Ένας ακόμα μύθος για την αναπηρία…
«Μέσα από την αναπηρία του παιδιού μου έγινα καλύτερος άνθρωπος»…
Αν κέρδιζα μία δεκάρα κάθε φορά που το άκουγα…
της Ειρήνης Συνανίδου – Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας – Μητέρα ΑμεΑ
Το έχετε ακούσει κι εσείς; Ίσως το έχετε πει και οι ίδιοι. Αλήθεια ισχύει; Έχω αντίθετη άποψη.
«Ο πόνος αλλάζει τον άνθρωπο περισσότερο από οτιδήποτε άλλο»… ατάκα του καθηγητή Robert Langhton (Tom Hanks) στο Angels & Demons. Δεν είναι λίγες οι φορές που αναρωτήθηκα αν αυτή η αλλαγή, που όντως συντελείται (δεν κρυβόμαστε πίσω απ’το δάχτυλό μας εδώ), είναι πάντοτε για καλό.
Θεωρώ πως είμαι καλός άνθρωπος. Είμαι σίγουρα δίκαιος άνθρωπος, η αδικία με θυμώνει και με στεναχωρεί, όσο κι αν η πραγματικότητα με προπονεί καθημερινά ώστε να σκληρύνω και να μην επηρεάζομαι. Όμως ήμουν πάντα καλός άνθρωπος. Δε με έκανε καλύτερη η διάγνωση του γιου μου.
Η γιαγιά μου θα θύμωνε… «Αυτά να τα λένε οι άλλοι», θα έλεγε, «όχι εσύ για τον εαυτό σου». Γιαγιά μου, έφυγες και δεν πρόλαβες να δεις πόσο λίγο με ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι…
…Και αφού ανοίξαμε τις καρδιές μας…
Έχω δει κακούς ανθρώπους, γονείς ατόμων με αναπηρία και όταν λέμε κακούς, εννοούμε το είδος αυτό που θέλουν να βλάψουν το συνάνθρωπό τους. Τους χειρότερους, δηλαδή. Γιατί, κυρία μου, μπορείς να είσαι όσο επιεικής επιθυμείς με τον εαυτούλη σου, αλλά όταν θέλεις να βλάψεις τους άλλους… ε! είσαι κακιά. Πάντα ήσουν και, σου ‘χω νέα, πάντα θα είσαι.
Άρα συμπεραίνω ότι η αναπηρία του παιδιού μας δεν έφτιαξε ένα καινούργιο άτομο, απλά ενίσχυσε ήδη υπάρχοντα στοιχεία του χαρακτήρα μας. Ίσως, κάποιοι, είμαστε περισσότερο ευαίσθητοι, ευσυγκίνητοι ίσως, περισσότερο αλληλέγγυοι. Όμως σε πείσμα των στερεοτύπων -γονείς ήρωες, αγιοποιημένοι μάρτυρες που ανατρέφουν αγγελούδια- η ζωή μας δείχνει ότι σε κάποιες περιπτώσεις απλά το τραύμα, ο πόνος, η θλίψη και το στίγμα έφεραν στο φως κακά ένστικτα και ενδυνάμωσαν άσχημες συμπεριφορές.
Ξέρετε για ποιους μιλάω. Για εκείνους που φθονούν εκείνον που περνάει καλύτερα. Για εκείνους που ζηλεύουν και αρρωσταίνουν επειδή ο Θεός (που τους χρωστάει) έδωσε σε κάποιον άλλο καλύτερη μοίρα. Ω ναι, συγγνώμη που θα σας χαλάσω τη φαντασίωση, αλλά αυτό κάνει ο πόνος. Βγάζει τον αληθινό σου εαυτό στην επιφάνεια.
Αν ήσουν καλός πριν γεννήσεις παιδί με αναπηρία, καλός θα είσαι και μετά…
Μπορεί πιο συζητήσιμος, πιο υπομονετικός, μπορεί πιο ταπεινός… αλλά αυτές ήταν αρετές που ήδη είχες, απλά δεν είχες συνειδητοποιήσει το απόθεμα. Κατά πάσα πιθανότητα είχες καλούς γονείς και μεγάλωσες γύρω από ζεστούς ανθρώπους με δοτική ψυχή.
Αν πάλι ήσουν “κομπλεξικός” (άντρας η γυναίκα), πριν γεννήσεις παιδί με αναπηρία, κομπλεξικός/ή θα είσαι και μετά. Και δεν φταίει το σόι σου, ούτε το αφεντικό σου, ούτε το κράτος, ούτε το σύμπαν που… υπάρχει τελοσπάντων. Και σίγουρα δεν θα φταίει το παιδάκι σου, αλλά το παιδάκι σου θα είναι αυτό που θα το εισπράξει. Δυστυχώς. Θα το εισπράξει είτε με παραμέληση, είτε με εκμετάλλευση οικονομική ή άλλου είδους, είτε ακόμα και με κακοποίηση. Τα ξέρουμε, έχουμε περισσότερα παραδείγματα από όσα θα θέλαμε. Και αυτό με θυμώνει, και θα έπρεπε να θυμώνει τον καθένα από εσάς.
Βρείτε όλα τα κείμενα της στήλης Autism Stories…
Γράφει: η Ειρήνη Συνανίδου – Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας – Μητέρα ΑμεΑ
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology | Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
