Αρκεί μία στιγμή ή λίγα δευτερόλεπτα για να αλλάξει η ταυτότητά μας, το ποιοι είμαστε, το πώς θα ζήσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας;
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Την απάντηση θα την βρείτε στην ιαπωνική ταινία «37 δευτερόλεπτα» (37 seconds) παραγωγής Netflix του 2019 που αφηγείται την ιστορία της 23χρονης Γιούμα, μιας ταλαντούχου εικονογράφου Mάνγκα (Ιαπωνικων κόμιξ) με εγκεφαλική παράλυση.
Εγκλωβισμένη…
Η νεαρή κοπέλα ζει μια περιορισμένη και άχαρη ζωή, όπου δεν έχει τη δυνατότητα να δοκιμάσει τα όρια της, να φροντίζει τον εαυτό της και να αναδείξει το ταλέντο και την δημιουργικότητά της. Η υπερπροστατευτική μητέρα της, δεν την αφήνει να κάνει τίποτα μόνη της, στερώντας της όχι μόνο την ιδιωτικότητα της αλλά και τη δυνατότητα να αναπτύξει την αυτοπεποίθησή της. Αυτό είναι ένα λάθος που κάνουμε συχνά οι γονείς ατόμων με αναπηρία: δεν τους δίνουμε τη δυνατότητα να προσπαθήσουν, να αποτύχουν και να τα καταφέρουν με τις δικές τους δυνάμεις, εγκλωβίζοντας τους σε μια εξαναγκασμένη και ανάρμοστη για την ηλικία τους παιδικότητα.
Από την άλλη στη δουλειά της, την εκμεταλλεύονται και την κρατούν στην σκιά, γιατί θεωρούν ότι η εικόνα μιας κοπέλας χρήστριας αναπηρικού αμαξιδίου δεν είναι εμπορική…
Όσο και να προσπαθεί η Γιούμα να αποδράσει με τη ζωγραφική της, τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πραγματική ζωή και τις αληθινές εμπειρίες. Κάποτε έρχεται η στιγμή στην ζωή σου, που πρέπει να τα αλλάξεις όλα και πρέπει να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου και αυτό κάνει.
Αναπηρία και σεξουαλικότητα…
Η Γιούμα αρχίζει να γνωρίζει τον εαυτό της και το σώμα της σε ένα πολύ δύσκολο ταξίδι αυτογνωσίας αφού πρέπει να αντιμετωπίσει τις προκαταλήψεις, τη μητέρα της και την ίδια την αναπηρία, όπως φαίνεται και στην στην άβολη σκηνή του ξενοδοχείου με τον «ζιγκολό».
Ζούμε σε μία εποχή όπου βοηθήματα, εφαρμογές dating, πορνό ακόμα και πληρωμένο σεξ είναι άμεσα διαθέσιμα σε όποιον θέλει να τα χρησιμοποιήσει όπως δείχνει και η ταινία, αλλά η οικειότητα είναι μία δύσκολη υπόθεση και ιδιαίτερα για κάποιον που πρέπει να ξεπεράσει όχι μόνο το πως τον βλέπουν οι άλλοι αλλά και το πως βλέπει εκείνος τον εαυτό του.
Σωματική επαφή: Σεξουαλική βοήθεια και Αναπηρία
Αρχίζει το ταξίδι…
Έχει μεγάλο ενδιαφέρον αυτό το πρώτο κομμάτι της ταινίας, αλλά στο δεύτερο αλλάζει ο τόνος, μπαίνει το στοιχείο της συγκίνησης, των αποκαλύψεων για το παρελθόν της οικογένειας και ο θεατής ανακαλύπτει και μία πολύ ώριμη πλευρά της Γιούμα. Με τη στάση της σε αυτό το μέρος της ταινίας συνειδητοποιείται, συγχωρεί και δείχνει να κατανοεί και να συναισθάνεται ακόμα και αυτούς που την αδίκησαν. Αυτό είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο αλλά πολύ σημαντικό για την ισορροπία της και για το πως βλέπει τον εαυτό της.
Σύγχρονη ματιά…
Η ταινία παρουσιάζει με σύγχρονο και ρεαλιστικό τρόπο αυτά που απασχολούν μία νεαρή ανάπηρη γυναίκα, η οποία διεκδικεί την αυτονομία και την ελευθερία της, καθώς και την ευκαιρία να ζήσει όπως και ότι θέλει.
Η σκηνοθέτιδα μένει μακριά από μελοδραματισμούς και ηθικολογίες και επίλεξε ως πρωταγωνίστρια την Μέι Καγιάμα ένα άτομο με αναπηρία, που έχει ταλέντο και το αναδεικνύει στο ρόλο της Γιούμα. Ευτυχώς, γιατί η συνήθης πρακτική είναι οι αρτιμελείς να υποδύονται άτομα με αναπηρία, να καρπώνονται τα βραβεία και τις διακρίσεις και να πουλάνε και λίγο ευαισθητοποίηση… Εμείς οι θεατές, βλέποντας, επιλέγοντας και επιβραβεύοντας δημιουργίες μυθοπλασίας με ανάπηρους συντελεστές, που έχουν αποδείξει ότι μπορούν να παρέχουν ποιοτικό και ουσιαστικό καλλιτεχνικό περιεχόμενο, θα καταφέρουμε να έχουμε συχνότερα μια ρεαλιστικότερη απεικόνιση της αναπηρίας στις οθόνες μας.
