Το Short Term 12/ Μικρά Όμορφα Πλάσματα, είναι μία πραγματικά τρυφερή ταινία.
Και είναι σημαντικό αυτό, γιατί ασχολείται με δύσκολα θέματα.
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Βλέπουμε την ιστορία της Grace μιας νέας κοπέλας που δουλεύει σε μία στέγη φροντίδας εφήβων με προβλήματα, όπως κακοποίηση, παραβατική συμπεριφορά, ψυχολογικά προβλήματα και άλλα. Ταυτόχρονα βλέπουμε τη σχέση της με τον Mason που είναι ο σύντροφος της στη ζωή και συνάδελφός της στη στέγη, και τις ζωές δύο παιδιών της Jaden και του Marcus που μεγαλώνουν μέσα στη στέγη.
Η ταινία καταφέρνει να κρατάει μία πολύ λεπτή ισορροπία. Ενώ είναι ρεαλιστική και δείχνει τα παιδιά πολλές φορές να ξεσπούν τόσο εναντίον του εαυτού τους όσο και στους άλλους, υπάρχει και η άλλη πλευρά.
Η προσπάθεια των φροντιστών να βοηθήσουν με χιούμορ, ενσυναίσθηση και πραγματικό ενδιαφέρον καθώς και ο αγώνας που κάνουν τα ίδια τα παιδιά να ξεπεράσουν αυτά που τα κρατάνε πίσω.
Και όλοι ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι εύκολο, καμιά φορά δεν είναι διόλου εύκολο για εμάς τους ενήλικες.
Η σχέση…
Η ταινία επικεντρώνεται στην σχέση του ζευγαριού.
Ένα ζευγάρι που έχει χημεία, συνεργάζεται πολύ καλά στη δουλειά του, αλλά την ίδια ώρα επηρεάζεται από τις εντάσεις και την ιδιαιτερότητα που έχει το να είσαι φροντιστής. Τα τραύματα και οι φοβίες που έχει η Grace από την δική της εφηβεία επανέρχονται στο παρόν και διαταράσσουν τη σχέση της με τον σύντροφό της. Χαρακτηριστική είναι μία ερωτική σκηνή που καταλήγει άδοξα και αναπάντεχα και δείχνει ακριβώς αυτή την πίεση που νιώθει η πρωταγωνίστρια.
Οι χαρακτήρες…
Αυτό που κάνει τη ταινία να ξεχωρίζει είναι το πόσο σέβεται τους χαρακτήρες της και με πόσο αγάπη παρουσιάζονται αυτοί στην οθόνη.
Η εξαιρετική Brie Larson παρουσιάζει την Grace δυνατή και ευαίσθητη ταυτόχρονα, ευάλωτη και προστατευτική, τρυφερή και θυμωμένη. Με την εκφραστικότητα της, από τη μία τη θαυμάζεις για το πώς συμπαραστέκεται στα παιδιά, από την άλλη δεν μπορείς να μην δεις στο πρόσωπό της πόσο μπερδεμένη και φοβισμένη είναι.
Το παρελθόν της προσπαθεί να υποσκάψει το μέλλον της.
Θα ηταν παράλειψη να μην πω πόσο καλοί είναι οι έφηβοι ηθοποιοί που παίζουν το Marcus και τη Jaden, δύο παιδιά που με διαφορετικό τρόπο αντιμετωπίζουν ή προσπαθούν να αντιμετωπίσουν αυτά που έχουν υποστεί.
Βέβαια η αδυναμία μου στην ταινία είναι ο Sammy που λέει ελάχιστα λόγια και έχει λίγες σκηνές αλλά από την άλλη αφήνει το στίγμα του.
Σε ένα μικρό ρόλο βλέπουμε και τον Rami Malek από το “Mr Robot” και το “Bohemian Rhapsody”.
Σκηνές…
Μεγαλώνοντας ένα παιδί με αυτισμό έχω συνηθίσει καταστάσεις που στους άλλους φαίνονται περίεργες ή ακόμα και τρομακτικες, και είναι σχεδόν ρουτίνα για μένα όπως πχ τα ξεσπάσματα ή meltdown.
Η πρώτη και η τελευταία σκηνή λοιπόν του έργου που είναι με το Sammy δίνουν ακριβώς αυτόν τον τόνο: ότι καμιά φορά ακόμα και οι πιο “περίεργες” συμπεριφορές για τους φροντιστές ή για όσους μεγαλώνουν παιδιά με δυσκολίες ή είναι “διαφορετικά”, είναι μέρος της καθημερινότητας και απλά βρίσκεις τρόπους να τις διαχειριστείς.
Αρκεί να νοιάζεσαι, να έχεις την εμπειρία και την υπομονή που χρειάζεται.
Οι σκηνές που είναι συναισθηματικές και αγγίζουν το θεατή είναι πολλές, αλλά για μένα η πιο δυνατή είναι αυτή που ο Marcus φτιάχνει ένα τραγούδι για να εκφράσει τον πόνο και την αγωνία για την κακοποίηση που εχει δεχθεί και το φόβο του για το ότι πρέπει να βγει στην ενήλικη ζωή.
Ένας από τους στίχους λέει το εξής:
«Κοίταξε στα μάτια μου για να ξέρεις πώς είναι να ζεις, χωρίς να ξέρεις πως είναι η φυσιολογική ζωη».
Τι αφήνει η ταινία…
Αυτό που αφήνει η ταινία είναι σίγουρα η ελπίδα.
Ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα τραύματα του παρελθόντος.
Ότι μπορούμε να ζητήσουμε βοήθεια, για να καταφέρουμε με τη σειρά μας να δώσουμε βοήθεια σε άλλους.
Ότι υπάρχουν άνθρωποι που φροντίζουν παιδιά και καμιά φορά θα κάνουν το βήμα παραπάνω, θα σπάσουν τα πρωτόκολλα, θα ξεπεράσουν την γραφειοκρατία και, αν και σπάνιο, θα κάνουν αυτό που χρειάζεται για να προστατευτεί ή να βοηθηθεί ένα παιδί.
Και η αλήθεια είναι ότι οι καλύτεροι θεραπευτές ή οι καλύτεροι φροντιστές είναι αυτοί που εκτός από την πείρα, τον επαγγελματισμό και τις γνώσεις, βάζουν στη δουλειά τους λίγη ψυχή και αγάπη.
Ένα τελευταίο, που προς το τέλος δείχνει η ταινία και πολλες φορές το ξεχνάμε, είναι ότι και εμείς οι ενήλικες έχουμε να πάρουμε πράγματα και να διδαχθούμε από τα παιδιά.
Αρκεί να είμαστε εκεί να τα ακούσουμε.
Δείτε το trailer της ταινίας και λεπτομέρειες εδώ…
Βρείτε τις προτεινόμενες ταινίες του nevronas.gr εδώ…
Γράφει: ο Βαγγέλης Καρατζάς – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
