Παράλληλες Ζωές...

Τρίτη απόγευμα, στην παιδική χαρά στον Φλοίσβο, μια μητέρα κοιτάζει το παιδί της, ένα κοριτσάκι έξι χρονών, με κατάξανθες μπούκλες και μεγάλα όμορφα, γαλάζια μάτια που παίζει αμέριμνο.

του Νικηφόρου Κοτρίδη – Tae Kwon Do ΑμεΑ

Κάποια στιγμή ένα μικρό αγόρι περνάει δίπλα της, την σκουντάει και την ρίχνει στο έδαφος. Η μικρή κλαίει δυνατά και πιάνει το χέρι της. Η μητέρα της πετάγεται σαν ελατήριο από την θέση της και φωνάζει δυνατά στο αγόρι, κάνοντας απειλητικές χειρονομίες. Αυτό κάθεται στο χώμα κλείνει τα αυτιά του και μουρμουράει ακαταλαβίστικα.

Εκείνη την ώρα η μητέρα του αγοριού τρέχει πρός το μέρος τους. “Είναι αυτιστικός, είναι αυτιστικός…” φωνάζει, τραβώντας από το χέρι την μητέρα του κοριτσιού και σπρώχνοντάς την μακριά από το αγόρι. “Να τον κρατήσεις σπίτι σου, δεν βλέπεις ότι είναι επικίνδυνος;” ουρλιάζει η μητέρα του κοριτσιού, παίρνει την κόρη της από το χέρι και βγαίνει γρήγορα από την παιδική χαρά. Στην βιασύνη της όμως και στην ταραχή της, δεν βλέπει ότι ερχόταν με ταχύτητα ένας ποδηλάτης. Το κακό δεν άργησε να γίνει.

Ο ποδηλάτης, όσο και αν προσπάθησε να το αποφύγει δεν τα κατάφερε και χτύπησε με το ποδήλατο το κορίτσι, ρίχνοντάς το στο έδαφος. Κόσμος πολύς μαζεύτηκε στο σημείο για να βοηθήσει. Το κοριτσάκι ξαπλωμένο στο έδαφος, ακίνητο, χωρίς τις αισθήσεις του. Η μητέρα έκλαιγε γοερά και φώναζε για βοήθεια.

Μετά από λίγο ήρθε το ΕΚΑΒ και μετέφερε το κοριτσάκι στο Νοσοκομείο Παίδων. Η διάγνωση των γιατρών ήταν εγκεφαλική βλάβη. Αφασία, τύπου Broca (ή αλλιώς Κινητική) που χαρακτηρίζεται από περιορισμένη ικανότητα έκφρασης προφορικού λόγου, περιορισμένο λεξιλόγιο και μετρίου βαθμού δυσκολία στην κατανόηση της γλώσσας, γεγονός που οδηγεί συχνά σε δυσκολία στην επικοινωνία).

Από την ημέρα του ατυχήματος πέρασε πολύς καιρός. Το μικρό κορίτσι βγήκε από το νοσοκομείο, άρχισε εργοθεραπεία και λογοθεραπεία. Ώρες-ώρες, φαινόταν να είναι τελείως “χαμένο”. Οι επισκέψεις στο νοσοκομείο για επανέλεγχο και εργοθεραπείες ήταν συχνή. Πώς τα φέρνει, αλήθεια, η μοίρα!

Μια μέρα, μητέρα και κόρη έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με την μητέρα του αυτιστικού αγοριού, της παιδικής χαράς. Τα βλέμματά τους συναντιούνται, μόνο που αυτή τη φορά το βλέμμα της μάνας του κοριτσιού είναι γεμάτο πόνο, ενώ της μητέρας του αυτιστικού γεμάτο κατανόηση και συμπόνια.

Τέτοια περιστατικά είναι καθημερινά. Η συμπεριφορά της μητέρας του νευροτυπικού παιδιού απέναντι στον αυτιστικό και στην μητέρα του, αν αποκλείσουμε την έλλειψη αγωγής και παιδείας, είναι ένδειξη ελλειπούς ενημέρωσης από την πλευρά της πολιτείας, είναι ένδειξη “στενομυαλιάς” της κοινωνίας μας, είναι ένδειξη παραπληροφόρησης.

Ο αυτισμός δεν κολλάει, η τετραπληγία δεν κολλάει, η αναπηρία γενικά δεν κολλάει… η βλακεία όμως, κολλάει. Η ηλιθιότητα κολλάει. Ο ωχαδερφισμός κολλάει. Το “δεν θα συμβεί σ’ εμένα”, κολλάει… και όταν συμβεί, τότε ξεκολλάει η γη και φεύγει κάτω από τα πόδια μας.

Γιατί κανένας δεν μας έχει πει πως ΟΛΟΙ, μα ΟΛΟΙ μας, είμαστε εν δυνάμει ΑμεΑ.

Αυτό που δεν ξέρουμε είναι το κατά πόσον μπορεί να μας τύχει ή να μην μας τύχει, κατά την διάρκεια της ζωής μας. Και αντί να προνοήσουμε, να ανακουφίσουμε τους γονείς των ατόμων με αναπηρία, αντί να προνοήσουμε και να κάνουμε τις συνθήκες ζωής τους αξιοπρεπείς, αντί να προνοήσουμε όπως πράττει κάθε κράτος που θέλει να λέγεται πολιτισμένο, να τους παρέχουμε τακτικά και στην ώρα τους το προνοιακό τους επίδομα, εμείς τους λοιδορούμε και κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να κάνουμε την ζωή τους δυσκολότερη.

Τί πιο απλό για να δώσεις χαρά και να πάρεις εμπειρίες εσύ και το νευροτυπικό παιδί σου, από το να συμμετέχεις μαζί του σε δράσεις ΑμεΑ. Συμμετέχοντας σε αυτές δίνουμε στα παιδιά να καταλάβουν πως όλα στην ζωή δεν είναι ρόδινα και πως υπάρχουν συνάνθρωποί μας που μάχονται για την ζωή τους από την ημέρα που γεννιούνται για πράγματα που στους νευροτυπικούς δίνονται απλόχερα και δεν τα σέβονται.

Τα Άτομα με Αναπηρίες δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με οίκτο και να περιθωριοποιούνται. Ο οίκτος και η λύπηση δεν πρέπουν σε κανέναν.

Είναι άνθρωποι με αξιοπρέπεια και περηφάνια και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται. Το πρόβλημα της συμπεριφοράς, όπως όλα τα θέματα που έχουν να κάνουν με την κοινωνική ζωή ενός ατόμου, ξεκινάει από την οικογένεια.

Δεν χρειάζεται λοιπόν αγαπητή μητέρα και αγαπητέ πατέρα να φοβάσαι την αναπηρία. Δεν χρειάζεται καν να μιλάς στο παιδί σου γι’ αυτήν, αν δεν την φοβάσαι. Το παιδί σου θα δεί στα μάτια σου τον σεβασμό και την κατανόηση, όταν θα κοιτάς τα μάτια ενός παιδιού με αναπηρία.

Θα σε ακούσει, όταν μιλάς. Θα σε ακούσει όταν μιλάς στον δάσκαλο για το αυτιστικό παιδί που κάθεται μαζί με το δικό σου στο θρανίο. Θα σε παρατηρήσει καθώς μιλάς με την μητέρα του στην παιδική χαρά. Και θα κάνει κι αυτό το ίδιο!

Όσο φυσιολογικοί είστε όλοι εσείς, άλλο τόσο φυσιολογικές είναι κι αυτές οι οικογένειες. Δεν χρειάζεται εσύ να γίνεις εγώ για να με νιώσεις, για να καταλάβεις πως τελικά εμείς, όλοι εμείς, είμαστε άνθρωποι πάνω από όλα!