Όταν διαβάζεις ότι υπάρχει μία ταινία που λέγεται «Εγώ, ο Earl και το κορίτσι που πεθαίνει» και είναι κωμωδία, ιντριγκάρεσαι. Βλέποντας την ανακάλυψα ότι είναι σαν να βλέπεις δύο ταινίες και ότι σε κάποια στιγμή ηθελημένα λέει ψέματα στο θεατή.
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Όταν τη δείτε θα καταλάβετε το γιατι…
Η ταινία μιλάει για το Greg έναν έφηβο στην τελευταία τάξη του Λυκείου που προσπαθεί μαζί με το φίλο του Earl, να δει τι θα κάνει στο μέλλον του, να επιβιώσει και να τελειώσει το σχολείο.
Για τελείως λάθος λόγους ξεκινάει μία φιλία με τη Rachel, συμμαθήτριά του με οξεία μυελογενή λευχαιμία. Τελικά αυτή η σχέση καταλήγει σε μία πραγματική φιλία, η οποία θα τον αλλάξει βοηθώντας ταυτόχρονα τόσο τον ίδιο όσο και την Rachel.
Ο Greg…
Ο ήρωας της ταινίας είναι ένας τυπικά άχαρος έφηβος, που φοβάται το μέλλον του, φοβάται να ζήσει, φοβάται τη σχέση του με το άλλο φύλο και σαν βασικό του όπλο χρησιμοποιεί το ιδιότυπο χιούμορ του.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα οτι σπάει τον πάγο στην πρώτη συνάντηση με τη Rachel, συζητώντας για την ερωτική του σχέση με ένα μαξιλάρι…
Σε όλη την ταινία βλέπουμε τις παρωδίες ταινιών που γυρίζει με τον Earl παραφράζοντας τον τίτλο κλασικών ταινιών και προσαρμόζοντας ανάλογα το περιεχόμενο τους, όπως το Sockwork Orange από το A Clockwork Orange (Κουρδιστό Πορτοκάλι)
Οι ταινίες αυτές σε κάποια στιγμή γίνονται η παρηγοριά της Rachel.
Τα 2 μερη…
Το πρώτο μέρος της ταινίας ενώ είναι ανάλαφρο ευτυχώς δεν πέφτει στην παγίδα των κλασσικών εφηβικών ταινιών.
Δεν βλέπουμε ένα καταδικασμένο ρομάντζο, δεν ακολουθούνται κατά γράμμα τα κλισέ για τα αμερικανικά high school και η Rachel αντιμετωπίζεται με ρεαλισμό και αξιοπρέπεια.
Το μόνο που με ενόχλησε λίγο ήταν η στερεοτυπική απεικόνιση της μητέρα της, που την εμφανίζει ως καρικατούρα χωρισμένης μητέρας. Ίσως να είμαι εγώ λίγο περίεργος και δεν πρέπει να ξεχνάω ότι μιλάμε για μία κωμωδία και όχι για ντοκιμαντέρ ή βιογραφικό έργο.
Το δεύτερο κομμάτι είναι σαφώς πλουσιότερο σε συναισθήματα και συγκίνηση. Και είναι κάτι που γίνεται αναπόφευκτο λόγω της λευχαιμίας.
Η Rachel όμως αντιμετωπίζεται με σεβασμό από το σενάριο και αυτό είναι σημαντικό.
Η ταινία μου εδωσε την ευκαιρία να σκεφτώ κάτι που το παρατηρώ εδώ και καιρό στην κοινωνία μας.
Πώς βλέπουμε την ασθένεια και το θάνατο;
Μέσα από τις κοινοτυπίες και τα στερεότυπα που αναπαράγονται από το περιβάλλον της Rachel βλέπουμε πως αντιμετωπίζει η σύγχρονη κοινωνία την ασθένεια και το θάνατο.
Η τοξική θετικότητα που έχει κυριαρχήσει τα τελευταία χρόνια προσπαθεί να προβάλει οτι η ασθένεια και ο θάνατος είναι κάτι που μπορεί να ξεπεραστεί μονο με θετική ενέργεια και αν κάποιος είναι «δυνατός» και έχει «θέληση» μπορεί να τα ξεπεράσει όλα.
Η πραγματικότητα είναι όμως ότι δεν γίνεται πάντα αυτό.
Μακάρι να γινόταν… Δυστυχώς δεν υπάρχει και λογική στο τρόπο που λειτουργεί το σύμπαν.
Η συνειδητοποίηση ότι ο θάνατος και η αρρώστια είναι κομμάτια της ίδιας της ζωής μας πολλές φορές αναπόφευκτα, είναι μέρος της συναισθηματικής μας ωρίμανσης και ενηλικίωσης.
Πολλές φορές αρνούμαστε να το παραδεχτούμε και προσπαθούμε να κλείσουμε τα μάτια και να το προσπεράσουμε. Όχι μόνο σαν άτομα αλλά και σαν κοινωνία. Έτσι σε κάποια στιγμή στη ταινία και ο Greg προσπαθεί να αρνηθεί την πραγματικότητα και θυμώνει με τη Rachel (άρνηση και θυμός: 2 από τα βασικότερα στάδια του πένθους). Αλλά και στην πραγματικότητα μας, ας πάρουμε ως παράδειγμα τη πανδημία που νομοτελειακά θα γίνει ενδημική, με όλες τις αρνητικές συνέπειες που θα έχει αυτό για τις ζωές μας.
Η πεποίθησή μας ότι αν σταματήσουμε ή παγώσουμε όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες, το πρόβλημα θα εξαλειφθεί μαγικά και ότι μπορούμε να τα ελέγξουμε όλα, δείχνει συλλογική ανωριμότητα τόσο της κοινωνίας όσο και του πολιτικού και μέρους του επιστημονικού κόσμου.
Πέρα από όλα αυτά…
Η ταινία καταφέρνει και έχει τελικά ένα θετικό αποτύπωμα, με το περίεργο χιούμορ της, με τους πολλούς και ακόμα πιο περίεργους δευτερεύοντες χαρακτήρες (πάρα πολύ καλός στο ρόλο του ιδιόρρυθμου καθηγητή ο Jon Bernthal), το soundtrack από τον Brian Eno και τον τρόπο που καταφέρνει να συγκινήσει αποφεύγοντας τις κακοτοπιές του μελοδράματος.
Και βέβαια στο τέλος της συγχωρούμε και το ψέμμα που μας είπε…
Δείτε το trailer της ταινίας και λεπτομέρειες εδώ…
Βρείτε τις προτεινόμενες ταινίες του nevronas.gr εδώ…
Γράφει: ο Βαγγέλης Καρατζάς – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
