νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολο να πάρεις θέση σε κάτι το οποίο δεν είναι εξακριβωμένο κιόλας, αν ισχύει ή όχι. Οπότε έχει να κάνει με τους φόβους μας, με τις αξίες μας, τα πιστεύω μας και γι’αυτό καταλαβαίνω ότι το ουδέτερο είναι πάντα πιο εύκολο και έχει το λιγότερο κόστος. Διανύουμε μία περίοδο που απέχουμε απ’ τα πάντα και δεν παίρνουμε ευθύνες για τον εαυτό μας αποποιούμενοι την ενηλικίωση και τις συνέπειες των πράξεών μας.
Υπάρχει ανοχή απ’ τον περίγυρο στους κανόνες που έχουν θεσμοθετηθεί από τον ίδιο;
Ζούμε σε μία χώρα η οποία είναι σε μεγάλο βαθμό ανεκτική με τους κανόνες, εννοώ ότι τους αλλάζουν αναλόγως με το τί βολεύει τον καθένα. Έτσι μεγαλώνουμε, με κανόνες που αλλάζουν ανάλογα με το τί μπορούμε. Φυσικά αυτό δεν ισχύει σ’ άλλες χώρες, στην Ελλάδα όμως η τήρηση του κανόνα δεν αποτελεί μέρος της εθνικής αντίληψης. Επίσης δεν νομίζω ότι έχει υπάρξει κάποιο πολιτικό σύστημα στο οποίο ο λαός να πιστέψει. Όσο μπορώ βέβαια ν’αντιληφθώ, δεν νομίζω ότι έχουμε πάρει κάποια σοβαρή ευθύνη και πρωτοβουλία για το μέλλον μας.
Δείτε ακόμη…
(Βίντεο) Σεξουαλική Κακοποίηση Ανηλίκων (Παιδιά – Προέφηβοι – Έφηβοι)
Συνέντευξη: της ηθοποιού Μαρίας Φιλίνη στον Γιάννη Βανταράκη – Δημοσιογράφος για το nevronas.gr
Η Μαρία Φιλίνη αποφοίτησε από την δραματική σχολή τέχνης της Νέλλης Καρρά. Έχει συνεργαστεί σαν ηθοποιός, στο θέατρο και στον κινηματογράφο με γνωστούς σκηνοθέτες. Το 2019 τιμήθηκε με το βραβείο δεύτερου γυναικείου ρόλου από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου για την ερμηνεία στην ταινία “η Δουλειά της” και το 2015 απέσπασε από τις Νύχτες Πρεμιέρας το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενης στην ταινία “a Blast”. Είναι ιδρυτικό μέλος του Skrow theater group.
