Πώς μπορείς να συνεχίσεις όταν σου συμβεί το αδιανόητο; Τι είναι αυτό που μας κρατάει, ακόμα και όταν ζούμε τον ίδιο εφιάλτη ξανά και ξανά;
Σε αυτά τα ερωτήματα ρίχνει φως το ντοκιμαντέρ «Το Αγόρι της Φωτιάς» (El Niño de Fuego) ισπανικής παραγωγής 2020. Πρωταγωνιστής ο 18χρονος Αλεΐχιο Πας, ο οποίος στα 9 του χρόνια επέζησε από ένα φρικτό ατύχημα που του επέφερε σοβαρά εγκαύματα στο 90% της επιφάνειας του σώματός του, έχασε δάχτυλα και από τα δύο του χέρια και βέβαια άλλαξε η εμφάνιση του για πάντα.
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας αυτιστικού παιδιού
Το πριν και το τώρα…
Ο Αλεΐχιο ζει με τη μητέρα του, αφού μετά το ατύχημα οι δικοί του χώρισαν… Η μητέρα του επιμένει να αναπολεί το παρελθόν, να θυμάται το «όμορφο αγοράκι της» αλλά ο Αλεΐχιο είναι αναγκασμένος να ζει το τώρα με ένα πρόσωπο και ένα σώμα γεμάτο ουλές, ακόμα και μετά από 44 εγχειρήσεις μέσα σε εννέα χρόνια. Δεν είναι μόνο η εμφάνιση του, δεν είναι μόνο ότι πονάει σωματικά, ακόμα και σήμερα, αλλά ότι ξαναζεί το γεγονός ξανά και ξανά, σχεδόν καθημερινά, μέσα από τους εφιάλτες του. Δεν θέλει να θυμάται το πριν, αλλά πολλές φορές δεν έχει το κουράγιο να κοιτάξει μπροστά και ας το χρειάζεται. Οποιαδήποτε τραυματική εμπειρία βιώσουμε, μας εμποδίζει από το να προχωρήσουμε. Αυτά που «κουβαλάμε» κάνουν ακόμα και το να σηκωνόμαστε κάθε πρωί από το κρεβάτι, έναν συνεχή αγώνα, μία δοκιμασία.
Πολεμώντας με στίχους…
Ο Αλεΐχιο έχει σκοτεινές σκέψεις και υπάρχουν στιγμές που δεν θέλει άλλο να ζήσει. Βλέπουμε την δικαιολογημένη οργή του, να φουσκώνει μέσα του αλλά να μην την στρέφει στους άλλους, αλλά να την ξορκίζει με τον καλύτερο τρόπο: Δημιουργώντας. Γράφοντας ραπ τραγούδια, πολεμάει τον πόνο, με τους στίχους πολεμάει το τραύμα και η αλήθεια είναι ότι γράφει όμορφα. Και όταν λέω όμορφα εννοώ αληθινά, προσπαθεί να βγάλει όλα αυτά που τον δηλητηριάζουν στο χαρτί, τα συνοδεύει με beat και τα τραγουδάει. Η θεραπευτική αξία της τέχνης είναι πλέον αδιαμφισβήτητη. Ο καθένας μπορεί να βρει κάτι που να τον βοηθήσει να προχωρήσει, να διοχετεύσει το θυμό, την απογοήτευση και να αποτυπώσει τα συναισθήματα του, που δεν μπορεί να εκφράσει αλλιώς.
Μαζί…
Είναι πάρα πολύ σημαντικό να προσπαθήσεις να στηριχτείς στις δυνάμεις σου και ο Αλεΐχιο το προσπαθεί. Έμαθε να οδηγεί και ψάχνει για δουλειά, αλλά κανείς δεν μπορεί να τα καταφέρει τελείως μόνος του. Ευτυχώς έχει ανθρώπους που τον στηρίζουν και τον αγαπούν. Τα αδέρφια του, οι γονείς του, οι φίλοι του κι ο μέντορας του, ένας μποξέρ-ράπερ που τον βοηθάει να κυνηγήσει το όνειρό του, να ανέβει στη σκηνή και να πει το τραγούδι του.
Ένα τραγούδι που του επιτρέπει να εξηγήσει σε όσους είναι γύρω του, αλλά και στον εαυτό του, ό,τι σκέπτεται και νιώθει αλλά και το ποιος είναι.
Γεννιόμαστε καθαροί από προκαταλήψεις…
Θα έλεγα ψέματα αν σας έλεγα ότι η όψη του Αλεΐχιο είναι εύκολη να τη συνηθίσεις. Κι όμως όσοι τον αγαπούν δεν βλέπουν πια μόνο τις ουλές του, βλέπουν τον άνθρωπο τους…
Η μεγαλύτερη απόδειξη ότι γεννιόμαστε καθαροί από προκαταλήψεις, είναι η σκηνή με το μωρό της αδερφής του που είναι τόσο ήρεμο στην αγκαλιά του και ο ίδιος είναι γεμάτος χαρά από την ενέργεια που δίνει κάθε νέα ζωή. Γεννιόμαστε χωρίς να φοβόμαστε το διαφορετικό, γιατί όλα είναι καινούργια για μας και δεν έχουμε ακόμα εμποτιστεί με προκαταλήψεις. Ποτέ όμως δεν είναι αργά να αλλάξουμε την οπτική μας, να αρχίζουμε να βλέπουμε τον κόσμο με άλλα μάτια. Στην Ελλάδα μάλιστα έχουμε την Ιωάννα Παλιοσπύρου που με το θάρρος και την εξωστρέφεια της, μας έχει βοηθήσει να καταλάβουμε τον αγώνα που δίνουν καθημερινά οι εγκαυματίες στη χώρα μας.
Ιωάννα Παλιοσπύρου: Το θάρρος έχει πρόσωπο
Αντιήρωας…
