Τέσσερις ταινίες με ψυχή για τις γιορτές των Χριστουγέννων (+ 1 bonus)!

Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά είναι ταυτόχρονα οι πιο όμορφες αλλά και πιο δύσκολες γιορτές του χρόνου. Αυτό που κάνει τα Χριστούγεννα ξεχωριστά δεν είναι η διασκέδαση, η εξαναγκαστική «χαρά» και τα ψώνια, αλλά η υπόσχεση της Ελπίδας.

του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού

Η ελπίδα, η ανάγκη να είμαστε κοντά με αυτούς που αγαπάμε και να θυμόμαστε με τρυφερότητα αυτούς που χάσαμε μας κάνει να θέλουμε να βάλουμε το Χριστουγεννιάτικο χρώμα στη ζωή μας όσο δύσκολη και αν είναι αυτή.

Έτσι λοιπόν διάλεξα τέσσερις (4) ταινίες στο πραγματικό πνεύμα των εορτών και μία ακόμα που είναι λίγο διαφορετική αλλά αγαπημένη…

Το Θαύμα της 34ης Οδού (1947)

Εάν υπάρχει κάποιο θαύμα στην ταινία είναι, ότι ίσως μας κάνει να νιώσουμε πάλι σαν παιδιά και να αφήσουμε για λίγο στην άκρη τον ορθολογισμό και το κυνισμό μας.

Μία διαζευγμένη μητέρα ενός κοριτσιού που δουλεύει στο πολυκατάστημα Macy’s στη Νέα Υόρκη προσλαμβάνει έναν αξιαγάπητο ηλικιωμένο για το ρόλο του Άη Βασίλη.

Όμως ο συγκεκριμένος άνθρωπος ισχυρίζεται ότι είναι ο πραγματικός Άη Βασίλης κάτι που υπονομεύει τη λογική και τη θεώρηση των πραγμάτων όχι μόνο για τη νεαρή γυναίκα αλλά και για όσους βρίσκονται γυρω του.

Μία από τις πιο τρυφερές και ανθρώπινες ταινίες για τα Χριστούγεννα που ενώ είναι αρκετά συγκινητική αποφεύγει τη συνήθη κακογουστιά των εποχιακών ταινιών του Hollywood και με τον πιο προσγειωμένο τρόπο μας καλεί να πιστέψουμε στο αδύνατο.

Αν μπορείτε να το φανταστείτε μιλάει το 1947 για την εμπορευματοποίηση των Χριστουγέννων και το πόσο απέχει αυτό από το πραγματικό τους νόημα.

Βαθιά ανθρώπινη και γλυκιά φυσιογνωμία ο πρωταγωνιστής Edmund Gwenn πήρε δικαία Όσκαρ για το συγκεκριμένο ρόλο και πλαισιώνεται από τη Maureen O’Hara και την αδικοχαμένη αργότερα Νάταλι Γουντ στο ρόλο της κόρης της.

Χριστουγεννιάτικη Ιστορία (A Christmas Carol) (2009)

Εδώ έχουμε σε animation την κλασσική ιστορία του Καρόλου Ντίκενς για τον τσιγκούνη Εμπενίζερ Σκρουτζ που παραμονές Χριστουγέννων καλείται να αντιμετωπίσει το παρελθόν του και το μέλλον του, σε ένα φανταστικό ταξίδι πού όμως βάζει όλους μας σε σκέψεις.

Θεωρώ τον εαυτό μου πάρα πολύ τυχερό που παιδί είχα την ευκαιρία να διαβάσω βιβλία και ένα από αυτά ήταν η «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία». Μία ιστορία πού μόνο παιδική δεν είναι.

Το να αναγκαστεί κάποιος να αναθεωρήσει ολόκληρη τη ζωή του και να δει ότι τη σπατάλησε στην απληστία, στη μοναξιά και στη σκληρότητα καθώς και ότι στέρησε στον εαυτό του τη φιλία, την οικογένεια και, ακόμα πιο σημαντικό, τον έρωτα για κάτι τόσο κενό και εφήμερο όπως είναι τα χρήματα, είναι κάτι που θα πρέπει να κάνουμε πολλοί από μας.

O Robert Zemeckis χρησιμοποίησε την τεχνολογία των υπολογιστών και την εκφραστικότητα του Jim Carrey για να παντρέψει το χιούμορ και την νοσταλγία με λίγο τρόμο, σε μία οπτική εμπειρία που αν έχετε τη δυνατότητα να την παρακολουθήσετε σε 3D ή τηλεόραση με ανάλυση 4K και πάνω θα σας ανταμείψει με τον καλύτερο τρόπο.

Όπως και να ‘χει αξίζει να τη δείτε.

It’s a Wonderful Life (1946)

Δεν υπάρχει περίπτωση να είμαι αντικειμενικός για τη συγκεκριμένη ταινία γιατί είναι η αγαπημένη μου όλων των εποχών.

Ένα πραγματικό αριστούργημα από το Frank Capra με τον Jimmy Stewart στο ρόλο της ζωής του.
Η ταινία δείχνει έναν άγγελο με όχι τόσο αγγελική μορφή που έχει ως αποστολή να βοηθήσει έναν απελπισμένο άντρα να καταλάβει πόσο αξία έχει η ζωή του για τους υπόλοιπους και να του δείξει πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς αυτόν.

Mία από τις πιο περιεκτικές, συναισθηματικά, ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, είναι ταυτόχρονα κοινωνική και αισθηματική κωμωδία και βέβαια η κλασικότερη χριστουγεννιάτικη ταινία όλων των εποχών.

Και όμως, αν και χριστουγεννιάτικη μας δείχνει την αντιπαράθεση του στυγνού καπιταλισμού με την οικονομία της αλληλεγγύης, και τον κυνισμό απέναντι στην αγάπη.

Την έβλεπα κάθε χρόνο για δεκαετίες αλλά τα τελευταία χρόνια την απέφευγα.

Για κάποιο περίεργο λόγο δεν ήθελα να θυμάμαι πόσο όμορφο και διασκεδαστικό είναι να ερωτεύεσαι και όλο αυτό να γίνεται αγάπη, δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι όση ασχήμια και να υπάρχει δίπλα μας, σχεδόν πάντα θα υπάρχει κάποιος ή κάποιοι που θα απλώσουν το χέρι και θα σε κάνουν να αισθανθείς καλύτερα.

Φέτος λοιπόν υπόσχομαι ότι θα την ξαναδώ και ελπίζω να κάνετε και εσείς το ίδιο.
Στο πλευρό του Jimmy Stewart η Donna Reed που όπως και η η Μορίν Ο’ Χαρά είναι ένα κλασικό παράδειγμα της απίστευτης φωτογένειας που είχαν οι πρωταγωνίστριες του Χόλιγουντ από την δεκαετία του ’40 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’50, που βέβαια αναδεικνυόταν ιδανικά από το ασπρόμαυρο φιλμ.

Joyeux Noël (Καλά Χριστούγεννα) (2005)

Συνήθως τα δυνατότερα μηνύματα και τα μεγαλύτερα μαθήματα τα δίνει η πραγματική ζωή και όχι η μυθοπλασία.

Η ταινία αφηγείται την αυθόρμητη απόφαση Γάλλων, Γερμανών και Βρετανών στρατιωτών να κηρύξουν ανακωχή την παραμονή των Χριστουγέννων του του 1914 και να γιορτάσουνε μαζί στα χαρακώματα.

Σε εναν βάρβαρο και αδελφοκτόνο πόλεμο που έφερε ως επακόλουθο τον ακόμα πιο απάνθρωπο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το συγκεκριμένο περιστατικό ήταν μία πράξη αντίστασης απέναντι στη ματαιότητα του πολέμου.

Μία διαφορετική ταινία για τα Χριστούγεννα, γυρισμένη με ευρωπαϊκή αισθητική χωρίς τις ευκολίες του Hollywood.

Η σκηνή που οι εχθροι τραγουδούν μαζί την άγια νύχτα ο καθένας στη γλώσσα του μας δείχνει πόσο σπάνιο είναι πια η ανάγκη για συντροφικότητα και ενότητα να λειτουργεί ως αντακλαστικό, ξεπερνώντας τους τεχνητούς διαχωρισμούς που επιβάλλονται από μισαλλοδοξία, οικονομικά συμφέροντα και ιδεοληψίες.

Και σαν μπόνους…

Gremlins (1984)

Τα Χριστούγεννα τουλάχιστον όταν ήμασταν μικροί ήταν μία πάρα πολύ καλή ευκαιρία για διασκέδαση. Και αυτό είναι τα Gremlins.

Ένας νεαρός ταμίας τράπεζας σε μία επαρχιακή πόλη της Αμερικής παίρνει ως δώρο για τα Χριστούγεννα από τον αξιολάτρευτα εκκεντρικό εφευρέτη πατέρα του ενα περίεργο πλασματάκι ένα mogwai, το Gizmo.

Πρέπει όμως να τηρήσει τρεις κανόνες για να παραμείνει ασφαλής και βέβαια, όπως καταλαβαίνετε, αυτό δεν γίνεται και έρχεται το χάος.

Όταν γράφει το σενάριο ο Κρις Κοκομπους του «Μόνος στο σπίτι» και του «Harry Potter», και σκηνοθετεί ο John Dante με πλούσιο βιογραφικό στις σκοτεινές ταινίες, και όλο αυτό γίνεται υπό την ενορχήστρωση του Steven Spielberg προκύπτει μία ταινία που είναι ένοχη απόλαυση.

Μία κλασική cheesy κωμωδία των 80s με στοιχεία τρόμου.

Πάρα πολύ διασκεδαστική όμως με εξωφρενικές σκηνές που αξίζει να την ξαναδείτε ή να τη δείτε για πρώτη φορά. Το μόνο παιδικό τραύμα που μου άφησε είναι ότι ποτέ δεν είχα ένα λούτρινο mogwai που ίσως είναι από τα πιο χαριτωμένα πράγματα που έχω δει στη ζωή μου.

Καλή διασκέδαση, λοιπόν, από όλους εμάς στο nevronas.gr και καλές γιορτές!