Ο Χόρχε Μπουκάϊ (Jorge Bucay_γιατρός, ψυχοθεραπευτής της σχολής Γκεστάλτ και συγγραφέας γεννημένος στην Αργεντινή), στο βιβλίο του «Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας», (έκδοση, 2011), γράφει:
«Από τότε που ήμουν μικρός είχα μια απορία: Πώς γίνεται ένα ζώο τόσο δυνατό όσο ο ελέφαντας του τσίρκου, να κάθεται αλυσοδεμένος σ΄ ένα τόσο δα ξυλαράκι, καρφωμένο στην άμμο;»…
Σ’ ένα πρόσφατο ταξίδι μου στην Ινδία, επισκεφθήκαμε ένα πάρκο διάσωσης και φιλοξενίας ορφανών ελεφάντων.
Φτάσαμε πρωί και, κάποια από τα ζώα, ήταν ήδη ξαπλωμένα μέσα στο ποτάμι, όσο οι φύλακες έτριβαν το δέρμα τους με βούρτσες, για να καθαρίσει. Ήταν η ώρα του πρωϊνού μπάνιου και ευχήθηκα, πραγματικά, η διαδικασία να είναι ευχάριστη γι’ αυτά.
Όταν το μπάνιο τελείωσε, είδα αυτά τα τεράστια ζώα να σηκώνονται και να ακολουθούν, ήρεμα, τον φύλακα ο οποίος τα οδηγούσε, αγγίζοντας απλώς το πόδι τους με ένα μικρό κλαδάκι. Παρατήρησα ωστόσο ότι υπήρχε και μια αλυσίδα δεμένη γύρω από το πόδι και περασμένη επάνω στο σώμα.
της Νάντιας Νάστου – Σύμβουλος Αυτοβελτίωσης
Και τότε θυμήθηκα την ιστορία του Μπουκάϊ…
Το ελεφαντάκι, μικρό και ζωηρό, θέλει να τρέξει και να παίξει, όμως το εμποδίζει μία χοντρή αλυσίδα που δένει το πόδι του σε έναν δυνατό πάσαλο. Όσο και να προσπαθεί, δεν μπορεί να μετακινηθεί.
Όταν μεγαλώσει πια και γίνει αυτό το τεράστιο ζώο, αρκούν μία λεπτή αλυσίδα και ένας μικρός πάσαλος για να το ακινητοποιήσουν.
Γιατί άραγε;
Η απάντηση είναι τόσο απλή, όσο και σύνθετη: έχει τόσο ισχυρή μνήμη που θυμάται και πιστεύει πια, ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να μετακινηθεί!
Κάπως έτσι και οι άνθρωποι, μικρά και αθώα παιδιά, κοιτάζουμε στα μάτια τους μεγάλους και πιστεύουμε όσα μας λένε. Γιατί, όταν είμαστε μικροί, οι μεγάλοι είναι όλος μας ο κόσμος…
«Μην τρέχεις, θα σκοντάψεις», «Μην ανεβαίνεις, θα πέσεις», «Πρέπει να κάνεις αυτό, για να σε αγαπάω», «Πρέπει να είσαι καλό παιδί», «Δεν ξέρεις, εσύ», «Οφείλεις να είσαι», «Δεν προσπαθείς αρκετά». Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;
Είναι ένα μικρό δείγμα απ’ όσα ακούσαμε όταν είμασταν παιδιά, απ’ όσα άκουσαν οι γονείς μας όταν ήταν κι εκείνοι παιδιά, απ’ όσα άκουσαν και οι δικοί τους γονείς και η ιστορία πηγαίνει πολύ πίσω…
Δεν κρίνουμε, ούτε κατηγορούμε κάποιον. Κάθε άνθρωπος κάνει ότι καλύτερο μπορεί, κάθε στιγμή, με βάση την συνειδητότητά του.
Είμαι σίγουρη πως, αν γνωρίζαμε περισσότερα, θα κάναμε τα πράγματα διαφορετικά. Δυστυχώς, δεν υπάρχει σχολή γονέων!
Το σημαντικό είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα αυτά τα «μη», τα «πρέπει», τα «οφείλω», δημιουργούν περιορισμούς και απόσταση από την τεράστια δύναμη που, κάθε άνθρωπος, φέρει μέσα του.
Και έτσι, μεγαλώνουμε πιστεύοντας πως «δεν είμαστε αρκετοί», «δεν είμαστε αρκετά καλοί», «δεν αξίζουμε», «δεν μπορούμε»…
Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργούμε συγκρουσιακές σχέσεις, να «δουλεύουμε» αντί να εργαζόμαστε, να κρίνουμε και να κατακρίνουμε συνεχώς τον εαυτό μας και τους άλλους, να απομακρυνόμαστε από τα αγαθά και την αφθονία. Τελικά, βάζουμε τόσους περιορισμούς στον εαυτό και την ζωή μας, γιατί πιστεύουμε ότι μέχρι εκεί μπορούμε, μόνο.
Ας κάνουμε μια αντιστροφή στις περιοριστικές σκέψεις και πεποιθήσεις.
Ας αρχίσουμε να πιστεύουμε ότι έχουμε όλη την δύναμη που χρειάζεται για να καταφέρουμε ό,τι θελήσουμε.
Ας κάνουμε ένα μικρό βήμα την φορά, δημιουργώντας ο καθένας την δική του σκάλα προς την εξέλιξη.
Ας αρχίσουμε να επαινούμε τον εαυτό μας, να τον αποδεχόμαστε και να τον επιδοκιμάζουμε, αντί να τον «μαστιγώνουμε» συνεχώς.
Ας αρχίσουμε να τον ΑΓΑΠΑΜΕ και μαζί να αγαπάμε και όλους τους ανθρώπους, τα ζώα, την φύση, την ίδια την ζωή!
Ας αρχίσουμε από ΤΩΡΑ, από αυτήν εδώ την στιγμή, υπενθυμίζοντας συνεχώς στον εαυτό μας, ότι:
Είμαστε σημαντικοί και μόνο που γεννηθήκαμε!
Αξίζουμε και μόνο που υπάρχουμε!
Γράφει: η Νάντια Νάστου – Σύμβουλος Αυτοβελτίωσης
Eπιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
