Πρόκειται για ένα επιτραπέζιο παιχνίδι αρχαιολογικού περιεχομένου το οποίο έχει σχεδιαστεί για να μπορουν να παίζουν και άτομα με βλάβες όρασης.
Η κατασκευή αυτού του παιχνιδιού ανατέθηκε σε ένα εργαστήρι για άτομα με βαριά και πολλαπλή αναπηρία που βρίσκεται στο Μουσασίνο (Τόκυο, Ιαπωνία). Η μέγιστη μηνιαία παραγωγή είναι 20 παιχνίδια. Ο Τακάσι Χαμάντα (Takashi Hamada), σχεδιαστής του παρόντος παιχνιδιού λέει, “Θα ήθελα να διαθέτω αυτό το παιχνίδι σε άτομα που μπορούν να επωφεληθούν από αυτό, ακόμα και αν δεν γίνει εμπορικό προϊόν.”
Το παιχνίδι τιτλοφορείται “Dattakamo Bunmei no Nazo” που σημαίνει “Τα μυστήρια του Ντατακάμου πολιτισμού”. Έχει σχεδιαστεί έτσι, ώστε οι παίχτες να χρησιμοποιούν την αίσθηση της αφής καθώς παίζουν. Περιέχει 12 κομμάτια που αντιπροσωπεύουν τα μη γήινα απομεινάρια του φανταστικού πολιτισμού των Ντατακάμο ο οποίος καταστράφηκε κατόπιν ηφαιστειακής έκρηξης. Επιλέγεται ένας παίχτης για το ρόλο του αρχαιολόγου. Oι υπόλοιποι παίχτες είναι μαθητές αρχαιολογίας.
Ο αρχαιολόγος, ψηλαφίζει ένα από τα κομμάτια που έχει τραβήξει από το σακουλάκι και αρχίζει να φαντάζεται τι θα μπορούσε είναι, χωρίς να το βλέπει. Ο αρχαιολόγος προσάπτει στο αντικείμενο κάποια σημασία ή χρήση. Οι άλλοι παίχτες με τη σειρά τους ρωτάνε τον αρχαιολόγο για το αντικείμενο και προσπαθούν να μαντέψουν τι είναι. Για παράδειγμα, ο αρχαιολόγος μπορεί να ψηλαφίσει ένα τριγωνικό κομμάτι και να καταλήξει ότι είναι πυραμίδα. Τότε το βγάζει από το σακουλάκι και το δίνει στους άλλους παίχτες για να το ψηλαφίσουν.
Οι μαθητές αρχαιολογίας με τη σειρά τους ρωτάνε τον αρχαιολόγο ερωτήσεις όπως για παράδειγμα “Είναι φαγητό;”, “Είναι μεγάλο;” κτλ. Ο μαθητής που θα μαντέψει σωστά τη σημασία που ο αρχαιολόγος έδωσε στο αντικείμενο, κερδίζει το αντικείμενο.
Το επίκεντρο του παιχνιδιού είναι η ευχαρίστηση από την εύρεση της σημασίας του αντικειμένου. Το παιχνίδι δεν επικεντρώνεται σε νικητές ή ηττημένους.
Σχετικά με το παιχνίδι, ο Χαμάντα (Hamada) ζήτησε από το Day Center Fureai στο Μουσασίνο, τον απαραίτητο εξοπλισμό για εργαστήριο αγγειοπλαστικής, όπου άτομα με σωματική αναπηρία ή νοητική αναπηρία θα κατασκευάσουν τα εξαρτήματα του παιχνιδιού.
Σε ένα από αυτά τα εργαστήρια, ο Τακαχίρο Τσούγι (Takahiro Tsuji) ο οποίος έχει προβλήματα όρασης, ψηλάφισε κάποια κομμάτια για να επιβεβαιώσει το σχήμα τους και μετά έφτιαξε παρόμοια κομμάτια από πηλό.
“Οι άνθρωποι θα ευχαριστηθούν αυτό το παιχνίδι με τα κομμάτια που φτιάξαμε.” λέει ο Τσούγι (Tsuji). “Αυτή η δουλειά σε γεμίζει.”
Η Μασάη Κουνίσμα (Masae Kunishima), 55 ετών, η οποία έχει παράλυση σε μια μεριά του σώματός της, με μεγάλη αφοσίωση, φτιάχνει τα εξαρτήματα του παιχνιδιού από πηλό με τη χρήση φόρμας. “Όσα περισσότερα φτιάξω, τόσα περισσότερα κερδίζω”, λέει χαμογελώντας η Κουνίσμα (Kunishima).
Για κάθε κομμάτι που φτιάχνουν, πληρώνονται 22 Γεν Ιαπωνίας από το εργαστήριο.
“Το παιχνίδι δεν προορίζεται για μαζική παραγωγή. Το φτιάχνουμε για άτομα με αναπηρία,” λέει ο Χαμάντα (Hamada) “Θα ήθελα να συνεχίσω να φτιάχνω μοναδικά και αυθεντικά προϊόντα”.
Μετάφραση: Εμμανουέλα Σκαλίδη – Καθηγήτρια Αγγλικής Γλώσσας
Επιμέλεια: Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
