Ο Στέλιος Κολομβούνης μας μιλά, ως προπονητής της ομάδας Ράγκμπι με Αμαξίδιο στον Αθλητικό Σύλλογο Κινητικά Αναπήρων_ Μαρούσι για το άθλημα. Περιγράφει και αναλύει την εξέλιξή του αθλήματος στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς.
Στέλιο, πώς προέκυψε η ενασχόλησή σου, προπονητικά, με το Ράγκμπι με Αμαξίδιο;
Από την πρώτη στιγμή που αποφάσισα να ασχοληθώ με την Φυσικοθεραπεία, άρχισα να ψάχνω τρόπους να καταλάβω τι κάνει ακριβώς ένας Φυσικοθεραπευτής, πέρα από τα κλασσικά που ξέρουμε όλοι, πχ όταν πάμε σε ένα Φυσικοθεραπευτήριο γιατί κάπου πονάμε. Για μένα, “Φυσικοθεραπευτής” ήταν και είναι ο άνθρωπος-επαγγελματίας υγείας που βοηθάει κάποιον να κινηθεί, να χρησιμοποιήσει το σώμα του όσο το δυνατόν πιο λειτουργικά.
Έτσι βρήκα μέσω του Ανέστη Ντιβάνογλου, ενός πολύ καλού μου φίλου και συναδέλφου(πλέον), την 1η και μοναδική τότε (πριν 7 χρόνια) ομάδα Ράγκμπι με Αμαξίδιο στην Ελλάδα. Όταν πήγα στην 1η τους προπόνηση, για να δω τι κάνουν, η ψυχή μου ένιωσε – για κάποιον ανεξήγητο λόγο – ότι εδώ ανήκω ως Φυσικοθεραπευτής. Αγαπώ αυτό το άθλημα και μου αρέσει πάρα πολύ να δείχνω στα άτομα με κάποια σωματική αναπηρία, όπως Κάκωση Νωτιαίου Μυελού, ότι μπορούν να γίνουν επαγγελματίες αθλητές.
Στην Ολλανδία όπου σπούδασα, έγινα και εργάστηκα ως προπονητής στην ομάδα του Άμστερνταμ και στην Εθνική Ολλανδίας, για 3 χρόνια και όταν γύρισα ξανά στην Ελλάδα πριν 1 χρόνο, έγινα προπονητής της Ελληνικής ομάδας στον Αθλητικό Σύλλογο Κινητικά Αναπήρων_ Μαρούσι.
Μίλησέ μας λίγο για το άθλημα αυτό. Ποιές είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες του, σε σχέση με άλλα προσαρμοσμένα αθλήματα;
Το άθλημα αυτό είναι απόλυτα ασφαλές, αλλά και πολύ συναρπαστικό για άτομα με αναπηρία. Tο Ράγμπι με Αμαξίδιο είναι ένα Παραολυμπιακό Ομαδικό άθλημα, γεμάτο συγκρούσεις και γρήγορο ρυθμό για άντρες και γυναίκες με πρόβλημα – αναπηρία ή πάθηση – σε τουλάχιστον τρία από τα τέσσερα άκρα τους. Είναι ένα μοναδικό άθλημα το οποίο δημιουργήθηκε από αθλητές με αναπηρία και συνδυάζει στοιχεία μπάσκετ, ράγμπι και χόκεϊ στον πάγο.
Το παιχνίδι παίζεται σε γήπεδο μπάσκετ, ανάμεσα σε δυο ομάδες των τεσσάρων παιχτών, η καθεμία. Στόχος του παιχνιδιού είναι η μεταφορά της μπάλας στην γραμμή του τέρματος της αντίπαλης ομάδας, προκειμένου να κερδίσουν πόντους. Η επαφή ανάμεσα στα αμαξίδια επιτρέπεται και στην πραγματικότητα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αθλήματος.
Οι παίχτες χρησιμοποιούν ειδικά κατασκευασμένα αμαξίδια, ώστε να μπλοκάρουν και να κρατούν τους αντιπάλους τους, κατά την διάρκεια του παιχνιδιού. Πάνω από 3.000 άτομα, σε όλο τον κόσμο, ασχολούνται με το Ράγμπι με Αμαξίδιο. Ένα άθλημα το οποίο παίζεται ενεργά σε πάνω από 27 χώρες σήμερα.
Πόσο πίσω είναι στην Ελλάδα, ως προς την αναγνωρισιμότητά του, σε σχέση με άλλα κράτη (παγκοσμίως);
Εφτά χώρες συμμετείχαν, το 1993, στους παγκόσμιους αγώνες του Mandeville, στην Αγγλία. Το πρώτο παγκόσμιο πρωτάθλημα πραγματοποιήθηκε στο Νottwil της Ελβετίας, το 1995. Το Ράγμπι με Αμαξίδιο εμφανίστηκε στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1996, στην Atlanta, και εξελίχθηκε σ’ ένα άθλημα γεμάτο μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ, το 2000. Κάθε τέσσερα χρόνια πραγματοποιούνται Παγκόσμια Πρωταθλήματα και Παραολυμπιακοί Αγώνες_ με τα παγκόσμια πρωταθλήματα να πραγματοποιούνται δυο χρόνια πριν τους θερινούς Παραολυμπιακούς Αγώνες.
Ενώ το άθλημα ξεκίνησε κυρίως για αθλητές με αναπηρία από κάκωση νωτιαίου μυελού, η συμμετοχή έχει διευρυνθεί και σε παθήσεις άλλες, όπως εγκεφαλική παράλυση, ακρωτηριασμοί, μυοπάθειες και πολυνευροπάθειες. Σήμερα υπάρχουν 27 χώρες, στα διεθνή πρωταθλήματα και πάνω από άλλες 10 να αναπτύσσουν εθνικά πρωταθλήματα Ράγμπι με Αμαξίδιο. Η IWRF περιλαμβάνει τρεις ζώνες: Αμερική (6 χώρες), Ευρώπη (40 χώρες) και Ασία – Ωκεανία (6 χώρες).
Η Ελλάδα ανήκει στις χώρες υπό ανάπτυξη, της IWRF, μαζί με άλλες 6 στην Ευρώπη (Γεωργία, Ουγγαρία, Τουρκία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ουκρανία). Οι πρώτες προσπάθειες του αθλήματος στην Ελλάδα έγιναν το 2010, οπότε και φτιάχτηκε η 1η ομάδα. Το 2012 αυτή η ομάδα πήρε την 1η θέση στο τουρνουά Four Nations Cup στην Fontana Fredda της Ιταλίας. Από τότε, η ομάδα έχει πάρει μέρος και σε άλλα τουρνουά και έχει δώσει πολλούς αγώνες και σε Ελλάδα και σε Ευρώπη, σε συλλογικό επίπεδο. To 2016 η ομάδα έπαιξε και στο τουρνουά της Πράγας, όπου κατάφερε για 1η φορά να φέρει τα νέα της μέλη σε επαφή με το άθλημα, σε επαγγελματικό-διεθνές επίπεδο.
Πόσο απαιτητικό ή επιβαρυντικό είναι για γυναίκες αθλήτριες;
Ο αθλητής – αθλήτρια του Ράγκμπι με Αμαξίδιο (γυναίκα ή άντρας), δεν επιβαρύνεται παραπάνω, απ’ ότι αν γυμνάζονταν σε ένα γυμναστήριο, αν βέβαια αποκτήσει την σωστή τεχνική με τη βοήθεια του προπονητή, του Φυσικοθεραπευτή και των συμπαικτών. Αλλά πέρα από την σωματική αυτή φυσιολογική επιβάρυνση, υπάρχει η χαρά του αθλήματος, η κοινωνική επαφή και ο αθλητικός στόχος που δίνει το μεγαλύτερο κίνητρο στους αθλητές μας. Γυναίκες και άντρες μπορούν να γίνουν επαγγελματίες παίχτες στο πιο συναρπαστικό ομαδικό παραολυμπιακό άθλημα.
Δυο λόγια για τους αθλητικούς συλλόγους (του αθλήματος αυτού), που υπάρχουν στην Ελλάδα. Ποιες είναι οι ανάγκες των συλλόγων αυτών; Τι είναι αυτά που χρειάζονται περισσότερο, για να προχωρήσουν και να εξελιχθούν οι αθλητές και το άθλημα γενικότερα; Τι χρειάζονται από δημόσιους φορείς, εταιρείες και από τον απλό κόσμο;
Αυτή την στιγμή, υπάρχει μία ομάδα στην χώρα μας, η οποία προπονείται στον Αθλητικό Σύλλογο Κινητικά Αναπήρων_ Μαρούσι και έχει 6 παίχτες (5 με κάκωση νωτιαίου μυελού και 1 με συγγενή πάθηση στα άκρα). Η δημιουργία μιας ακόμα ομάδας με έδρα την Κομοτηνή έχει ήδη ξεκινήσει, στον Αθλητικό Σύλλογο Ατόμων με Αναπηρία “Ηρόδικος”, με άλλους 3 παίχτες τουλάχιστον (με κάκωση νωτιαίου μυελού) και είμαστε έτοιμοι με εξοπλισμό και αθλητές να αρχίσουμε τις προπονήσεις.
Η Εθνική Αθλητική Ομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία, η οποία και είναι η υπεύθυνη ομοσπονδία για όλα τα αθλήματα ΑμεΑ, εκτός του μπάσκετ, έχει ενημερωθεί φέτος (2017) για την πορεία των ομάδων και τους στόχους μας και ευελπιστούμε να μας στηρίξει σύντομα σε αυτήν την προσπάθεια, ώστε να αναπτυχθεί Εθνικό Πρωτάθλημα και Εθνική Ομάδα η οποία θα εκπροσωπεί τη χώρα μας σε όλα τα ευρωπαϊκά και διεθνή πρωταθλήματα του Ράγκμπι με Αμαξίδιο.
Η ομάδα έχει ανάγκη κυρίως, από αμαξίδια, για να μπορεί να κάνει τις προπονήσεις της και να συμμετέχει σε αγώνες, εθνικού και διεθνούς επιπέδου και για αυτόν τον λόγο είμαστε σε συνεχή αναζήτηση χορηγών – είτε σε εταιρικό, είτε σε ιδιωτικό, είτε σε κρατικό επίπεδο. Επίσης, σημαντικό να ξέρει ο κόσμος ότι θέλουμε στην ομάδα μας εθελοντές – βοηθούς που θα στηρίζουν τους παίχτες και εμένα στην προπόνησή μας και θα γίνουν και αυτοί μέλη της παρέας μας. Θα μπορούν να παίζουν και αυτοί στις προπονήσεις και γενικώς να περνάμε καλά ως προς το αθλητικό κομμάτι αλλά και ως οικογένεια του ράγκμπι με αμαξίδιο, με πολύ χαμόγελο!
Ποιό το όραμα το δικό σου, αλλά και των υπολοίπων συμμετεχόντων στο άθλημα ως αθλητές, παράγοντες, προπονητές κλπ.
Οι στόχοι μας για το 2018 – 2019:
- Θέλουμε, μέχρι το Δεκέμβρη του 2019, όλα τα άτομα (στην Ελλάδα), με δυνατότητα να παίξουν Ράγμπι με Αμαξίδιο, να δοκιμάσουν το άθλημα τουλάχιστον 1 φορά.
- Να λάβουμε μέρος στο μεγαλύτερο τουρνουά Ράγκμπι Αμαξιδίου στην Ευρώπη, το Bernd Best, στη Γερμανία.
- Να συμμετέχουμε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ράγκμπι Αμαξιδίου.
Για το 2020, θέλουμε να καταφέρουμε να λάβουμε μέρος στους Παραολυμπιακούς του Τόκυο.
Οραματιζόμαστε, το Ράγμπι με Αμαξίδιο, να γίνει το Νο 1 Παραολυμπιακό Ομαδικό Άθλημα στην χώρα μας!
Μάθετε περισσότερα για το Ράγμπι με Αμαξίδιο…
Συνέντευξη: του Φυσικοθεραπευτή – Προπονητή του αθλήματος Ράγκμπι με Αμαξίδιο Στέλιου Κολομβούνη, στην Πόπη Μάλεση
