Σχετική μελέτη αμφισβήτησε τον επιβλαβή μύθο ότι οι αυτιστικοί δεν είναι κοινωνικοί.
Οι αυτιστικοί έχουν κοινωνικές δυσκολίες και αυτό εκδηλώνεται και στα απλά ψυχολογικά τεστ – για παράδειγμα, αν τους ζητήσετε να δουν φωτογραφίες προσώπων, συνήθως θα αφιερώσουν λιγότερο χρόνο κοιτάζοντας την περιοχή των ματιών.
Τι θα γινόταν όμως αν ανατρέπαμε τα πράγματα και ζητούσαμε από τα αυτιστικά άτομα να τραβήξουν φωτογραφίες άλλων ανθρώπων – τί θα μπορούσε να αποκαλύψει αυτό;
Αυτισμός, ΔΕΠΥ και τα «Στερεότυπα»… που εμποδίζουν την έγκαιρη διάγνωση
Αυτισμός, ΔΕΠΥ και τα «Στερεότυπα»… που εμποδίζουν την έγκαιρη διάγνωση
Αυτό ακριβώς έκανε μια ομάδα αμερικανών ερευνητών για μια μικρή μελέτη στο Current Biology όπου ανακάλυψαν ότι οι αυτιστικοί επέλεξαν να τραβήξουν «εντυπωσιακά διαφορετικά» είδη φωτογραφίας απ’ ότι οι νευροτυπικοί συμμετέχοντες– για παράδειγμα, έβγαλαν λιγότερες φωτογραφίες ανθρώπων που ποζάρουν με το πρόσωπο να κοιτάζει στην κάμερα και περισσότερες επαναλαμβανόμενες φωτογραφίες αντικειμένων. Αναμφισβήτητα όμως, τα αυτιστικά άτομα τράβηξαν στην πραγματικότητα περισσότερες φωτογραφίες άλλων ανθρώπων απ’ ό,τι οι νευροτυπικοί, αμφισβητώντας έτσι την λανθασμένη αντίληψη ότι όλοι οι αυτιστικοί άνθρωποι δεν είναι κοινωνικοί και δεν δείχνουν ενδιαφέρον για τους άλλους.
Ο Shuo Wang στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (California Institute of Technology) και οι συνάδελφοί του στρατολόγησαν 16 συμμετέχοντες που είχαν διαγνωστεί με Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος (12 άνδρες, μέσος όρος ηλικίας 30 έτη) και 21 νευροτυπικούς –ομάδα ελέγχου- που ταιριάζουν με την ηλικία και το IQ.
Έδωσαν στον καθένα τους μια φωτογραφική μηχανή και τους κάλεσαν να «πάρουν φωτογραφίες από οτιδήποτε ήθελαν, όπως αντικείμενα, δωμάτια, τοπία ή ανθρώπους, και τους πληροφόρησαν ότι μπορούσαν να τραβήξουν όσες φωτογραφίες ήθελαν». Δεν υπήρχε χρονικός περιορισμός, αλλά οι ερευνητές ζήτησαν από τους συμμετέχοντες να τραβήξουν τις φωτογραφίες τους σε τρεις «συνθήκες» – σε εσωτερικούς χώρους και σε ανθρώπους στο εργαστήριο. σε εσωτερικούς χώρους στο εργαστήριο αλλά όχι σε ανθρώπους και σε εξωτερικούς χώρους.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, οι αυτιστικοί, σε αντίθεση με τους νευροτυπικούς συμμετέχοντες, έβγαλαν περισσότερες φωτογραφίες ανθρώπων και αφιέρωναν περισσότερο χρόνο φωτογραφίζοντάς τους. Αλλά οι φωτογραφίες των ανθρώπων που φωτογράφιζαν ήταν διαφορετικές από εκείνες που τραβήχτηκαν από τους νευροτυπικούς, καθώς απεικόνιζαν συχνά ένα άτομο που δεν ποζάρει ή δεν ήταν εκφραστικό ή δεν κοιτούσε την κάμερα – στην πραγματικότητα, συχνά έβγαζαν φωτογραφίες σωμάτων χωρίς το πρόσωπο στο κάδρο.
Αυτισμός: “Καλύτερα να μασάς… παρά να μιλάς”
Τράβηξαν επίσης περισσότερες φωτογραφίες από ασυνήθιστες γωνίες, πιο επαναλαμβανόμενες και ημιτελείς λήψεις αντικειμένων, περισσότερες φωτογραφίες γεωμετρικών σχημάτων και έβγαλαν πιο θολές, κεκλιμένες και αποφραγμένες φωτογραφίες. Αυτές οι διαφορές δεν οφείλονταν στην φωτογραφική εμπειρία των συμμετεχόντων.
Οι εκπαιδευμένοι κλινικοί γιατροί μπόρεσαν να κοιτάξουν τις φωτογραφίες που τραβήχτηκαν στη μελέτη και να προσδιορίσουν με ακρίβεια, πέραν της τυχαιότητας, εάν ο φωτογράφος ήταν αυτιστικός ή νευροτυπικός. Οι μη κλινικοί γιατροί δεν μπόρεσαν να κάνουν αυτό, με ακρίβεια.
Η αλήθεια είναι ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε αυτά τα ευρήματα με προσοχή – όπως είπαν οι ερευνητές, αυτή ήταν μια μικρή μελέτη και οι οδηγίες προς τους συμμετέχοντες ήταν κάπως ασαφείς, επομένως δεν είναι τόσο ξεκάθαρο το πώς ερμήνευσαν τον σκοπό της άσκησης. Είναι αυτές οι φωτογραφίες που συνήθως έβγαζαν οι συμμετέχοντες ή προσπαθούσαν να μεταδώσουν κάτι από την εμπειρία τους, στους ερευνητές;
Παρ’όλα αυτά, είναι εντυπωσιακή η διαπίστωση ότι οι αυτιστικοί συμμετέχοντες έβγαλαν μεγαλύτερη ποσότητα φωτογραφιών πορτρέτου και ότι αφιέρωναν περισσότερο χρόνο φωτογραφίζοντας ανθρώπους.
Όπως ανέφεραν ο Wang και η ομάδα του: «Αυτά τα ευρήματα αμφισβητούν τις θεωρίες που εντοπίζουν την άτυπη κοινωνική γνώση στη ΔΑΦ σε μειωμένο ενδιαφέρον ή κίνητρο στους ανθρώπους».
Ίσως, η ιδέα ότι οι αυτιστικοί άνθρωποι είναι εγγενώς μη κοινωνικοί ή αδιάφοροι είναι ένας επιβλαβής μύθος.
Οι αυτιστικοί, όπως και οι νευροτυπικοί, διαφέρουν μεταξύ τους ως προς την προσωπικότητα – για παράδειγμα, στα επίπεδα εξωστρέφειας και φιλικότητας. Και, όσον αφορά στην φωτογραφία, η δυσκολία λήψης της οπτικής γωνίας των άλλων μπορεί να είναι ένα βασικό μέρος της διάγνωσης, αλλά, όπως φάνηκε από αυτήν την μελέτη, η χαμηλή ενσυναίσθηση ή ανησυχία για τους άλλους, δεν είναι.
Μετάφραση – Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
Πηγή: https://www.bps.org.uk/
