Έρωτας και Αυτισμός στην νέα ταινία του Netflix: Goyo

Παρόλο που έχει γίνει μεγάλη πρόοδος τις τελευταίες δεκαετίες, υπάρχουν σημεία στον αυτισμό που παραμένουν μυστήριο. Ακόμα μεγαλύτερο μυστήριο για αρκετούς από εμάς, για αρκετές χιλιετίες τουλάχιστον, είναι το πώς λειτουργούν τα πράγματα στον έρωτα…

του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας αυτιστικού παιδιού

Αυτά τα δύο συνδυάζει η καινούργια ταινία του Νetflix, Αργεντίνικης παραγωγής του 2024, “Goyo“.

Όλα σε τάξη (;)

Ο Γκόγιο είναι ένας νεαρός αυτιστικός άντρας που δουλεύει ως ξεναγός σε μουσείο τέχνης στο Μπουένος Άιρες. Μένει με την αδερφή του Σαούλα, διάσημη πιανίστρια, παίρνει επιμελώς την αγωγή του και έχει κανονίσει τη ρουτίνα του έτσι ώστε η ζωή του να είναι πιο άνετη και χωρίς  πολλές εκπλήξεις. Για όλους μας, και όχι μόνο για τους αυτιστικούς ανθρώπους, η ρουτίνα είναι κάτι καθησυχαστικό, που μας δίνει την ψευδαίσθηση του ελέγχου στο μικρόκοσμό μας, ζώντας ταυτόχρονα σε ένα χαοτικό κόσμο. Ξαφνικά μία βροχερή μέρα, παρουσιάζεται η Εύα, μία αρκετά μεγαλύτερη του γυναίκα, που ξυπνάει μέσα του την επιθυμία και την ανάγκη για καλλιτεχνική έκφραση.

Η Εύα είναι γύρω στα 50, σε διάσταση με έναν κακοποιητικό σύζυγο, με  δύο γιους και φαινομενικά είναι τελείως διαφορετική από τον Γκόγιο. Όμως χρησιμοποιώντας τα δικά του λόγια, αυτή η διαφορετικότητα είναι το κοινό τους σημείο. Κανείς δεν ψάχνει στον άλλον τον εαυτό του και όλοι έχουμε την ίδια ανάγκη για οικειότητα, για σεβασμό και να  μας κάνει κάποιος να αισθανόμαστε ξεχωριστοί .Όπως λέει η Εύα σε μια φίλη της: «Έχεις δει πολλούς άντρες να μη λένε ψέματα, να σου φέρονται καλά και να είναι ταυτόχρονα και όμορφοι;» Ποιος μπορεί να της πει ότι έχει άδικο. Ένας άντρας που γνωρίζει το σεξ μόνο από την πορνογραφία και μία γυναίκα που έχει ξεχάσει πώς είναι να νιώθει επιθυμητή ή ότι είναι και κάτι άλλο εκτός από μητέρα. Η σκηνή που βρίσκονται μαζί για πρώτη φορά είναι τρυφερή κι ανθρώπινη και δείχνει ότι τους ενώνουν πιο ουσιαστικά πράγματα από αυτά που θα «έπρεπε» να τους χωρίζουν. Μόνο ο έρωτας μπορεί να δώσει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να δει τον εαυτό του μέσα από τα μάτια ενός άλλου, με τελείως διαφορετική οπτική. Ο τρόπος που βλέπει την Εύα ο Γκόγιο είναι μοναδικός και την κάνει να θυμηθεί και να νιώσει πράγματα  που κανένας μέχρι τώρα δεν είχε καταφέρει.

Αυτισμός…

Το πώς ο Ουρουγουανός Nicolás Furtado υποδύεται τον  Γκόγιο, δεν είναι  κάτι το πρωτοποριακό. Αποφυγή βλεμματικής επαφής, «μηχανικός» τρόπος ομιλίας, εξαιρετική μνήμη και απίστευτες γνώσεις στο χώρο της τέχνης, κοινωνική αδεξιότητα και ένας ιδιαίτερος τρόπος κίνησης και συμπεριφοράς που τον κάνει να ξεχωρίζει αμέσως από τους υπόλοιπους. Θα έλεγα ότι είναι στερεοτυπικός αν δεν το είχα συναντήσει και εγώ ο ίδιος πάρα πολλές φορές. Στα θετικά σημεία της ταινίας, η σκηνή  στο μετρό που δείχνει πόσο δύσκολο μπορεί να είναι κάτι καθημερινό, για ένα νευροδιαφορετικό άτομο. Ιδιαίτερη σημασία όμως έχει ο τρόπος που αντιμετωπίζει η οικογένεια τον Γκόγιο:  η υπερπροστατευτική αδερφή που δεν πιστεύει ότι μπορεί ο αδελφός της να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες ενός ενήλικα, ο Ματουράτε, ο μεγαλύτερος αδερφός που δίνει συμβουλές και προσπαθεί να τον ενθαρρύνει να κάνει ένα ακόμα βήμα και βέβαια, κάτι πολύ συνηθισμένο στον αυτισμό, ο απόντας γονιός που εδώ είναι η μητέρα του Γκόγιο. Συγκλονιστική η στιγμή της εξομολόγησής της…

Ευχάριστο…