Η σελίδα στο facebook Ανάπηρες Φωνές ανάρτησε ένα κείμενο μαρτυρία μιας αυτιστικής γυναίκας για την «μάσκα» που έχει αναγκαστεί να φοράει στην καθημερινή της ζωή, αλλά και το πόσο λυτρωτική ήταν για εκείνη η διάγνωση της.
Το κείμενο:
Είναι πολύ περίεργο αλλά ακούμε συνέχεια πως οι διαγνώσεις είναι ταμπέλες και πως πρέπει να τις αποφεύγουμε γιατί μας καθορίζουν και μας περιορίζουν. Η αλήθεια, όμως, είναι πως εμένα μου είχαν βάλει άλλοι ταμπέλα από μικρό παιδί. Ήμουν το περίεργο, το πολύ ήσυχο, το παιδάκι που κάθεται συνέχεια μόνο του και δεν βγαίνει από το σπίτι του. Το «εμμονικό» παιδάκι που βλέπει τις ίδιες ταινίες ξανά και ξανά και ξανά και μιλάει για ώρες για «χαζομάρες» αν του δώσεις την ευκαιρία. Το περίεργο παιδί που δεν θέλει να το αγκαλιάζεις αλλά επειδή έχει μάθει ότι πρέπει να το δέχεται, το κάνει. Το παιδί που δεν μπορεί να σε κοιτάζει στα μάτια αλλά αναγκάζεται. Συνειδητοποιώ πως είναι πολύ βαριές αυτές οι ταμπέλες για ένα παιδί που απλώς προσπαθούσε να υπάρξει σε έναν κόσμο που, όπως καταλαβαίνω κάθε μέρα, δεν ήταν και δεν είναι φτιαγμένος για εκείνο. Για εμένα.
Οι ταμπέλες, που άλλα άτομα αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι, εμένα μου έσωσαν τη ζωή.
Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που η ψυχίατρός μου μου μίλησε για διάγνωση. Με θυμάμαι να γυρίζω σπίτι και να ψάχνω πληροφορίες για ώρες ολόκληρες και να αισθάνομαι ξαφνικά ότι «δεν είμαι τρελή». Κανένα άτομο στον κόσμο δεν θα μπορούσε να με είχε προετοιμάσει για αυτή τη στιγμή. Αυτό το αίσθημα ότι «υπάρχουν κι άλλα άτομα εκεί έξω σαν εμένα, δεν είναι όλα στο κεφάλι μου, έχω κάτι, έχει όνομα». Έχοντας περάσει αυτή τη φάση πολλές φορές είναι αστείο να εξομολογηθώ πως κάθε φορά είναι σα να είναι πρώτη φορά. Πιστεύω πως ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι υπήρχε πάντα κάτι μέσα μου που ένιωθε πως πάλι κάτι πάει «λάθος». «Μα γιατί αισθάνομαι πως φοράω συνέχεια μια μάσκα; Δεν εξηγείται από τίποτα μέχρι στιγμής» . Είμαι πολύ τυχερή που περιτριγυρίζομαι από άτομα που είδαν κάτι σε μένα που η ίδια μου η γιατρός δεν ήθελε να δει ενώ ήταν μπροστά της και την κοίταζε κατάματα.
Sia: Η τραγουδίστρια αποκάλυψε ότι είναι αυτιστική (Βίντεο)
Η πρώτη μου κοντινή επαφή με τον αυτισμό είχε γίνει πριν περίπου τρία χρόνια μέσω ενός λογαριασμού στα social media. Το άτομο αυτό περιέγραφε τη ζωή του ως αυτιστικό άτομο. Μου πήρε ίσως δύο μέρες να σταθώ και να σκεφτώ: «Έχουμε υπερβολικά πολλά κοινά». Αυτή ήταν η αρχή μιας τεράστιας και πολύχρονης έρευνας που με έφτασε στο σημείο να παραδεχτώ, αρχικά σε εμένα, πως είμαι αυτιστικό άτομο. Ήταν που ήταν δύσκολη η αποδοχή από τον ίδιο μου τον εαυτό, αναγκάζομαι συνέχεια να υπερασπιστώ την ταυτότητά μου ακόμη και σε άτομα που έχουν σπουδάσει και υποτίθεται αυτή είναι η δουλειά τους. Το gaslighting και τα στερεότυπα έχουν γίνει, δυστυχώς, μέρος του παιχνιδιού.
Δεν είναι εύκολο να αποδεχτείς πως το «λάθος» που πίστευες πως είσαι όλη σου τη ζωή ήταν κάτι συγκεκριμένο και κάτι για το οποίο δεν έφταιγες ποτέ. Το ταξίδι ανακάλυψης του αυτιστικού μου εαυτού είναι τόσο μακρύ και γεμάτο εμπόδια αλλά αξίζει όσο τίποτα άλλο έχω βιώσει μέχρι σήμερα. Χάρη αυτού, έχω γνωρίσει άτομα που σκέφτονται όπως εγώ, άτομα που χρειάζονται fidget toys και θέλουν να μιλάμε ξανά και ξανά για τα ίδια θέματα με τον ίδιο ενθουσιασμό, κάθε. φορά.
Το unmasking είναι ένα από τα πιο τρομακτικά πράγματα που έχω να αντιμετωπίσω και πολλοί αναρωτιούνται γιατί.
Συχνά έχω εκφράσει το φόβο μου πως δεν ξέρω ποια είμαι κάτω από τη μάσκα. Δεν είναι ψέμα, ούτε υπερβάλλω. Όταν μεγαλώνεις μαθαίνοντας πως δεν είναι αποδεκτό να κάνεις γκριμάτσες, πως είναι αγένεια να μην κοιτάζεις στα μάτια το άτομο που σου μιλάει, ότι δεν πρέπει να κουνιέσαι και πως ο τόνος σου είναι έντονος τότε τα καταπιέζεις, όλα. Βρίσκω πολύ συχνά τον εαυτό μου να απολογείται για το ότι εξηγώ κάθε τι που λέω και ενώ μπορεί αυτό να είναι ενοχλητικό, είναι αδύνατον να το σταματήσω καθώς έχει φανεί επανειλημμένα στο παρελθόν πως αν δεν εξηγήσω, τότε θα φανώ κακιά, θα νομίζουν πως ειρωνεύομαι, πως φωνάζω ή ότι θέλω να προσβάλλω. Κουράστηκα.
Η μάσκα έχει γίνει ένα με εμένα πλέον και δεν έχω ιδέα πως να την ξεριζώσω από το πρόσωπο μου.
Αισθάνομαι πως θα έχει κάποιο κόστος. Αποφάσισα όμως πως θα πάρω το ρίσκο. Μου το χρωστάω.
#Φωνή_14
Πηγή: Ανάπηρες Φωνές
