Bρεθήκαμε στο Θέατρο Τζένη Καρέζη με τον Νίκο Ψαρρά και συζητήσαμε για την παράσταση “Ηimmelweg (Ο Δρόμος για τον Ουρανό)”. Μας επισήμανε την ευκολία του ανθρώπου να ξεχνά, μας μίλησε για της θηριωδίες που υπέστησαν οι Εβραίοι στα στρατόπεδα συγκεντρώσεων και πώς η πιο σημαντική εξαπάτηση είναι αυτή των ιδεών.
του Γιάννη Βανταράκη – Δημοσιογράφος
Πώς αισθάνεσαι που η παράσταση επιστρέφει ξανά, μετά το Φεστιβάλ Αθηνών, στο Θέατρο Τζένη Καρέζη;
Αισθανόμαστε πολύ χαρούμενοι γιατί ήταν ο αρχικός μας στόχος. Το Φεστιβάλ το επιθυμεί αυτό, δηλαδή να υπάρχει συνέχεια στις παραστάσεις. Αυτή είναι η μοναδική παράσταση που συνεχίζει και νιώθουμε χαρούμενοι γι’αυτό.
Είναι μία δουλειά που έχουμε δουλέψει πολλούς μήνες και είναι κρίμα να παίζεις μόνο για τέσσερις βραδιές. Το θέατρο Τζένη Καρέζη μας αρέσει πολύ γιατί είναι αμφιθεατρικό, έχεις τους θεατές γύρω σου,δεν χρειάζεσαι μικρόφωνα για να μιλήσεις, έχει πολύ καλή ακουστική και είναι πολύ συγκινητικό να βλέπεις ότι σε μία δύσκολη θεατρική χρονιά εμείς έχουμε πολύ κόσμο και πολλά νέα παιδιά που για μένα αυτό ήταν το αρχικό στοίχημα, να δούνε τα νέα παιδιά τί σημαίνει φασισμός.
Μίλησέ μας για το έργο ώστε να μας βάλεις στο κλίμα της παράστασης.
Το έργο βασίζεται σε μία αληθινή ιστορία όπου στις αρχές του 1944 υπήρξε μία παγκόσμια αναταραχή για το τί γίνεται με όλα αυτά τα τρένα που “μετέφεραν” τους εργαζόμενους Εβραίους. Ο Γκαίμπελς και το Υπουργείο Προπαγάνδας είχαν μία ιδέα, την επιχείρηση “ωραιοποίησης”.
Σε μία πόλη την Τερεζίν, έξω από την Πράγα, δημιούργησαν μία ψεύτικη πόλη με τράπεζες, σχολεία, γήπεδο ποδοσφαίρου ώστε να εκπαιδεύσουν κάποιους από τους Εβραίους που μετέφεραν τα τρένα ότι ζουν μία φυσιολογική ζωή.
Στις 23 Ιουνίου του 1944 πήγε μία 3μελής επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού και πέρασε μία μέρα μαζί τους, γράφοντας στο τέλος τις αναφορές τους ότι όλα κυλούσαν τέλεια. Κανείς όμως δεν τους είπε ότι την ίδια αλλά και την επομένη μέρα κάποιοι θα μεταφέρονταν στο Άουσβιτς(στρατόπεδο συγκέντρωσης).
Το βιβλίο είναι γραμμένο το 2004 και ο Μαγιόρκα (θεατρικός συγγραφέας), με αφορμή εκείνο το συμβάν, θέλησε να μιλήσει για τα ιδεώδη του φασισμού βλέποντας φυσικά και τον κίνδυνο που ήταν προ των πυλών στην Ευρώπη.
Είναι ένα έργο για την ευκολία του ανθρώπου να ξεχνάει;
Ο άνθρωπος για να επιβιώσει, ξεχνά. Δυστυχώς πολλοί επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος πήγαν στην Παλαιστίνη και σκότωναν και εκείνοι Παλαιστίνιους, μετά από κάποια χρόνια.
Ο άνθρωπος είναι ένα άγριο ζώο που ξεχνάει πολύ εύκολα τις δυσκολίες του γιατί αυτός είναι ο κανόνας της επιβίωσης. Αλλά ο άνθρωπος πρέπει να ξέρει το χθες για να ζήσει το σήμερα και να ονειρεύεται το αύριο. Δεν μπορείς να ξεχνάς την ιστορία, γιατί η ιστορία είναι εκεί για το οτιδήποτε πάει να κάνει ο άνθρωπος και δυστυχώς επαναλαμβάνεται.
Γιατί το Ολοκαύτωμα και όλες αυτές οι θηριωδίες εκείνων των χρόνων δεν έκαναν τον άνθρωπο πιο σοφό, ώστε να μην επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη;
Δεν ξέρω, πάντως το Ολοκαύτωμα είναι η πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία νομίζω που υπήρχε ένα οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης μιας ολόκληρης ομάδας ανθρώπων.
Στον κόσμο, τότε, υπήρξε μία τρομερή προπαγάνδα από τους Ναζί ότι οι Γερμανοί έχασαν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο εξαιτίας των Εβραίων, κάτι το οποίο πίστευαν απόλυτα. Υπήρχε μία ολόκληρη προετοιμασία ώστε να εξοντωθεί αυτός ο λαός.
Η Ελλάδα ακροβατεί ανάμεσα σε ακροδεξιά καθεστώτα, κατά την διάρκεια της σύγχρονης ιστορίας;
Όχι μόνον η Ελλάδα. Όλες οι χώρες φλερτάρουν με την ακροδεξιά αλλά ευτυχώς είναι μειονότητα. Γι’αυτήν την ερώτηση θα μπορούσαμε να μιλάμε πολλές ώρες. Υπήρξαν άνθρωποι στην Ελλάδα που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς. Κάποιοι εκτελέστηκαν, κάποιοι επιβίωσαν, κάποιοι ασχολήθηκαν με την πολιτική. Για μένα, το να είσαι ακραίος, σε όποια άκρη και αν είσαι είναι οδυνηρό και επικίνδυνο. Ειδικά για την Ελλάδα, την χώρα που γέννησε την δημοκρατία, είναι λυπηρό.
Το έργο μιλάει για μία εξαπάτηση των Ναζί εναντίον των Εβραίων. Ποιά είναι πιστεύεις η σχέση του Ελληνικού λαού με την εξαπάτηση απ’ τους πολιτικούς;
Οι πολιτικοί έχουν μία πάρα πολύ συγκεκριμένη πολιτική: να τάζουν. Πολλές φορές εξαπατώντας τον λαό, γιατί απλούστατα χρειάζεται έναν ηγέτη που θα του τάξει κάτι.
Πάντα θα υπάρχουν δυσαρέσκειες γιατί πάντα ο καθένας θα ελπίζει σε κάτι που αν δεν πραγματοποιηθεί πιστεύει ότι έχει εξαπατηθεί.
Για εμένα το πιο σημαντικό είναι η εξαπάτηση των ιδεών. Άνθρωποι οι οποίοι έχουν αγωνισθεί για ιδανικά να τα βλέπουν να καταρρέουν.
Είσαι ένας ηθοποιός που έπαιξε σε λίγα σίριαλ που όμως ο κόσμος τα αγάπησε. Πως βλέπεις τη νέα τηλεοπτική χρονιά;
Δεν έχω προλάβει να δω πολλά πράγματα. Βλέπω όμως ότι υπάρχει ένα προβάδισμα σε σίριαλ εποχής και αυτό είναι που με χαροποιεί ιδιαίτερα. Η τηλεόραση όταν γίνεται με σοβαρότητα είναι υπέροχη.
Επόμενα σχέδια;
Ξεκινάμε 7 Δεκεμβρίου με Άμλετ στο Αμφιθέατρο, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου. Θα υποδύομαι τον Κλαύδιο και η παράσταση θα μας πάει μέχρι τέλη Μαΐου.
Ο Νίκος Ψαρράς είναι Έλληνας ηθοποιός. Γεννήθηκε στο Σοχό Θεσσαλονίκης το 1971 και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Είναι αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ).
Πρώτη του θεατρική εμφάνιση είναι στους “Δαιμονισμένους” το 1991 που ανέβασε το ΚΘΒΕ. Δύο ακόμα σημαντικοί ρόλοι ήταν στον “Μοναχικό της Αλεξάνδρειας” και στο “Πέρα απ’ τ’ αγάλματα” (στα Δημήτρια 1993 και 1994 αντίστοιχα).
Από το 1995 ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Έχει συμμετάσχει με πρωταγωνιστικούς ρόλους σε πολλές κινηματογραφικές, θεατρικές και τηλεοπτικές παραγωγές σε Ελλάδα και Νέα Υόρκη.
Συνέντευξη: του Νίκου Ψαρρά στον Γιάννη Βανταράκη – Δημοσιογράφος
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
