Οι πιο τρομακτικές ταινίες δεν είναι οι ταινίες τρόμου. Οι πιο τρομακτικές είναι αυτές που βασίζονται στην πραγματικότητα.
Σε πραγματική ιστορία βασίζεται και η ιαπωνική ταινία Mother του Netflix.
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Ένα αρκετά σκληρό συναισθηματικά φιλμ.
(alert: όχι για ευαίσθητους σινεφίλ)
Η ταινία ακολουθεί ένα μικρό αγόρι τον Σουχέι, που τον εκμεταλλεύεται (κακοποιεί ουσιαστικά) και παραμελεί η μητέρα του, Άκικο.
Δεν είναι ταινία για τη μητρότητα…
Ο Σουχει δεν έχει ανθρώπινη ιδιότητα για τη μητέρα του.
Δεν υπάρχει για την Άκικο ως παιδί, αλλά ως κτήμα της, ιδιοκτησία της, ως μέσο εκβιασμού και βιοπορισμού, ως βάρος και εργαλείο ταυτοχρονα.
Δεν υπάρχει καμία ενσυναίσθηση. Δεν υπάρχει καμία φροντίδα. Σε όλο το έργο είναι μόνο μία μικρή σκηνή τρυφερότητας απέναντι στο παιδί της. (Μου θύμισε αυτό που συνέβαινε στην ταινία Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν αλλα με ανεστραμμένους ρόλους).
Η παντελής έλλειψη συμπόνοιας, η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, η κατάχρηση αλκοόλ και ο τζόγος, ακόμα και ο τρόπος που η Άκικο βλέπει το σεξ, είτε σαν μέσο χειραγώγησης είτε ως απλό πρακτικό αντάλλαγμα, υποδηλώνουν την παρουσία κάποιας ψυχικής διαταραχής.
Είναι επίπονο…
Να βλέπεις ένα παιδί να μην έχει να φάει, να εγκαταλείπεται από τους γονείς του, να μην τον βοηθάει κανένας, να προσπαθεί να κοιμηθεί κουλουριασμένος σε μία μπανιέρα προσπαθώντας να μην ακούει τη μητέρα του να κάνει σεξ με τον κακοποιητικό σύντροφό της, να γίνεται μάρτυρας έμφυλης βίας, να μυείται στο κλέψιμο στην εξαπάτηση και στο ψέμα, να στερείται το σχολείο και αργότερα στην εφηβεία να προσπαθει να προστατεύσει και να φροντίσει τη μικρή του αδελφή, είναι βασανιστικό.
Η γλώσσα του σώματος του Σουχέι ως παιδί τα δείχνει όλα αυτά.
Η στωικότητα του ως εφηβος γίνεται οργή που δεν εκφράζεται.
Είναι αφόρητο να βλέπεις να καταστρέφεται μία ζωή μέρα με την μέρα σε ένα φαύλο κύκλο αυτοκαταστροφής.
Συνενοχή…
Ένα παιδί που είναι χρόνια θύμα παραμέλησης και κακοποίησης δεν φτάνει σε αυτό το σημείο αν δεν υπάρχει συνέργεια της κοινωνίας.
Οι συγγενείς, το σχολείο, οι κρατικοί μηχανισμοί, όταν γυρίζουν την πλάτη τους σε ένα παιδί προδιαγράφουν το μέλλον του.
Η ταινία έχει τραγική κατάληξη και σε αυτό συντελούν όσοι έκλειναν τα μάτια ή ενοχλούνταν από το δράμα του Σουχέι.
Ακόμα και το προσχηματικό ενδιαφέρον του πατέρα και πρώην συζύγου της Άκικο στην ουσία είναι διεκπεραιωτικό και μάλλον επιφανειακό.
Δεν είναι ταινία για νάτσος και μπύρα…
Δεν υπάρχει χάπι εντ, δεν προσπαθεί να μας νουθετήσει αλλά έχει εξαιρετικές ερμηνείες ιδιαίτερα από την πρωταγωνίστρια Μασάμι Ναγκασάουα και από τους δύο «Σουχέι», παιδί και έφηβο.
Το πραγματικό γεγονός που ενέπνευσε την ταινία απασχόλησε στιγμιαία τα ιαπωνικά ΜΜΕ.
Όταν διαβάζεις κάποιες ειδήσεις τα πράγματα φαίνονται ή άσπρα ή μαύρα.
Όμως με την αδιαφορία και την άρνηση μας να εμπλακούμε, ακόμα και για να βοηθήσουμε ένα παιδί, δεν αφήνουμε δυνατότητα για κανένα άλλο χρώμα εκτός από το μαύρο.
Αυτό είναι κάτι που σίγουρα, σου αφήνει η ταινία.
Δείτε το trailer και λεπτομέρειες εδώ…
Βρείτε τις προτεινόμενες ταινίες του nevronas.gr εδώ…
Γράφει: ο Βαγγέλης Καρατζάς – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
