Κάθε φορά που ένα παιδί με αναπηρία ή κάποια άλλη διαφορετικότητα ανοίγει την πόρτα του σπιτιού του, έρχεται αντιμέτωπο με μια άλλη πραγματικότητα. Έναν κόσμο που είναι διαφορετικά φτιαγμένος, έναν άγνωστο κόσμο, όπως είναι το διάστημα, που δεν είναι πάντα φιλικός απέναντι του.
Η πρώτη σκηνή που βλέπουμε στην ταινία αμερικανικής παραγωγής 2017 «Θαύμα» (Wonder) δείχνει ένα παιδί που φοράει κράνος και χοροπηδά στο κρεβάτι του ενώ φαντάζεται ότι ταξιδεύει στο διάστημα.
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας αυτιστικού παιδιού
Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της και διηγείται την ιστορία του Όγκι ενός παιδιού με αναπηρία (Σύνδρομο Treacher Collins) και παραμορφωμένο πρόσωπο που πρόκειται να πάει για πρώτη φορά σχολείο στην Πέμπτη Δημοτικού!
Μια ταινία που μπορείτε να δείτε με τα παιδιά σας…
Το φιλμ είναι πραγματικά για όλη την οικογένεια, με τα καλά και τα κακά που έχει αυτός ο χαρακτηρισμός. Το καλό είναι ότι τα παιδιά σας θα δουν, ότι πίσω και πέρα από τη διαφορετικότητα ενός παιδιού, υπάρχει η προσωπικότητα του και αυτά που μπορεί να προσφέρει στους γύρω του.
Θα δουν τη δύναμη που το χαρακτηρίζει, αφού όπως και ο Όγκι, ένα ανάπηρο παιδί πρέπει να παλεύει, από την πρώτη στιγμή της ζωής του, γι’ αυτά που θεωρούμε εμείς αυτονόητα. Νομίζω ότι τυχόν επιφυλάξεις για την παραμόρφωση του παιδιού, θα πρέπει να μείνουν στην άκρη. Πολλές φορές υποτιμούμε την δυνατότητα των παιδιών να προσαρμοστούν στο διαφορετικό, γιατί σκεφτόμαστε με τις δικές μας προκαταλήψεις.
Όγκι…
Ένα πανέξυπνο παιδί με χιούμορ, που από τη μία φοβάται το σχολείο και από την άλλη λαχταρά να κάνει φίλους. Μεγάλωσε στα νοσοκομεία (27 επεμβάσεις) και έκανε μαθήματα με την μητέρα του στο σπίτι. Το διαστημικό κράνος που φοράει όταν βγαίνει έξω για να μην φαίνεται το πρόσωπό του, δεν είναι κάτι διαφορετικό από τη «μάσκα» που φοράμε πολλές φορές όλοι μας, γιατί δεν έχουμε αυτοπεποίθηση, επειδή θεωρούμε ότι ο πραγματικός μας χαρακτήρας, οι ευαισθησίες και ο τρόπος σκέψης μας είναι κάτι που πρέπει να κρύβουμε…
Πολύ καλό για να είναι αληθινό;
Στην ταινία βλέπουμε τον αγώνα του Όγκι απέναντι στο bullying αλλά και τις ίδιες τις ανασφάλειες του. Είναι πολύ τυχερός όμως, γιατί έχει 2 γονείς και την αδερφή του, την Βία (από το Ολίβια) που τον αγαπούν, δασκάλους που τον υποστηρίζουν αλλά και δύο φίλους τον Τζακ Γουίλ και την Σάμερ.
Είμαι διχασμένος σε αυτό το κομμάτι της ταινίας γιατί το βλέπω από δύο διαφορετικές οπτικές.
Από την μία σαν πατέρας αυτιστικού παιδιού έχω βιώσει, παλαιότερα, την αδιαφορία ή ακόμα και την εκμετάλλευση του, από «επαγγελματίες», αλλά και την απόρριψη του, από ανθρώπους που θα έπρεπε να είναι κοντά του και να δίνουν την αγάπη που του αξίζει. Από την άλλη όμως, ευτυχώς, υπάρχουν δάσκαλοι, θεραπευτές, φίλοι ακόμα και άγνωστοι που έχουν αγκαλιάσει το παιδί μου και και το έχουν βοηθήσει στην προσπάθεια που κάνει…
Αφήνοντας πίσω λοιπόν την κυνική πλευρά μου, θεωρώ δεν είναι κακό που δεν υπάρχει μια ταινία με το θετικό και αισιόδοξο μήνυμα ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να κάνουν την ζωή καλύτερη για ένα παιδί με αναπηρία.
Η ρίζα του κακού…
Κανένα παιδί δεν γεννιέται με ρατσιστικές και μισαναπηρικές αντιλήψεις. Κανένα παιδί δεν γεννιέται με μίσος για το διαφορετικό. Αυτό που βλέπουμε στην ταινία, στην σκηνή με τους γονείς του παιδιού που κάνει bullying στον Όγκι, είναι ότι η ρίζα του κακού είμαστε εμείς οι γονείς. Η αμάθεια, η έλλειψη αυτοεκτίμησης, τα στερεότυπα και βέβαια η ανόθευτη ανοησία τους, είναι αυτά που κάνουν κάποιους γονείς, να μεγαλώσουν ένα παιδί χωρίς ενσυναίσθηση και σεβασμό στους άλλους και στην διαφορετικότητα τους.
«Σχολείο Χωρίς Αποκλεισμούς»: Γιατί δεν είμαι μαζί με τα άλλα παιδιά;
«Σχολείο Χωρίς Αποκλεισμούς»: Γιατί δεν είμαι μαζί με τα άλλα παιδιά;
Έχει πολλά να πει…
Η ταινία όμως δεν μένει εκεί. Βλέπουμε την οπτική γωνία όλων όσων επηρεάζονται από την παρουσία του Όγκι. Η μητέρα (την υποδύεται η εξαιρετική και εδώ Τζούλια Ρόμπερτς) είναι πάντα εκεί, αφήνοντας πίσω τόσα πολλά, για να βοηθήσει το παιδί της. Η αδελφή του, που έγινε δυνατή χωρίς να το επιλέξει και έμεινε σε δεύτερο πλάνο μια ζωή, όπως πολλά αδέλφια ατόμων με αναπηρία. Βλέπουμε στην ταινία την απώλεια, την φιλία ακόμα και το γεγονός ότι καλοί άνθρωποι μπορεί κάποιες φορές να μην κάνουν το σωστό, γιατί δίνουν τον δικό τους αγώνα.
Παρ’όλες τις σεναριακές ευκολίες της και 1-2 δισδιάστατους χαρακτήρες, η ταινία περνάει σημαντικά μηνύματα με ένα ταυτόχρονα ευχάριστο αλλά και ανθρώπινο τρόπο. Και αυτό είναι κάτι που χρειαζόμαστε σε δύσκολες και σκοτεινές εποχές, όπως η δική μας…
