Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει πώς είναι να είσαι αυτιστικός και να μην μπορείς να επικοινωνήσεις με τους άλλους.
Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει την απογοήτευση και το θυμό ενός ανθρώπου που νιώθει και καταλαβαίνει τα πάντα γύρω του, αλλά οι άλλοι εξακολουθούν να του φέρονται σαν μωρό, με συγκατάβαση, να τον βλέπουν σαν κάτι αλλόκοτο ακόμα και να τον φοβούνται.
Πώς είναι να μη σε καταλαβαίνουν οι άνθρωποι που ζουν δίπλα σου; Οι δάσκαλοι και θεραπευτές σου, ακόμα και η οικογένειά σου η ίδια;
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας αυτιστικού παιδιού
Η ταινία μικρού μήκους “Duke” αμερικανικής παραγωγής του 2018, δίνει την ευκαιρία να ακουστεί η φωνή των μη λεκτικών αυτιστικών ατόμων αυθεντικά, αφού βασίζεται σε πραγματική ιστορία.
Κεντρικός ήρωας ο Duke, ένας 17χρονος αυτιστικός που κινείται σε ένα σχολικό περιβάλλον που δεν τον πιστεύει και σε μία οικογένεια που περνάει δύσκολα. Αυτή που πιστεύει στον Duke και στις δυνατότητές του, είναι η μητέρα του. Κουρασμένη, αλλά και αποφασισμένη να συνεχίσει μέχρι να αποδείξει ότι υπάρχει τρόπος να εκφραστεί το παιδί της και να σταματήσουν να του φέρονται όλοι σαν να μην έχει δική του προσωπικότητα.
Η πραγματικότητα μας…
Η ταινία χρησιμοποιεί εικόνες που έχουμε δει και κουβέντες που έχουμε ακούσει όλοι όσοι μεγαλώνουμε αυτιστικά άτομα. Δείχνει καταστάσεις που έχουμε βιώσει και μας δίνει μία ρεαλιστική απεικόνιση του αυτισμού, που κρύβει πίσω της αρκετή δουλειά, τόσο από τη σεναριογράφο και τον σκηνοθέτη αλλά και από τον νεαρό πρωταγωνιστή. Οι δύο τελευταίοι πέρασαν αρκετό χρόνο μαζί με τον πραγματικό Duke, στον οποίο βασίζεται η ταινία, καθώς και την οικογένειά του και αυτό φαίνεται στο αποτέλεσμα της δουλειάς τους .
Ο τρόπος που κινείται, ο τρόπος που αντιδρά ο πρωταγωνιστής, ακόμα και η στάση του σώματός του, δημιουργούν στην οθόνη μια πολύ οικεία αίσθηση, σε όσους ζούμε με τον αυτισμό. Προσωπικά βλέποντας τα αισθητηριακά θέματα του Duke με το ντύσιμο και την σχέση του με την θάλασσα, ήταν σαν να έβλεπα τον γιο μου σε μεγαλύτερη ηλικία…
Δείτε την ταινία…
Επικοινωνία…
Είναι πολύ δύσκολο αυτό που ζουν οι μη λεκτικοί αυτιστικοί. Από τη μία έχουν την ανάγκη και θέλουν να επικοινωνήσουν, από την άλλη ο τρόπος που τους το ζητάμε ή τους επιβάλουμε να το κάνουν, δεν είναι αυτός που θέλουν οι ίδιοι και αυτό τους πιέζει αφάνταστα. Για αυτό κάποιες φορές προκύπτουν βίαιαξεσπάσματα ή συμπεριφορές που σε μας μπορεί φαίνονται αναίτιες…
Για αρκετούς αυτιστικούς, όπως στην ταινία, η επικοινωνία μέσω της πληκτρολόγησης είναι μια λύση. Για κάποιους αυτιστικούς λειτουργεί αυτό, για κάποιους άλλους υπάρχουν κάποιες άλλεσ εναλλακτικές, για αρκετούς όμως υπάρχει μόνο η σιωπή μέχρι το τέλος της ζωή τους. Αυτή είναι η πιο περιθωριοποιημένη κοινωνική ομάδα ακόμα και από την ίδια την κοινότητα της. Είναι οι άνθρωποι που δέχονται τις περισσότερες διακρίσεις και είναι τα πιο συχνά θύματα κακοποίησης και παραμέλησης.
Πραγματική ιστορία…
Όσο σημαντικό είναι να δείτε την ταινία, ακόμη πιο σημαντικό να δείτε το ντοκιμαντέρ με τη μαρτυρία της μητέρας του πραγματικού Duke. Ο οποίος όχι μόνο ενέκρινε την ιδέα της ταινίας, αλλά συμμετείχε με την παρουσία του σε πάνελ και φεστιβάλ, για την προώθηση της.
Είναι σημαντικό να ακούσουμε πόσο δύσκολο είναι μεγαλώσειις ένα παιδί που δεν μπορεί να σου πει καν τι θέλει να φάει, αν πονάει, τι αισθάνεται και αυτό να κρατάει δεκαετίες. Και στα δύο βίντεο θα δείτε πως δοκιμάζει ο αυτισμός τις σχέσεις μέσα σε μια οικογένεια και τις ισορροπίες που καλούνται να κρατήσουν οι ήδη επιβαρυμένες μητέρες.
Ας αντιληφθούμε όμως και το πείσμα και τη δύναμη της μητέρας του Duke, που την έκανε να συνεχίσει να προσπαθεί να βρει ένα τρόπο να ακουστεί το παιδί της και να του δώσει την ευκαιρία να δείξει ένα κομμάτι της προσωπικότητας του.
Το να μένεις όρθιος, δίπλα στο παιδί σου για να προσπαθήσεις να κάνεις το καλύτερο που μπορείς, δεν έχει να κάνει με την ελπίδα ή τη δύναμη, αλλά με την αγάπη.
Υπάρχουν στιγμές που χάνεις την ελπίδα και φαίνεται να ξεμένεις από δυνάμεις, αυτό που σε κάνει όμως να μη σταματάς ποτέ, είναι η αγάπη.
