Με αυτό το άρθρο ξεκινάω τη συμμετοχή μου στο nevronas.gr και φυσικά, δε θα ήταν δυνατό, με την πρώτη μου γραπτή παρουσία, να βγάλω την “προβιά” του ΑμεΑ, την οποία φοράω τα τελευταία 11 χρόνια. Τώρα, το αργό μου περπάτημα, έχει και τα καλά του. Για παράδειγμα, με κάνει να παρατηρώ, πράγματα που πριν μού ξεφεύγανε.
του Θωμά Χαφή – Δημοσιογράφος ΑμεΑ
Τελικά, εμείς που έχουμε κινητικό πρόβλημα, δεν έχουμε το δικαίωμα να είμαστε βιαστικοί. Κι αυτό, τις περισσότερες φορές, είναι θετικό. Κοιτάμε λιγότερες φορές το ρολόι μας. Αγχωνόμαστε, αλλά, γρήγορα, καταλαβαίνουμε πόσο άσκοπο είναι αυτό και… ξεφουσκώνουμε. Ώρες-ώρες σκέφτομαι ότι εμείς οι ΑμεΑ, καλώς λεγόμαστε, έστω και εσφαλμένα, άτομα με ειδικές ανάγκες, γιατί οι ανάγκες μας είναι πιο “ειδικές” απ’ αυτές των άλλων ατόμων.
Έχουμε μια φιλάνθρωπη κοινωνία με διαβρωμένες κρατικές κεφαλές…
Σ’ αυτά, λοιπόν, τα 11 χρόνια, που διέβην τον Ρουβίκωνα (και δεν αναφέρομαι στην οργάνωση με τα τρικάκια), είδα την αναλγησία της ελληνικής πολιτείας. Και, σ’ αυτό το σημείο, θέλω να διευκρινίσω, της πολιτείας, γιατί η κοινωνία, ο απλός κόσμος σε ολ’ αυτά τα χρόνια, μου φέρεται υποδειγματικά. Γιατί, πάντα, έτσι δε συμβαίνει στο Ελλαδιστάν;
Έχουμε μια κοινωνία εξαιρετικά φιλάνθρωπη, ενώ οι κρατικές κεφαλές είναι απόλυτα διαβρωμένες κι εκμαυλισμένες. Κυριολεκτικά στην κοσμάρα τους! Μόνο που την κοσμάρα τους την πληρώνουμε όλοι εμείς, οι απλοί πολίτες. Πόσο δύσκολο είναι, λοιπόν, να έχουμε κι εμείς, τα ΑμεΑ, μια εξασφαλισμένη αξιοπρεπή διαβίωση;
Αν θέλουμε να λεγόμαστε πολιτισμένη κρατική οντότητα, η εξασφάλιση, από την πολιτεία, της στοιχειωδώς αξιοπρεπούς ποιότητας ζωής των πολιτών της πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτη!
Αντ’ αυτού, εμείς οι ανάπηροι είμαστε υποχρεωμένοι να κινούμαστε σε πόλεις εχθρικές προς εμάς, να περπατάμε, όσοι από μας μπορούμε, ή να τραβάμε τα αναπηρικά μας αμαξίδια πάνω σε πολύ στενά πεζοδρόμια, με σπασμένες πλάκες, που καθιστούν από δύσκολη έως επικίνδυνη και, εν τέλει, απαγορευτική για τη μετακίνησή μας. Κι έχεις και τα πολιτικά κόμματα να δείχνουν την υποκριτική τους φιλευσπλαχνία, δίνοντας οφίτσια σε κάποιους από εμάς, κάνοντας τον έναν υπουργό ή τον άλλον ευρωβουλευτή, ενώ παραμονεύει κι ο… Καιάδας.
Τί; Ποιος Καιάδας; Ελάτε τώρα. Μη μου πείτε ότι τον ξεχάσατε! Τί να πω; Μακάρι να μην τον ξαναθυμηθείτε.
Εδώ σάς αφήνω, γιατί κουράστηκα. Ελπίζω να σας… κούρασα κι εσάς. Ευχαριστώ το nevronas.gr. που μού δίνει τη δυνατότητα να εκτονώνομαι και όλους κι όλες εσάς για την… υπομονή σας. Τέλος, πολλά φιλιά στους… συνΑμεΑ κι ελπίζω να κάλυψαν κάποιες από τις… ειδικές τους ανάγκες.
Γράφει: ο Θωμάς Χαφής – Δημοσιογράφος ΑμεΑ
