Ζούμε σε μία χώρα όπου η τηλεόραση είναι τελείως ξεκομμένη από την ελληνική πραγματικότητα. Αυτό που βλέπουμε στην τηλεόραση σίγουρα δεν είναι αυτό που ζούμε στην καθημερινότητά μας. Η τηλεοπτική σειρά “Σέρρες” του Γιώργου Καπουτζίδη ασχολείται με πράγματα που μας αφορούν.
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Την απώλεια, τη δυναμική των σχέσεων μέσα σε μία οικογένεια και το πώς είναι κάποιος να γυρνάει πίσω σε αυτά που άφησε με την ενηλικίωσή του. Το μόνο που διαφέρει με άλλες σειρές είναι ότι για πρώτη φορά ο κεντρικός ήρωας είναι gay.
Οδυσσέας…
Η σειρά αφηγείται την ιστορία του Οδυσσέα, ενός νέου ανθρώπου που μένει στην Αθήνα αλλά πρέπει να επιστρέψει στις Σέρρες (τη γενέτειρα του) μετά το θάνατο της μητέρας του, για να φροντίσει το Λευτέρη, τον πατέρα του, που τον έχει ανάγκη. Ο Οδυσσέας γενικά περνάει δύσκολα: η δουλειά του δεν τον γεμίζει, χώρισε τηλεφωνικά και βρίσκεται στο ίδιο σπίτι με έναν πατέρα που είχε να μιλήσει (ουσιαστικά) χρόνια και σε ένα περιβάλλον που ποτέ δεν τον χώρεσε.
Οι ατάκες και οι δύο πρωταγωνιστές…
Αυτά είναι τα δύο μεγάλα ατού της σειράς. Ο Γιώργος Καπουτζίδης έχει ωριμάσει: αυτό φαίνεται στον τρόπο που μιλάει, που εκφράζεται, που επεμβαίνει στη δημόσια σφαίρα και αυτό έχει περάσει και στο γράψιμο του. Αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι οι φοβερές ατάκες του.
-Aυτός ο πίνακας είναι συνυφασμένος με το σπίτι…
-Πέρσι τον πήραμε…
-Τι κάνει η μαμά σου;
-Πέθανε…
-Καλά είναι;…
Και ενώ είναι προφανές ότι ο ρόλος του Οδυσσέα έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία του Καπουτζίδη και θα μπορούσε άνετα να τον υποδυθεί και ο ίδιος, ευτυχώς τον εμπιστεύτηκε στον αδικοχαμένο Πάνο Νάτση. Έναν νέο ταλαντούχο εμφανίσιμο αλλά ταυτόχρονα και «γήινο» ηθοποιό.
Είναι σχεδόν ανακουφιστικό να βλέπεις κάποιον να παίζει ρολό με κωμικά στοιχεία χωρίς εξάρσεις, χωρίς τις αχρείαστες γκριμάτσες και την ξεπερασμένη θεατρικότητα παλαιού τύπου που επί το πλείστον βλέπουμε στις ελληνικές κωμικές σειρές. Ο Οδυσσέας είναι ένας χαρακτήρας που έχει χιούμορ, που δυσκολεύεται στα προσωπικά του, όπως οι περισσότεροι από μας, ασχέτως σεξουαλικού προσανατολισμού, και η σεξουαλικότητά του δεν χρησιμοποιείται όπως παλιά για να τον μετατρέψει σε μία κωμική καρικατούρα, ούτε όμως εργαλειοποιείται για να γίνει η σειρά ένα μανιφέστο της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας.
Πατέρα και γιος…
Το κεντρικό θέμα λοιπόν της σειράς δεν είναι η σεξουαλικότητα, ούτε ο συντηρητισμός, το κουτσομπολιό και η στενοκεφαλιά της Ελληνικής επαρχίας. Είναι η οικογένεια. Το πιο συγκινητικό, το πιο ανθρώπινο κομμάτι είναι αυτό που αναφέρεται στη σχέση του Οδυσσέα με τον πατέρα του τον Λευτέρη. Εξαιρετική η ερμηνεία του Γιώργου Γάλλου ως ένας άνθρωπος που βιώνει την απώλεια της συντρόφου του, που σιγά-σιγά μαλακώνει και ξανά ανακαλύπτει τον γιο του.
Τον βλέπει όπως πραγματικά είναι και όχι όπως τον βλέπουν οι άλλοι ή όπως τον είχε στο μυαλό του επηρεασμένος από τις προκαταλήψεις του.
Δυο άνθρωποι που έχουν αποξενωθεί, μέσα σε μία πολύ άσχημη συγκυρία, έχουν την ευκαιρία να θυμηθούν τι ήταν αυτό που τους ενώνει αλλά και να ξανασυστηθούν από την αρχή.
Αυτή η σχέση πλέκεται σκηνή με σκηνή. Η εξομολόγηση του πατέρα στο νοσοκομείο, η τρυφερή σκηνή αναπόλησης μπροστά στο φούρνο με τα γεμιστά. Και βέβαια οι αστείες σκηνές όπως αυτή με το πορνό στη λεκάνη ή με το αναπηρικό αμαξίδιο στην πλατεία.
Θα σας εξομολογηθώ ότι δεν ενθουσιάστηκα στα πρώτα δύο επεισόδια αλλά από το τρίτο και μετά η σειρά γίνεται αυτό που πρέπει.
Δεν είναι μπροστά η σειρά, είναι πολύ πίσω η τηλεόραση μας…
Η σειρά αποφασίστηκε να μεταδοθεί αρχικά μόνο στη συνδρομητική πλατφόρμα ενός ιδιωτικού καναλιού και όχι στην ελεύθερη συχνότητα του. Φαντάζομαι ότι θεωρήθηκε ότι το όνομα του Γιώργου Καπουτζίδη είναι ένα ισχυρό χαρτί για να προσελκύσει συνδρομητές το νέο εγχείρημα.
Από την άλλη όμως βλέποντας το γνωστό αυτοαποκαλούμενο κωμικό ανοσιούργημα να μεταδίδεται ελεύθερα αναπαράγοντας σεξιστικά στερεότυπα, προωθώντας την κουλτούρα του βιασμού με το πρόσχημα της κωμωδίας, πιστεύω ότι θα ήταν πολύ καλύτερα να μεταδοθεί η σειρά “Σέρρες” πρώτα σε ελεύθερη συχνότητα και μετά να διατεθεί στην πλατφόρμα.
Reality τρομολαγνεία, σήριαλ που μυρίζουν μούχλα και μικρές δόσεις ρατσισμού, ξενοφοβίας, μισαναπηρισμού και σεξισμού είναι το βασικό μενού της ελληνικής τηλεόρασης αυτή τη στιγμή.
Δεν είναι ο Καπουτζίδης μπροστά που επέλεξε να ασχοληθεί με κάτι σημερινό, οι άλλοι είναι πίσω.
Εδώ και δεκαετίες σε παραγωγές του εξωτερικού οι gay χαρακτήρες έχουν παύσει να αποτελούν comic relief και διακοσμητικά στοιχεία. Από το Spartacus και το Game of Thrones μέχρι το Grey’s Anatomy και το The Walking Dead είναι μέρος της πλοκής όπως είναι και αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας.
Η σειρά μπορεί να έχει κάποιους χάρτινους δεύτερους χαρακτήρες και μία τυπικά τηλεοπτική αν και άρτια τεχνικά σκηνοθεσία, αλλά αξίζει να τη δείτε.
Είναι αστεία, είναι ανθρώπινη, η μουσική είναι του αγαπημένου μου Φοίβου Δεληβοριά και είναι δυστυχώς για όλους μας η τελευταία ευκαιρία να δούμε το Πάνο Νάτση, που τόσο τραγικά έφυγε από κοντά μας ενώ είχε τόσα να δώσει.
H συνειδητοποίηση της θνητότητας μας και ο τρόπος που δείχνει τη σχέση γιου και πατέρα η σειρά, με κάνει να σκέφτομαι πόσο σημαντικό είναι να μιλάμε μεταξύ μας, να μην αφήνουμε πράγματα ανείπωτα ή ανοιχτούς λογαριασμούς και πόσο θα θελα να είχα προλάβει να κάνω κάτι παρόμοιο με το δικό μου πατέρα…
Δείτε το trailer και λεπτομέρειες εδώ…
Βρείτε τις προτεινόμενες ταινίες του nevronas.gr εδώ…
Γράφει: o Βαγγέλης Καρατζάς – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Επιμέλεια: Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
