Θέλω να αναφέρω πόσο μα πόσο με ξεκούρασε το γεγονός ότι δεν ανησύχησα ή αναστατώθηκα ούτε μία φορά για την προσβασιμότητα! Ούτε μία φορά για δύο εβδομάδες!
της Μαρίας Μπουντουράκη – Wilson
Παντού παρκάραμε σε σωστές θέσεις, όχι αυτές τις στενές τις μπλε που ανοίγεις την μια πόρτα στο πεζοδρόμιο (αν είσαι τυχερός και δεν έχεις δέντρα/ κολονακια/μηχανάκια) και την άλλη στο δρόμο, όπως για παράδειγμα συμβαίνει στον Δήμο Χανίων, που είναι και ο μόνιμος τόπος διαμονής μας.
Παντού υπήρχαν σωστές ράμπες ή απλά ισόπεδο δάπεδο. Μαγαζιά, πεζοδρόμια, ιστορικά κτήρια. Παντού μα παντού υπάρχουν προσβάσιμες τουαλέτες σωστών προδιαγραφών ακόμα και σε εμπορικά μαγαζιά, σουπερμάρκετ και σε παλιές μπυραρίες και εξωτερικούς δημόσιους χώρους όπως πάρκα.
Όλα τα ασανσέρ άνετα και με τα κουμπιά σε ύψος σωστό ώστε να τα πατάει και το κορίτσι που της αρέσει αλλά και ο χρήστης αμαξιδίου.
Μέσα μαζικής μεταφοράς, παιδικές χαρές, παιδότοποι όλα ΚΑΙ για εμάς!
Το πιάσατε το νόημα: Ισότητα και Συμπερίληψη. Αισθανθήκαμε ευπρόσδεκτοι παντού!
Ικανοτισμός (ableism) και «ειδικές ανάγκες»
Και μην νομίζετε ότι ήμασταν σε μεγαλούπολη! Σε χωριό, άντε πες το κωμόπολη, ήμασταν. Στην Αγγλία.
Και το λοιπόν, έβαλα 2-3 κιλάκια γιατί σταμάτησα τον πρωταθλητισμό που είναι η καθημερινότητα μου ως συνοδός της Μέιμπελ και τα κουβαλήματα. Το λες και διακοπές έτσι; 2 εβδομάδες χωρίς άγχος να ψάχνω πρόσβαση, χωρίς να ψάχνω στάθμευση στην πιο κοντινή απόσταση ώστε να μην κουβαλάω πολύ γιατί και πάρκινγκ αναπήρων να βρεις, σχεδόν ποτέ, δεν υπάρχει προσβάσιμη αλυσίδα, όποτε πάλι κουβαλάω. 2 εβδομάδες να μην φωνάζω να ξεπαρκαρουν ασυνείδητοι και να αγχώνομαι αν θα προλάβω, να μπορώ να πάω σούπερ μάρκετ, να κυκλοφορώ σαν άνθρωπος, να κυκλοφορεί η Μέιμπελ.
Γιατί η Μέιμπελ μπορεί να κυκλοφορεί. Απλά όχι στα Χανιά κύριε Δήμαρχε…
ΥΓ. Δεν θέλω να προσβάλω τους πρωταθλητές. Χρησιμοποιώ τον όρο μεταφορικά με όλο τον σεβασμό.
Γράφει: η Μαρία Μπουντουράκη – Wilson
