Υπάρχουν ανάμεσά μας και είναι πολλοί. Τους αποδεχόμαστε (δεν τους ανεχόμαστε) γιατί αντιλαμβανόμαστε την δυσκολία τους να ανεχτούν τον εαυτό τους. Είναι αυτοί που θέλουν να ονομάζονται νοικοκυραίοι, είναι αυτοί που η ζωή τους πάντα, μα πάντα όμως, στραβώνει γιατί κάποιος άλλος τη στράβωσε.
Δεν είναι ο αυτισμός που σας φταίει. Είναι η μίζερη ζωή σας.
Βρέθηκα πριν λίγες μέρες, να καταθέτω ως μάρτυρας υπεράσπισης, ενός παιδιού που δεν του “επιτρέπουν” να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ενός αυτιστικού παιδιού που επειδή δεν τον καταλαβαίνουν, δεν έχει και μεγάλη σημασία γι’ αυτούς, η όποια μονοσύλλαβη ή δυσύλλαβη τοποθέτησή του. Δικηγόρος: “Μα αυτός είναι φυσιολογικός;”. Η ερώτηση ήταν για τον αυτιστικό φίλο μου, που οι ένοικοι της πολυκατοικίας δηλώνουν ότι ενοχλούνται από την παρουσία του. “Ο χαρακτηρισμός “φυσιολογικός” διαχωρίζει και απαιτώ να πάρετε πίσω αυτόν τον διαχωρισμό”. Φυσικά, ποτέ δεν υπαναχώρησε, γιατί… αυτή ξέρει. Ξέρει ότι τα ροζ συννεφάκια της καθημερινότητάς της δεν επιτρέπεται να τα αλλάζει χρώμα κάποιος που δεν του αρέσει το δικό της ροζ.
Πρόεδρος: “Είναι επικίνδυνος, όπως δηλώνουν οι ένοικοι;” “Επικίνδυνοι είναι όλοι οι άλλοι για τον φίλο μου”. Ο φίλος μου σας τρέμει γιατι ξέρει ότι τον απεχθάνεστε. Όμως, σας ανέχετε και προσπαθεί να συνυπάρξει μαζί σας, αν και γνωρίζει ότι δεν θα αλλάξει κάτι, γιατί απλά δεν θέλετε. Δεν θέλετε, γιατί η συγκατοίκηση μαζί του υποτιμάει την αξία των διαμερισμάτων σας και για εσάς προφανώς αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία από οτιδήποτε άλλο. Δεν θέλετε, γιατί στο προσωπό του βλέπετε το χειρότερό σας εφιάλτη, τον εφιάλτη της κατανόησης και της αλληλεγγύης.
Και κάπως έτσι για μια ακόμη φορά συναντάς “ανθρώπους” που πιστεύουν βαθιά μέσα τους ότι είναι ανώτεροι από τους άλλους και που η “τέλεια” ζωή τους δεν επιτρέπεται να τσαλακώνεται από το “διαφορετικό”. Και αναρωτιέμαι τελικά αν αυτοί κοιμούνται ήσυχοι. Εγώ πάντως όχι. Ότι και να κάνουν ο φίλος μου και η οικογένειά του θα συνεχίσουν να υπάρχουν, όχι από πείσμα, αλλά γιατί ξέρουν τι θα πει ζωή.
Κι αν νιώθετε σπουδαίοι με το να κυνηγάτε αυτούς που σας θυμίζουν τι θα πει ζωή, τότε λέω να μην σας χαλάσουμε την υπέρτατη για εσάς στιγμή, αντίθετα προτείνω να σας την ενισχύσουμε εκπαιδεύοντάς σας στο κυνηγητό της αληθινής γνώσης για αυτήν. Ο φίλος μου είμαι σίγουρος ότι, αν και πικραμένος από την στάση σας, θα δεχθεί να σας εκπαιδεύσει.
Γράφει: ο Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
.
