Ο ανθρώπινος πόνος δεν μπορεί να μπει σε ζυγαριά. Δεν γίνεται κάποιος διαγωνισμός για το ποια μοίρα μπορεί να είναι η χειρότερη. Η αλήθεια είναι όμως ότι λίγα πράγματα είναι τόσο τρομακτικά, όσο η πιθανότητα να χάσεις σιγά-σιγά τις αναμνήσεις σου, την προσωπικότητά σου, τον ίδιο σου τον εαυτό. Αυτό κάνει το Αλτσχάιμερ…
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας αυτιστικού παιδιού
Το γαλλικό ντοκιμαντέρ παραγωγής 2020 «H μητέρα μου έχει Αλτσχάιμερ», ασχολείται με τη συγκεκριμένη νόσο με μία ανθρώπινη προσέγγιση δίνοντας βάρος στις μαρτυρίες των ίδιων των ανθρώπων που πάσχουν από Αλτσχάιμερ αλλά και των οικογενειών τους.
Αμείλικτη…
Στο ντοκιμαντέρ μας δείχνει οτι ενώ το Αλτσχάιμερ είναι συνυφασμένο με μεγαλύτερες ηλικίες μπορεί εμφανίζεται ακόμα και σ εάτομα κάτω των 60 χρόνων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ανρί ένας 54χρονος εκπαιδευτικός με ένα γλυκό χαμόγελο, που μέρα με τη μέρα χάνει κομμάτια της ζωής του.
Η νόσος είναι αμείλικτη. Το μέλλον των ασθενών είναι προδιαγεγραμμένο και αυτό είναι πάρα πολύ σκληρό όχι μόνο για τους ίδιους τους ασθενείς αλλά και για τις οικογένειές τους. Και είναι εκατομμύρια σε ολόκληρο τον κόσμο, αριθμός που θα μπορούσε να διπλασιαστεί μέσα σε 20 χρόνια.
Μία διαφορετική προσέγγιση…
Έχουμε την ευκαιρία να δούμε εναν διαφορετικό οικισμό για άτομα με Αλτσχάιμερ, που μένουν σε σπίτια με ξεκλείδωτες πόρτες, μέσα σε μία έκταση 40 στρεμμάτων στην εξοχή, με το δικό τους καφέ, το δικό τους σούπερ μάρκετ και 120 άτομα προσωπικό και εθελοντές να τους φροντίζουν.
Μία διαφορετική προσέγγιση, μακριά από τη λογική του ιδρύματος αλλά με όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να εξυπηρετούνται τα άτομα που δεν μπορούν πλέον να φροντίσουν τον εαυτό τους. Πόσο μακριά είναι αυτό το μοντέλο από αυτά που έχουμε δει στην Ελλάδα και ιδιαίτερα γηροκομεία όπως αυτό των Χανίων με τους δεκάδες θανάτους και τη στέρηση της αξιοπρέπειας των ηλικιωμένων συνανθρώπων μας.
Αγάπη και αναλαμπές…
Το ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ελπίδα θεραπείας, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τη ζωή των ανθρώπων με Αλτσχάιμερ καλύτερη ή πιο όμορφη. Ακόμα κι αν χάνουν τις βασικές τους δεξιότητες, δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν ή μπερδεύουν το παρελθόν με το σήμερα, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να ευχαριστηθούν το παρόν. Είναι πολύ συγκινητικό στο ντοκιμαντέρ όταν βλέπουμε πως η προσφορά μιας γλυκύτατης κομμώτριας έχει και θεραπευτική αξία για αυτούς στους οποίους προσφέρει τις υπηρεσίες της. Πως φωτίζεται το πρόσωπο μιας κατάκοιτης γυναίκας, όταν όλη η οικογένεια της κινητοποιείται για να βρεθεί στο γάμο της εγγονής της. Πως η αγάπη προκαλεί αναλαμπές που είναι πολύτιμες για την οικογένεια των ατόμων με Αλτσχάιμερ .
Η μητέρα μου είχε άνοια και χρειαζόταν συνέχεια βοήθεια, ακόμα και για τις πιο βασικές ανάγκες της. Όμως δεν θα ξεχάσω πότε, ότι δύο μέρες πριν πεθάνει, ενώ είχε ξεχάσει σχεδόν όλα τα άλλα, με ρώτησε στο τηλέφωνο πως είναι ο αυτιστικός εγγονός της, χρησιμοποιώντας μάλιστα και το όνομά του…
Οι όμορφες αναμνήσεις από το παρελθόν, τα πρόσωπα που αγαπήθηκαν πιο πολύ, συνήθως είναι τα τελευταία που χάνονται…
Λευκό πένθος…
Όσο κι αν φαίνεται οξύμωρο το τραύμα της απώλειας αμβλύνεται κάπως από τη συνειδητοποίηση της οριστικότητας αλλά και το αναπόφευκτο του θανάτου. Όσο και αν αποφεύγουμε να το σκεφτόμαστε, ξέρουμε μέσα μας ότι είναι κάτι που θα ισχύσει για όλους. Όταν βλέπεις όμως έναν δικό σου άνθρωπο, να χάνεται σιγά-σιγά, να διαγράφεται σταδιακά ότι τον κάνει αυτό που είναι, τον πενθείς, ενώ βρίσκεται εν ζωή, κάτι που μπορεί να διαρκέσει από μήνες έως και χρόνια και είναι φοβερά επώδυνο.
Αυτό στο ντοκιμαντέρ ορίζεται ως λευκό πένθος.
Αυτό που πρέπει να κάνουμε…
Η φροντίδα των ανθρώπων με Αλτσχάιμερ δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι αποκλειστικά, μέλημα της οικογένειας τους. Όλοι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα μιας αξιοπρεπούς ζωής, πόσο μάλλον όταν δεν μπορούν πια να φροντίσω τον εαυτό τους.
Αυτό το στερούνται όμως από το απαγορευτικό κόστος της εξειδικευμένης φροντίδας για άτομα με Αλτσχάιμερ ή με κάποια άλλη μορφή άνοιας.
Μια κοινωνία δεν γίνεται να αυτοχαρακτηρίζεται πολιτισμένη αν δεν μπορεί να στηρίξει τα πιο ευάλωτα μέλη της.
Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ μας δείχνει ότι αφού δεν έχουμε καταφέρει προς το παρόν να θεραπεύσουμε τη νόσο, μπορούμε να κάνουμε τη ζωή καλύτερη για όλους όσους ζουν με αυτή.
Το ντοκιμαντέρ θα είναι διαθέσιμο έως το Σάββατο 14/10/2023 στις 23:59 στο ertflix.gr εδώ…
Δείτε το trailer και λεπτομέρειες εδώ…
Βρείτε τις προτεινόμενες ταινίες του nevronas.gr εδώ…
