Τις προάλλες μια μεγάλη ομάδα νευροτυπικών παιδιών θαύμαζε (και δε δυσκολεύομαι να σκεφτώ οτι “αποδεχόταν ευκολότερα”) τον μικρό Δ. πού αφηγούνταν με συγκλονιστική ακρίβεια και θεατρικότητα τα κατορθώματα μυθολογικών ηρώων. Ήταν εξάλλου το ειδικό του ενδιαφέρον – δηλαδή στην πραγματικότητα αφηγούνταν ένα περιεχόμενο που ο ίδιος είχε αποτυπώσει αυτολεξεί απο τα βιβλία του και ευτυχώς είχε το σθένος, τη δεξιότητα ή απλώς τη διάθεση να μοιραστεί με άλλους. Χωρίς κανείς να καταλάβει τη δυσκολία του. Κυρίως εξαιτίας της εξαιρετικής του δύναμης στην απομνημόνευση, ως απόρροια του Αυτισμού του.
του Γιάννη Μπούγου – Ψυχολόγος Δ/ντής του Εξειδικευμένου Κέντρου Θεραπειών “Σύναψις”
Την ίδια στιγμή, κάπου αλλού, η αμίλητη Ν. “αναίτια” επιτίθονταν για άλλη μια φορά στη μαμά της με μανία όσο και στους θεραπευτές της. Με δαγκώματα, γροθιές και οτι άλλο μπορούσε να εξασφαλίσει πόνο στον άλλον. Ίσως μέχρι το σημείο που το πρόσωπό του άλλου να “δείξει” φόβο. Με τρόπο που όλοι αναρωτιούνται τι πυροδοτεί αυτές τις εκρήξεις και απο που αντλεί αυτή την υπεράνθρωπη δύναμη, ενώ είναι μάλλον μικρόσωμη και γλυκιά.
Η Ν. δεν χαίρει κανενός θαυμασμού. Μάλλον το ακριβώς αντίθετο. Την ίδια στιγμή οι γιατροί δεν ομονοούν για ποιά φαρμακευτική αγωγή θα την βοηθήσει να μην είναι ακραία βίαιη με τους δικούς της και τους φροντιστές της. Οι δικοί της βρίσκονται σε αδιέξοδο. Όλα αυτά σαν απόρροια του δικού της Αυτισμού.
Δύο, οχι σπάνιες, εκδοχές του Αυτισμού πού σε φέρνουν αντιμέτωπο με δυο εντελώς διαφορετικές εικόνες.
Οι δύο αυτοί άνθρωποι μοιράζονται, αν βασιστούμε στο ιατρικοποιημένο μοντέλο, την ιδια διάγνωση. Ανήκουν στο αυτιστικό φάσμα.
Autism Stories | Μια αυτιστική ματιά… στο μέλλον!
Ποιον όμως είσαι πιο έτοιμος να αποδεχτείς;
Γιατί θα μπορούσες ίσως να σκεφτείς με ευκολία ότι η Ν. ανήκει κάπου, σίγουρα μακρυά από εσένα και άρα κοινωνικά αποκλεισμένη, όπου μπορεί να πάρει την αναγκαία “φροντίδα και περίθαλψη” για να πάψει να έχει μια τόσο αντικοινωνική συμπεριφορά ενώ ο Δ. μια χαρά ακόμα και ως ιδιόρρυθμος και μονότονος χαρακτήρας θα βρει τη θέση του μέσα στον κόσμο μας. Επειδή εντάξει “είναι πιο λειτουργικός”.
Μπορεί η συμπερίληψη να είναι επιλεκτική;
Μήπως αυτή η διάκριση καταργεί την έννοια της συμπερίληψης στο θεμελιώδες νόημα και την ουσία της.
Μήπως η Ν. έχει δικαίωμα να διεκδικήσει εξίσου, προσβασιμότητα και ευκαιρία να υπάρχει ανάμεσά μας. Παρά το κόστος σε ολα τα επίπεδα; Παρά τη μεγάλη δυσκολία;
Γράφει: ο Γιάννης Μπούγος, Ψυχολόγος Δ/ντής του Εξειδικευμένου Κέντρου Θεραπειών“Σύναψις”
