Αυτό που συμβαίνει με την μυθολογία είναι μαγικό. Έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια και όμως συνεχίζει να εμπνέει και να δίνει υλικό σε δημιουργικούς ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο.
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας αυτιστικού παιδιού
Η ταινία animation «Ίκαρος και Δαίδαλος» (Icare) παραγωγής 2022, είναι ένα όμορφο film πού βλέπει με μία διαφορετική οπτική τον μύθο τόσο του Ίκαρου, αλλά και του Μινώταυρου.
Βρισκόμαστε στη Μινωική Κρήτη, ο μικρός Ίκαρος δουλεύει μαζί με τον πατέρα του Δαίδαλο, μαθαίνοντας συνέχεια καινούργια πράγματα για τον κόσμο αλλά κα για τον εαυτό του. Μία μέρα στο παλάτι του Μίνωα όμως, ανακαλύπτει ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Ένα νεαρο πλάσμα, που είναι άνθρωπος και ταύρος μαζί.
Φιλία και διαφορετικότητα…
Ο κλασικός μύθος μιλάει για ένα τρομερό τέρας. Στην ταινία βλέπουμε ένα τρυφερό και ευαίσθητο πλάσμα που έχει όνομα και αυτό δεν είναι Μινώταυρος: Είναι o Αστερίων. Ο Μίνωας, από την «ντροπή» του, τον κρατά φυλακισμένο για να μην τον βλέπει κανένας. Εκτός από τη μητέρα του Πασιφάη και τον Ίκαρο, που το κάνει κρυφά. Σε αυτές τις επισκέψεις, ο Αστερίωνας επικοινωνεί με τον Ίκαρο χωρίς να μιλάει και γίνονται φίλοι. Η φιλία τους μας δείχνει ότι μας ενώνουν περισσότερα, από όσα φαινομενικά μας χωρίζουν. Υπάρχει ο τρόπος να επικοινωνήσεις ακόμα και όταν φαίνεται αδύνατον και το σημαντικότερο σε κανέναν δεν αξίζει να μένει μόνος, επειδή γεννήθηκε διαφορετικός.
Φως και σκοτάδι…
Η ταινία στην ουσία είναι μία μάχη του φωτός με το σκοτάδι. Τα δύο παιδιά ο Ίκαρος και ο Αστερίων συμβολίζουν το φως, την αποδοχή, την αγάπη, την αθωότητα και τη φιλία. Ο Μίνωας ενσαρκώνει το σκότος της εξουσίας, το μόνο που ζητάει είναι εκδίκηση, αίμα και βία. Δημιουργεί έτσι την απάτη του τέρατος για να διαιωνίσει την επικυριαρχία του εργαλειοποιώντας τον φόβο. Ακόμα και ο Θησέας χάνει την «ηρωική» του λάμψη στην ταινία αφού αποκαλύπτεται ότι είναι κενός και ψεύτης, που νοιάζεται μόνο για την «δόξα» που παίρνει από το αίμα και την βία. Το ίδιο κενή φαίνεται και η Αριάδνη, μετέωρη, ανάμεσα στη ματαιοδοξία και την ανοησία της.
Συναισθηματική δύναμη…
Η ταινία είναι υπέροχα σχεδιασμένη, με αισθητική που κάποιες στιγμές θυμίζει anime, κάποιες άλλες κλασικό animation, χωρίς όμως να εγκλωβίζεται σε συγκεκριμένα καλούπια. Αποφεύγω συστηματικά τiς μεταγλωττίσεις, αλλά πρέπει να πω ότι στη συγκεκριμένη ταινία δεν με ενόχλησε…
Αυτό όμως ποy της δίνει αξία, είναι η συναισθηματική της δύναμη, που βγαίνει μέσα από τους χαρακτήρες, αυτά που νιώθουν ή αυτά που τους συμβαίνουν. Το τέλος της ταινίας είναι μία ιδιαίτερα τρυφερή και συγκινητική εκδοχή του μύθου του ‘Ικαρου και σίγουρα πιο ελπιδοφόρα. Χαίρομαι που είδα αυτήν την ταινία και ελπίζω να αρέσει και σε σας γιατί όλοι χρειαζόμαστε κάποιες στιγμές, ένα αντίδοτο στον κυνισμό και στην απαισιοδοξία μας.
