Σάββατο βράδυ στην κατάμεστη Αίθουσα Φίλων της Μουσικής στο Μέγαρο.
Η μουσική του Zbigniew Preisner (Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ, Πολωνός συνθέτης) συμβολίζει μία ολόκληρη εποχή για μένα: μουσική απόκοσμη να συνοδεύει τις γοητευτικές, μυστήριες ταινίες του Kieslowski όταν όλα, γύρω μου και μέσα μου, ακόμα «χτίζονταν».
της Άννυς Μπενέτου – Msc, Phd Συμβουλευτικής Ψυχολογίας
Η χορωδία και η ορχήστρα έχουν πάρει τις θέσεις τους. Πρώτη βγαίνει στη σκηνή η Μαρία Φαραντούρη και μας καλησπερίζει λέγοντας ότι ο συνθέτης, με την γνωστή ευαισθησία που τον χαρακτηρίζει, θέλησε να ξεκινήσει τη συναυλία με ένα κομμάτι αφιερωμένο στα θύματα της πυρκαγιάς του καλοκαιριού.
Η μουσική ξεκινάει. Είναι – όπως πάντα – βαθειά συγκινητική και αγγίζει την καρδιά. Αλλά εκείνος πουθενά.
Λίγο μετά έρχεται ο βιολιστής. Περπατάει αργά-αργά διακριτικά και μπαίνει ακροπατώντας στη σκηνή. Ο συνθέτης ακόμα άφαντος. Δεν θυμάμαι πώς ακριβώς έγιναν όλα, με ποιον τρόπο ξεκίνησε η ορχήστρα και ο βιολιστής να παίζουν, ποιος μπήκε πρώτος και ποιος δεύτερος αλλά σίγουρα τα πράγματα δεν έγιναν με τη σειρά που γίνονται συνήθως. Δεν υπήρχε το γνωστό τελετουργικό στις ορχήστρες και τις συναυλίες. Ο συνθέτης δεν μπήκε στο τέλος, δεν ανέβηκε στο βάθρο, δεν χαιρέτησε μόνος του από εκεί.
Και το ότι δεν θυμάμαι την ακριβή σειρά των πραγμάτων είναι μέρος αυτής της ιστορίας. Είναι μέρος αυτού που θέλω να σας πω.
Ήταν μία συναυλία μαγική. Μαγική μουσική από την ορχήστρα, μαγικές φωνές από τη χορωδία, από τις σολιστ. Αλλά πάνω από όλα ήταν μία συναυλία σεμνή. Ο συνθέτης δεν επιζητούσε την προσοχή μας. Ο πρώτος βιολιστής δεν ήθελε να φαίνεται. Ο πιανίστας ξέχασε να σηκωθεί για υπόκλιση. Οι σολιστ απλά υπήρχαν και «φαίνονταν» όχι από τον τρόπο που χαιρετούσαν αλλά από τον τρόπο που τραγούδησαν.
Αμέσως μετά το τέλος της συναυλίας, ο Zbigniew Preisner έκανε στην άκρη. Δεν έδειξε την ορχήστρα με το συνηθισμένο τρόπο που κάνουν οι μαέστροι. Έκανε στην άκρη αμέσως και σχεδόν «μπήκε» μέσα στην ορχήστρα, έγινε ένα μαζί της.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί αυτή η συναυλία και η παρουσία των μελών της μου θύμισε “τις ομάδες που αγαπώ”.
Σε τέτοιες ομάδες μου αρέσει να δουλεύω. Ομάδες που το κάθε μέλος δεν ενδιαφέρεται να χαιρετήσει το κοινό, παρά μόνο να «τραγουδήσει». Όπου ο «αρχηγός» εισέρχεται αθόρυβα, με μόνο στόχο να κάνει τη δουλειά του, να συντονίσει την ομάδα – ορχήστρα. Και μετά γίνεται μέλος της ομάδας τόσο που δεν μπορείς να τον ξεχωρίσεις.
Κι ακόμη, ο κάθε μουσικός και το κάθε μέλος της ομάδας ξέρουν ότι ο καθένας έχει ένα « μουσικό όργανο» που παίζει. Παίζει τη στιγμή που χρειάζεται και σταματάει όταν δεν χρειάζεται. Και μπορεί να χρειαστεί να περιμένει και δύο και τρία και πέντε κομμάτια, χωρίς να παίζει. Και μετά μπορεί να είναι ο πρωταγωνιστής. Και πάλι από την αρχή.
Τις αγαπώ αυτές τις ομάδες και με συγκινούν. Όπως το Σάββατο βράδυ, που την περισσότερη ώρα άκουγα με τα μάτια μου γεμάτα δάκρυα, έτσι και όταν είμαι μέλος σε τέτοιες «ορχήστρες», όλα κυλάνε αλλιώς… δουλεύω αλλιώς, συνεργάζομαι αλλιώς, σχετίζομαι αλλιώς.
Γιατί τελικά σημασία έχει μόνο η μουσική…
«… η αλληλεπίδραση, που προϋποθέτει την αμεσότητα και την επαφή, δεν αναπροσαρμόζει, εναρμονίζει. Και η μεταφορά που αποδίδει καλύτερα αυτό που συμβαίνει στην άμεση και αδιαμεσολάβητη διαπροσωπική επικοινωνία είναι περισσότερο εκείνη των μουσικών, που συντονίζονται ό ένας με τον άλλο για να παίξουν ένα κομμάτι…» (Ναυρίδης, 2005 σελ. 72).
Γράφει: η Άννυ Μπενέτου – Msc, Phd Συμβουλευτικής Ψυχολογίας
