Ο Δ. εργαζόταν μέχρι πριν μερικούς μήνες σε μια μεγάλη ασφαλιστική εταιρεία της Αθήνας. Αν και είχε επιληψία με ποσοστό αναπηρίας 67%, αυτό δεν τον εμπόδιζε από το να παράγει ποιοτική δουλειά στην εταιρεία του για περίπου 30 χρόνια, ακόμη και να δουλεύει στον υπολογιστή παρότι δεν ενδεικνυόταν για την ασθένεια του. Είχε βιώσει περιστατικά περιθωριοποίησης και στοχοποίησης στο χώρο εργασίας του λόγω της διαγνωσμένης αναπηρίας του αρκετές φορές, όμως το ποτήρι ξεχείλισε με την εκμετάλλευσή του κατά τη διάρκεια της καραντίνας.
της Νάνσυ Παναγουλοπούλου – Δημοσιογράφος
Την περιθωριοποίηση και τη στοχοποίηση στη δουλειά του τη βίωσε με τη μορφή της γνωστοποίησης της αναπηρίας του χωρίς λόγο, και περιστατικών λεκτικού bullying από συναδέλφους και προϊσταμένους του κατά συνέπεια.
Συγκεκριμένα, γνωστοποιούνταν ότι έπαιρνε μια ειδική άδεια «αναπηρίας» που δικαιούνταν ως ΑμεΑ, η οποία αντιστοιχούσε σε μερικές μέρες επιπλέον, εφόσον είχε τελειώσει η κανονική άδεια. Αρχικά, η αίτηση της άδειας, γινόταν σε ένα μόνο άτομο υπεύθυνο για το προσωπικό εξασφαλίζοντας μια διακριτικότητα. Αυτό άλλαξε το 2015, όταν έπρεπε να κάνουν «χειρόγραφο αίτημα, το δίναμε στον προϊστάμενο, αυτός το έδινε στη γραμματεία της διευθύντριας που θα το έδινε στη διευθύντρια, και η διευθύντρια θα το έδινε στο Τμήμα Προσωπικού, όπου θα άλλαζε τουλάχιστον άλλα 3 χέρια. Δηλαδή θα το μάθαιναν 10 άτομα για να πάρω εγώ αναπηρική άδεια», όπως την ονόμαζαν.
«Η διαδικασία αυτή που δημιούργησαν ήταν καθαρά εκβιαστική για να μην παίρνουμε τις επιπλέον άδειες, εγώ έτσι ένιωσα και όλοι [οι ΑμεΑ της εταιρείας] νιώσαμε έτσι».
«Είναι στιγματιστικό»
Επιπλέον, το τελικό έγγραφο με τις άδειες του προσωπικού γνωστοποιούνταν σε όλο το τμήμα μέσω e-mail. Αυτό συνέβαλε στην περαιτέρω αποξένωσή του από τους συναδέλφους του και συχνά οδηγούσε σε λεκτικό bullying. Χαρακτηριστικά αναφέρει δύο περιπτώσεις:
- Ένα ανώτερο στέλεχος της εταιρείας που τον αποκάλεσε ανάπηρο με υποτιμητικό τόνο, γελοιοποιώντας τον μπροστά σε 30 άτομα, συναδέλφους και συνεργάτες
- Ενός συναδέλφου που συνέχεια τον μείωνε και τον διέβαλλε, ειδικά σε περιόδους που «άνοιγε» κάποια ανώτερη θέση, οπότε κάποιος προοριζόταν για προαγωγή
Εκτός αυτού, κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όταν δηλαδή ίσχυε για την εταιρία η εξ αποστάσεως εργασία, είχαν βάλει τον Δ., με το ήδη γνωστοποιημένο πρόβλημα υγείας του, να κάνει τη δουλειά ενός ολόκληρου κλάδου μόνος του.
«Ήταν 5 άτομα στο τμήμα και είχαν δώσει όλη τη δουλειά σε εμένα. Δούλευα από τις 7 το πρωί ως τις 9 το βράδυ και δεν μου πλήρωναν καν τα έξοδα εργασίας (τηλέφωνο, ίντερνετ κλπ.)».
Ως αποτέλεσμα, εκτός από το πρόβλημα υγείας που ήδη αντιμετώπιζε, του δημιουργήθηκε και στην καρδιά.
«Έπαθα διάταση αορτής, δούλευα με 140 παλμούς για 14 ώρες επί 19 μήνες»
Η διάταση αορτής είναι πολύ σοβαρή. Ουσιαστικά, η αορτή είναι μια κεντρική φλέβα που αιματώνει όλο το σώμα και τα όργανα, η δεύτερη πιο σημαντική μετά τη μηριαία. Αν αυτή η φλέβα κοπεί, προκαλείται ακαριαίος θάνατος. Από την αρτηριακή πίεση λόγω του στρες, στον Δ. είχε δημιουργηθεί εξόγκωμα 4,5 χιλιοστών. Αν η διάταση φτάσει τα 6,5 χιλιοστά, τότε απαιτείται χειρουργείο όπου ανοίγουν τον θώρακα για να βάλουν μια ειδική βαλβίδα στην καρδιά. Υπάρχουν πιθανότητες να μη βγει ζωντανός ο ασθενής από αυτό το χειρουργείο. «Ακόμη και αν βγεις όμως, δεν θα είσαι ποτέ ο ίδιος».
Παρότι ζητούσε επανειλημμένα αλλαγή πόστου ή να εργαστούν και οι υπόλοιποι συνεργάτες για να μειωθεί το υπέρογκο φόρτο εργασίας για να ηρεμήσει, οι ανώτεροι του δεν το δέχονταν οδηγώντας τον να παραιτηθεί.
«Αναγκάστηκα να παραιτηθώ για να μη πεθάνω»
Έπειτα από αυτό το τελευταίο περιστατικό, ανέτρεξε στη Δικαιοσύνη για να βρει το δίκιο του.
Η εκδίκαση της υπόθεσης
Η υπόθεση χωρίστηκε σε τρεις καταγγελίες:
- Προσβολή προσωπικότητας – για τη στιγματοποίηση και την στοχοποίησή του ως ΑμεΑ
- Αθέτηση συμβολαίου για την αποπληρωμή ενός χρέους, και
- Παραβίαση προσωπικών δεδομένων -για τη δημοσιοποίηση του status του ως ΑμεΑ
Ενώ λοιπόν προσκόμισε πλήθος αποδείξεων – όπως τις αναπάντητες αιτήσεις του για μετακίνηση σε άλλο πόστο, τρεις μάρτυρες υπέρ του- τη συγκάτοικό του που μίλησε για την κατάστασή του και τη δουλειά του με την τηλεργασία, και δύο πρώην προϊσταμένους, όπου ο ένας εκ των οποίων μίλησε για τη δημοσιοποίηση του status του ως ανάπηρος και μάλιστα του ζήτησε συγγνώμη για αυτό μέσα στο δικαστήριο-, καθώς και τις ιατρικές εξετάσεις εκείνης της περιόδου που καταδείκνυαν την κατάσταση της υγείας του, το δικαστήριο τον απέρριψε.
Ο Δ. συνεχίζει τη δικαστική μάχη περνώντας σε έφεση, αν και η διαδικασία αυτή έχει επιβαρύνει την υγεία του και έχει δυσχεράνει την οικονομική του κατάσταση. Αυτό που επιθυμεί όμως είναι η δικαίωση, πρώτα από την υπόθεση με την εταιρεία του και έπειτα από το δικαστήριο, που φαίνεται να λειτουργεί υπέρ της μεγάλης εταιρείας ήδη από την αρχή της υπόθεσης.
«Το σκάνδαλο δεν είναι μόνο με την εταιρεία άλλα και με το δικαστήριο. Αν δεν μπορούμε να πάμε στη δικαιοσύνη, τότε τι μπορούμε να κάνουμε;»
Γράφει: η Νάνσυ Παναγουλοπούλου – Δημοσιογράφος
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
