Νομίζω πως όλοι έχουμε συνδυάσει την Ολλανδία με Κέικς, κόφι σόπς (coffee shops) και ιδιαίτερες βιτρίνες! Εγώ λοιπόν, θα σας παρουσιάσω μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα Ολλανδία.
Μια Ολλανδία όπου ο άνθρωπος με αναπηρία είναι ενταγμένος στην καθημερινότητα.
Οι Ολλανδοί έχουν φτάξει ένα “κοινωνικό κράτος” που έχει μοχθήσει χρόνια για τις υπηρεσίες του προς όλους τους πολίτες. Έχουν φτιάξει ένα κράτος που επιζητά να μένουν τα παιδιά του κοντά του, δεν τα διώχνει να βρουν την τύχη τους αλλού. Στα σχολεία, από την πρωτοβάθμια ακόμα εκπαίδευση, τα παιδιά μαθαίνουν πρώτες βοήθειες και σε αρκετούς τοίχους, μέσα στην πόλη, συναντάει κανείς μηχανήματα καρδιακής ανάνηψης τα οποία οι πολίτες ξέρουν πώς να τα χρησιμοποιήσουν, μέχρι να έρθει σωστικό μέσο. Πόλεις και χωριά χωρίς ανυψωμένα πεζοδρόμια που τα διακρίνεις μόνο από την αλλαγή στο χρώμα τους. Μα και οι ίδιοι οι πολίτες έχουν φροντίσει έτσι, ώστε τα καταστήματά τους να είναι χωρίς πλατύσκαλο και να είναι προσβάσιμα σε όλους.
της Γιώτας Ευσταθίου – Θεατρολόγος – Ηθοποιός
Φυσικά, οπουδήποτε υπάρχουν σκαλιά, υπάρχουν απαραιτήτως και ράμπες. Οι άνθρωποι με αναπηρικά αμαξίδια, ως επί το πλείστον, κυκλοφορούν χωρίς συνοδό και όσοι δε χρήζουν αμαξιδίων -αλλά έχουν κινητικό πρόβλημα- είναι εφοδιασμένοι με μηχανοκίνητα ποδήλατα, μίνι σκούτερ και “πι” (ορθοπεδικά βοηθήματα) με ροδάκια! Στους δρόμους τα φανάρια είναι εφοδιασμένα με ηχητικό χαρακτηριστικό κλικ το οποίο δυναμώνει όταν ανάβει το πράσινο για τους πεζούς, έτσι ώστε να διευκολύνονται οι τυφλοί ή άτομα με περιορισμένη όραση.
Υπάρχουν παντού χώροι στάθμευσης αναπήρων χωρίς να είναι “πινακιδοποιημένοι”. Εκεί οι άνθρωποι με αναπηρίες είναι ενταγμένοι πλήρως στο σύνολο, δεν είναι κάτι ξεχωριστό, κάτι ιδιαίτερο. Απολαμβάνουν τις παροχές, όπως όλοι.
Το αμέσως επόμενο που μου έκανε εντύπωση ήταν η ανακύκλωση και ο τρόπος που φροντίζουν το περιβάλλον τους και την φύση. Εννέα διαφορετικοί κάδοι ανακύκλωσης την οποία είσαι υποχρεωμένος να κάνεις. Δεν το αφήνουν στην διακριτική ευχέρεια του πολίτη. Έτσι, η ανακύκλωση γίνεται αυτό που μιμητικά θα κάνει και το παιδί, μελλοντικά, στην δική του οικογένεια.
Ποδήλατα παντού, πόλεις και χωριά απαλλαγμένα από το καυσαέριο που μας πνίγει καθημερινά, και αυτό ήταν κάτι που απαίτησε ο ίδιος ο λαός της Ολλανδίας από τις κυβερνήσεις του και το κατάφερε. Τέλος, συχνές εκδηλώσεις ευαισθητοποίησης των παιδιών σε κάθε είδους δραστηριότητα κοντά στην ύπαιθρο, από παγκόσμιους και τοπικούς οργανισμούς για την φροντίδα του περιβάλλοντος και των ζώων.
Βιωματικές δράσεις που βοηθούν όλους μας να ανακαλύψουμε το κακό που έχουμε κάνει στον πλανήτη μας και στα πλάσματά του: Λούτρινα μεγάλα ζώα, όπου τα παιδιά καλούνταν να βγάλουν από τα στόματά τους τα αντικείμενα που υπήρχαν μέσα και να διαπιστώσουν αν αυτά τα αντικείμενα μπορούσαν να προκαλέσουν καλό (πχ ψαράκια) ή κακό (πχ πλαστικές σακούλες) στην υγεία του ζώου, πώς φροντίζουμε ένα ζώο που το ξέβρασε η θάλασσα ή έπεσε θύμα κακοποίησης. Ακόμα και χρήση πυροσβεστικής μάνικας και πυροσβεστήρων, σε υποτιθέμενες φωτιές.
Όλα αυτά έχουν περάσει σαν κουλτούρα, από γενιά σε γενιά και εχουν γίνει βίωμα σε έναν λαό που σε κάποιους μοιάζει στρατιωτικός!
Μπορεί αυτή τη φορά το κείμενό μου να μοιάζει σαν ένα δριμύ κατηγορώ και να είναι απαλλαγμένο από γλυκά, θετικά συναισθήματα. Να φαίνεται σαν να εκφράζει περισότερο την πικρία μου, προς το δικό μας κράτος που δεν έχει φροντίσει, ώστε όλα αυτά που είδα σ’ έναν άλλο τόπο, να μην μου φαίνονται τόσο ξένα και μακρινά και να μοιάζει σαν μόνον η Ολλανδία να είναι το ιδανικό μέρος για να ζει ένας άνθρωπος… Όμως πραγματικά πιστεύω πως ζούμε σε μια από τις ομορφότερες χώρες του κόσμου, σε ένα τόπο γεμάτο με μεγαλείο και είναι κρίμα να μην τον φροντίζουμε και να μην θέλουμε να φαντάζει αυτός, ως το απόλυτο μέρος για να ζει κάποιος.
Ας είναι λοιπόν η Ολλανδία ένα πρότυπο μίμησης!
Με αγάπη…
Γράφει: η Γιώτα Ευσταθίου – Θεατρολόγος – Ηθοποιός
