«Τα παιδιά της Παράλληλης Στήριξης, ξανά αποκλεισμένα από τη Γνώση και την Πρόοδο»

Ανάμεσα στα δύο άκρα…

Lockdown. Γενικό σχολείο με τηλεκπαίδευση, και συνέχιση λειτουργίας ειδικών σχολείων. Με πάρα πολλές αντιξοότητες και στις δύο περιπτώσεις. Όπως και να ‘χει, με υπαρκτή μια προσπάθεια συνέχισης της μαθησιακής διαδικασίας. Η οποία όμως αγνοεί τα παιδιά που φοιτούν σε γενικό σχολείο σε τμήμα ένταξης ή με τη βοήθεια παράλληλης στήριξης, αφήνοντάς τα και πάλι ουσιαστικά “απ’ έξω”.

της Αργυρώς Σταυρίδη – Ιδιωτική υπάλληλος, μητέρα παιδιού με Ειδικές Εκπαιδευτικές Ανάγκες

Πώς είναι δυνατόν αυτά τα παιδιά, ανάμεσα στα οποία και το δικό μου, να παρακολουθήσουν αποτελεσματικά διαδικτυακό μάθημα, όταν για τη διά ζώσης εκπαίδευση χρειάζονται δίπλα τους ειδικό παιδαγωγό; Μιλάμε για παιδιά με υπερκινητικότητα, ελλειμματική προσοχή, δυσλεξία, διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή (φάσμα αυτισμού), αναπηρίες, που όμως είναι ικανά να παρακολουθήσουν το πρόγραμμα του γενικού σχολείου.

Κανείς γονέας δεν μπορεί να αντικαταστήσει στο σπίτι έναν εκπαιδευτικό, πόσω μάλλον έναν ειδικό παιδαγωγό…

Εύλογα λοιπόν ρωτώ:

Είναι εν γνώσει του Υπουργείου Παιδείας αυτός ο αποκλεισμός;

Αν ναι, υπάρχει κάποιο σχέδιο ώστε να πάψει να υφίσταται;

Αν δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο, γιατί συμβαίνει αυτό;

Δεν θα μπορούσαν, για όσο διαρκούν τα σχολικά lockdown, να πραγματοποιούνται μαθήματα με αυτά τα παιδιά και τους παιδαγωγούς παράλληλης στήριξης στη συνήθη τους αίθουσα, για περίπου ένα δίωρο καθημερινά, με την ύλη που διδάσκεται διαδικτυακά; Αν όχι για όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης, τουλάχιστον για δημοτικά και νηπιαγωγεία, δηλαδή για τις ηλικίες για τις οποίες έχει διαπιστωθεί ότι οι πιθανότητες νόσησης και μετάδοσης COVID-19 είναι πολύ μικρές;

Αν το παραπάνω κρίνεται επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία, γιατί να μην ισχύσει ό,τι και στα ειδικά σχολεία, δηλαδή rapid test στους παιδαγωγούς και σε όσα παιδιά μπορούν να υποβληθούν σε αυτό;

Έχουν μελετηθεί τρόποι ώστε, όταν ξανανοίξουν τα σχολεία, να αναπληρωθεί ο χαμένος χρόνος γι’ αυτά τα παιδιά, αν στο μεταξύ δεν έχει εφαρμοστεί καμία άλλη λύση;

Θα μπορούσαν αυτοί οι τρόποι να είναι π.χ. η προσθήκη διδακτικών ωρών κάποια Σάββατα ή καθημερινές μετά τη λήξη της σχολικής χρονιάς; Ή η πραγματοποίηση δωρεάν λογοθεραπειών-εργοθεραπειών σε δημοτικά ιατρεία που παρέχουν και τέτοιες υπηρεσίες, ώστε να μετριάζεται το έλλειμμα κατάλληλης εκπαίδευσης, μέχρι να ξανανοίξουν τα σχολεία;

Είναι δίκαιο να προσμετρηθούν απουσίες στο διαδικτυακό μάθημα και γι’ αυτά τα παιδιά, όπως μας ενημερώνουν οι γενικές οδηγίες από τα σχολεία;

Έχουν αναλογιστεί στο Υπουργείο ότι το ωράριο τηλεκπαίδευσης μπορεί να συμπίπτει εξολοκλήρου ή επιμέρους με μαθήματα εργο-/λογοθεραπείας (που αποτελούν υπηρεσίες υγείας με αυστηρό προγραμματισμό) ή με τον χρόνο προετοιμασίας και μετάβασης στα θεραπευτικά κέντρα;

Ποια η θέση και οι προτάσεις της ΟΛΜΕ και των συλλόγων ειδικών παιδαγωγών, για το ζήτημα;

Γνωρίζουν στο Υπουργείο ότι οι αναπτυξιολόγοι τονίζουν την ανάγκη σφαιρικής, εντατικής δραστηριοποίησης (σχολείο, θεραπείες, άθληση, εξωσχολικά καλλιτεχνικά μαθήματα) των παιδιών με Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή (φάσμα αυτισμού) ή/και με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες στις ηλικίες μέχρι τα 7 έτη περίπου, καθώς πρόκειται για ηλικιακή φάση που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την μετέπειτα εξέλιξή τους;

Με αυτό ως δεδομένο, αντιλαμβάνονται στο Υπουργείο ότι οποιαδήποτε ολιγωρία για τους μαθητές γενικών σχολείων που εμπίπτουν σε αυτή την ηλικιακή κατηγορία, μπορεί να αποβεί εξαιρετικά επιβλαβής για την ανάπτυξή τους, όχι αόριστα αλλά σε απόλυτα συγκεκριμένα και μετρήσιμα σημεία;

Σύμφωνα με τα στατιστικά, ο αριθμός των παιδιών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες που πηγαίνουν σε γενικό σχολείο, ανερχόταν το σχολικό έτος 2017-18, σε σχεδόν 80.000. Από αυτά, περίπου το 43% λάμβανε εξειδικευμένη υποστήριξη, δηλαδή περίπου 34.400 παιδιά (σύμφωνα με την πιο πρόσφατη έκθεση που μπόρεσα να βρω στο διαδίκτυο, η οποία δημοσιεύτηκε το 2019: https://bit.ly/32X3RoR). Κάθε χρονιά τα νούμερα αυξάνονται, καθώς όλο και περισσότερα παιδιά διαγιγνώσκονται με εκπαιδευτικές δυσκολίες. Οπότε μιλάμε για μία και αριθμητικά εξαιρετικά σημαντική κατηγορία μαθητών, οι ανάγκες της οποίας έχουν αγνοηθεί στα τελευταία μέτρα για τα σχολεία.

Στο πρώτο κύμα της πανδημίας, εκτός από το σχολείο, τα παιδιά αυτά στερήθηκαν ακόμα και τις εργο-/λογοθεραπείες τους ή άλλες ειδικές θεραπείες, καθώς οι υπεύθυνοι επιβολής των μέτρων συνειδητοποίησαν δύο μήνες μετά την επιβολή της καραντίνας -κυρίως χάρη στην κραυγή απόγνωσης των γονέων- ότι πρόκειται για υπηρεσίες υγείας, που είναι εγκληματικό να τις αποστερούνται όσοι τις έχουν ανάγκη. Και στις δύο φάσεις της πανδημίας, τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά έχουν επιδείξει αξιοθαύμαστη υπομονή στον εγκλεισμό, τηρώντας τα μέτρα μαζί με τις οικογένειές τους, στον μέγιστο βαθμό που τους επιτρέπουν οι δυσκολίες τους.

Οι γονείς αυτών των παιδιών, ίσως και περισσότερο από άλλους, εκλαμβάνουμε με τη δέουσα σοβαρότητα την κρισιμότητα της κατάστασης που έχει επιφέρει η πανδημία, καθώς είμαστε από τους πρώτους που έχουμε συμφέρον να λάβει τέλος, αφού κάθε μέρα που περνάει χωρίς σχολείο, έχει ως συνέπεια δύσκολα αναστρέψιμα πισωγυρίσματα.

Το παιδί μου, που συμπεριλαμβάνεται στις εξαιρέσεις υποχρέωσης χρήσης μάσκας και δεν την ανεχόταν λόγω των δυσκολιών του, μέσα στο σχολικό περιβάλλον έμαθε να την ανέχεται σε σημείο να τη φοράει σε όλη τη διάρκεια της σχολικής μέρας, όπως με ενημέρωσαν τις τελευταίες μέρες πριν το κλείσιμο. Για όλα τα παιδιά σαν το δικό μου, που καταβάλλουν με όποιο τρόπο μπορούν, τεράστια προσπάθεια για να βοηθήσουν στο κοινό καλό, αναμένουμε την ανάλογη πρόνοια και υπευθυνότητα από την πολιτεία.