Οι αθλητές με αναπηρία στην Ελλάδα με ελάχιστες εξαιρέσεις, όσες διακρίσεις και να φέρουν στην χώρα, η μεγαλύτερη αναγνώριση που παίρνουν, είναι ένα χτύπημα στην πλάτη, μία παράγραφος με το όνομα τους κι αν είναι τυχεροί ίσως και κάποια φωτογραφία.
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Πίσω από αυτές τις διακρίσεις όμως υπάρχει η ξεχωριστή προσωπική ιστορία του κάθε αθλητή όπως του παραολυμπιονίκη και παγκόσμιου ρεκορντμαν Σο Γουα Γουάϊ από το Χονγκ Κονγκ, που περπατούσε πολύ αργά αλλά έτρεχε πιο γρήγορα από όλους! Αυτή την ιστορία διηγείται η ταινία Zero to Hero (Ήρωας από το μηδέν) του 2021, ρίχνοντας φως στον άνθρωπο που τον στήριξε πιο πολύ από όλους… τη μητέρα του.
Η ταινία έχει φτιαχτεί για να συγκινήσει…
Η μουσική, η σκηνοθεσία, οι ερμηνείες, όλα στην ταινία έχουν σκοπό να κάνουν θεατή να συγκινηθεί. Είναι ένα κλασσικό μελόδραμα. Λοιπόν τα καταφέρνει περίφημα και δεν με πειράζει καθόλου. Γιατί σε κάθε ιστορία αθλητή με αναπηρία υπάρχει αγώνας, απίστευτη προσπάθεια και σωματικός και ψυχικός πόνος άλλα και κάτι που δεν βλέπουμε συχνά στην οθόνη, ο γονιός που στηρίζει όλο αυτό και είναι συνήθως η μητέρα.
Πίσω από έναν αθλητή με αναπηρία που διακρίνεται, υπάρχει πολλές φορές μία μητέρα που απέσυρε τη βοήθεια της όταν χρειάστηκε, για να να κάνει το παιδί της αυτόνομο. Που έχτισε την αυτοπεποίθησή του με χιλιάδες ώρες σε αγώνες, προπονήσεις, με δυσβάσταχτο οικονομικό κόστος και ανεξάντλητη υπομονή και επιμονή.΄Ετσι και η μητέρα του Γουα Γουάϊ, ενός ανθρώπου με εγκεφαλική παράλυση και προβλήματα ακοής, τον ωθεί σε όλη την ταινία να κάνει ένα βήμα ακόμα, να ξεπεράσει τον αυτό του και να κυνηγήσει στόχους που οι άλλοι αλλά και ο ίδιος δεν πίστευαν ότι μπορούσε.
Κάθε βήμα και ένα μετάλλιο…
Από από τη δύσκολη σκηνή στην στο εργοστάσιο στα παιδικά του χρόνια μέχρι και τις στιγμές στον απόλυτο θρίαμβο, σημείο αναφοράς για το Γουα Γουάϊ ήταν πάντα η μητέρα του. Κάθε μητέρα ή πατέρας παιδιού με αναπηρία που το νοιάζεται πραγματικά και το στηρίζει, είναι σαν να προπονεί ένα παραολυμπιονίκη. Κάθε μικρό βήμα, κάθε κατάκτηση που θεωρείται από τους άλλους αυτονόητη, έχει την αξία ενός μεταλλίου. Όταν μαθαίνει να τρώει ή να ντύνεται μόνο του, όταν κουρευτεί πρώτη φορά σε κομμωτήριο χωρίς να του είναι δυσάρεστο, μια βόλτα ή ένα ταξίδι που έκανε χωρίς εσένα, όταν με μία λέξη μια αγκαλιά ή μόνο ένα βλέμμα εκφράζει την αγάπη του. Αυτοί είναι οι θρίαμβοι των παιδιών μας. Σε έναν άνθρωπο με αναπηρία από την ώρα που γεννιέται, δεν του χαρίζεται τίποτα, τίποτα δεν είναι εύκολο και όλα κατακτώνται με κόπο και προσπάθεια που είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που καταβάλλουν οι γονείς του. Και αυτή η προσπάθεια συχνά υποτιμάται.
Ίση αμοιβή για ίση εργασία…
Οι αθλητές που αγωνίζονται σε παραολυμπιακά αγωνίσματα ή Special Olympics τόσο στην ταινία όσο και στην πραγματικότητα και ιδιαίτερα και στην Ελλάδα δεν τυγχάνουν της αναγνώρισης που τους αξίζει. Σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες, με αφοσίωση και επαγγελματισμό που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από οποιοδήποτε άλλο αθλητή, φέρνουν διακρίσεις στη χώρα τους σε διεθνές και παγκόσμιο επίπεδο, με μηδαμινές υλικές αλλά και ηθικές απολαβές. Αυτό που ζητάνε οι αθλητές στην ταινία το ζητούν και στην πραγματικότητα: Ίση αμοιβή για ίση εργασία.
Στην ταινία ο Γουα Γουάϊ θεωρείται και τυχερός που βρήκε χορηγούς προς το τέλος της καριέρας του. Στην Ελλάδα οι ανάπηροι αθλητές περιθωριοποιούνται τόσο από το ίδιο το κράτος αλλά πολλές φορές και από τους ιδιώτες χορηγούς, που είτε τους αγνοούν ή τους στηρίζουν μόνο αν μπορούν ταυτόχρονα, πέρα από κορυφαίοι αθλητές να είναι και δημοφιλείς influencer γιατί σήμερα οι followers μετράνε περισσότερο από τις διακρίσεις και το θετικό παράδειγμα.
Δεν είναι όλα ρόδινα…
Οι διακρίσεις του Γουα Γουάϊ δεν μεταφράζονται σε προσωπική ευτυχία και ερωτική επιτυχία. Τα μετάλλια δεν τον έβγαλαν από τη φτώχεια αυτόματα. Και το πιο σημαντικό δεν είναι όλα ρόδινα με τη μητέρα του. Είναι συγκλονιστικός ο διάλογος τους, προς το τέλος της ταινίας, όπου φαίνεται η ανάγκη του να ζήσει αυτόνομα και να διεκδικήσει μια ταυτότητα για τον εαυτό του πέρα από αυτήν του ανάπηρου ατόμου. Την ίδια επίπτωση στον θεατή έχει και ή σκηνή που ο αδερφός του εξομολογείται το πώς είναι να ζεις μια ζωή σε δεύτερο πλάνο, πώς είναι να έχεις γεννηθεί με αποκλειστικό σκοπό να γίνεις ο βοηθός κάποιου χωρίς να ρωτήσουν ούτε εσένα αλλά ούτε και εκείνον.
Μία πραγματική ιστορία στο Netflix που αξίζει να δείτε..
Η ταινία έχει συγκίνηση και ευαισθησία με τις κατάλληλες δόσεις χιούμορ και όπως κάθε αθλητικό φιλμ έχει δημιουργηθεί για να εμπνέει. Δείτε την σκηνή του έφηβου Γου Γουάι με τον συναθλητή του που αποκαλούσαν τρένο, απλά πορωτική! Οι πρωταγωνιστές όσο και οι δεύτεροι ρόλοι στέκονται στο ύψος της ιστορίας του πραγματικού So Wa Wai, ενός αθλητικού θρύλου με 12 μετάλλια, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη στη δημιουργία της ταινίας και ήταν κοντά στους ηθοποιούς κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.
Έχοντας γνωρίσει μητέρες αθλητών με αναπηρία, χαίρομαι που υπάρχει μία ταινία που μας δίνει την ευκαιρία, να δούμε το πείσμα, την αγάπη και την αποφασιστικότητα τους.
[[
