Σχεδόν ένα μήνα έχω να γράψω στη στήλη… Ο Αύγουστος, για ένα αυτιστικό παιδί στην Ελλάδα, δεν είναι καλός μήνας. Είχα χρόνο να γράψω, αλλά δεν είχα τη συγκέντρωση και την ενέργεια να κάνω αυτό που αγαπάω, να μοιράζομαι μαζί σας αυτά που βλέπω, για τον αυτισμό, για την αναπηρία και για την διαφορετικότητα γενικότερα. Αυτό που είχα σίγουρα, ήταν η ευκαιρία να καταλάβω για ακόμα μια φορά, ότι αν θέλεις να είσαι πραγματικά παρών, το να είσαι πατέρας αυτιστικού παιδιού, δεν είναι εργασία μερικής απασχόλησης.
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας αυτιστικού παιδιού
Θέλω λοιπόν η πρώτη ταινία μετά από αυτή την διακοπή να είναι το “Dad“, ένα αυστραλέζικο ντοκιμαντέρ μικρού μήκους για 12 πατεράδες αυτιστικών παιδιών.
Δίπλα στα παιδιά τους…
Διαφορετικές ηλικίες, επαγγέλματα, οικονομικό και πολιτισμικό background για κάθε πατέρα, οι 12 αυτοί γονείς όμως, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: είναι δίπλα στα παιδιά τους, κάτι που δυστυχώς δεν θεωρείται δεδομένο στην αυτισμό. Μέσα από τις μαρτυρίες τους, βλέπουμε τι ένιωσαν τη μέρα της διάγνωσης, τα βιώματα τους και πως βλέπουν την ζωή με τον αυτισμό σήμερα. Οι ιστορίες τους ακούγονται για να ενημερώσουν, να εμψυχώσουν, να συμβουλέψουν κάθε πατέρα που ξαφνικά βρίσκεται με μία διάγνωση στα χέρια, χωρίς να ξέρει τι θα αντιμετωπίσει.
Χωρίς δράματα και χωρίς ωραιοποιήσεις.
Άγνωστο, αγώνας και ελπίδα…
Βλέπουμε πόσο έχει επηρεάσει ο αυτισμός την ζωή τους, αλλά το πιο βασικό, την αντίληψη τους για τον υπόλοιπο κόσμο αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν μπορείς να παραμείνεις ίδιος μετά τον αυτισμό, πρέπει να αλλάξεις, πρέπει να προσαρμοστείς, πρέπει να προσπαθήσεις να γίνεις καλύτερος, πιο δυνατός, πιο υπομονετικός και να μάθεις να εκτιμάς ότι σου δίνεται αλλά και ότι κερδίζεις.
Τα καλύτερα και τα χειρότερα…
Ένα παιδί που χτυπάει τον εαυτό του, ένα άλλο που δεν μπορεί να κοιμηθεί τη νύχτα, ένας ενήλικας με επιληπτικές κρίσεις, ένα ξέσπασμα στο σούπερ μάρκετ… Κάθε πατέρας έχει και μία διαφορετική μέρα, να επιλέξει ως χειρότερη που έχει περάσει με το παιδί του.
Η πρώτη λέξη (που για κάποιους δεν ακούγεται ποτέ), ένα βράδυ ήσυχου ύπνου, μία αγκαλιά, η πρώτη φορά που άνοιξε το παιδί την αυλόπορτα για τον πατέρα του… Καθημερινά και μικρά πράγματα για τους υπόλοιπους, τεράστιες νίκες για κάποιον που μεγαλώνει αυτιστικό παιδί.
Δεν μπορεί να αγωνιάς για ανόητα πράγματα όταν έχεις καταλάβει, με τον πιο εμφατικό και καμιά φορά πιο σκληρό τρόπο, τι είναι σημαντικό σε αυτήν τη ζωή. Αυτό είναι ένα μάθημα, που θα πρέπει να πάρουμε όλοι μας.
Δείτε την…
Αυτοί οι πατεράδες είναι στην άλλη άκρη του κόσμου, αλλά μας ενώνουν πολύ περισσότερα από τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν.
Δεν χρειάζεται να γράψω περισσότερα, θέλω να δείτε την ταινία (ακριβώς από κάτω) και να ακούσετε τα μηνύματα ελπίδας που μεταφέρει ιδιαίτερα στο τελευταίο κομμάτι της.
Δείτε το trailer και λεπτομέρειες εδώ…
