Κάτι πολύ περίεργο έγινε στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης στη συναυλία του Θεσαλονικιού ράπερ ΛΕΞ. Συγκεντρώθηκαν 25.000 άτομα για να τον ακούσουν, δημιουργώντας μία πρωτοφανή ατμόσφαιρα με καπνογόνα και παλμό ενώ ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης είναι “αόρατος” για όλα σχεδόν τα ΜΜΕ.
Δεν θα διαβάσετε για εκείνον σε καμία από τις μεγάλες ιστοσελίδες, δεν θα τον ακούσετε στο ραδιόφωνο και δεν θα τον δείτε στις τηλεοπτικές εκπομπές. Οι στίχοι του μιλάνε για το περιθώριο, τις πολυκατοικίες, τους άνεργους ή τους φυλακισμένους, στρέφονται εναντίον του ρατσισμού, της φτωχοποίησης και της εκμετάλλευσης, καθώς και της αστυνομικής βίας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα τραγούδια του δεν παίζουν στις γιορτές των νηπιαγωγείων, στα club ή στα προκατ μουσικά βραβεία
Αυτό το φαινόμενο σχολίασε και ο τραγουδιστής Δημήτρης Κοργιαλάς με ανάρτηση του:
Τον ΛΕΞ ακολουθούν 126.000 άτομα στο Instagram. Σε αυτό το μέσο ο ίδιος έχει κάνει μονάχα μια ανάρτηση, τον περασμένο Μάιο, και τίποτε άλλο.
Ο ΛΕΞ έχει μαζέψει και στο παρελθόν πολύ κόσμο (10.000 στην Πετρούπολη). Η χθεσινή συναυλία επρόκειτο αρχικά να διεξαχθεί στο Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας, αλλά τα εισιτήρια εξαφανίστηκαν σχεδόν αμέσως. Το γήπεδο του Πανιωνίου ήταν η επόμενη επιλογή. Εκεί τραβήχτηκαν όλες οι “κόκκινες” φωτογραφίες που κατακλύζουν σήμερα το timeline στο FB και στο Twitter.
«Τι ‘ναι ο θάνατος αγόρι μου μπροστά στην ντροπή / Ακούω το τάβλι των ανέργων, την φωνή των παιδιών / Τα καταπιεσμένα βογγητά των νοικοκυριών / Έχω για θέα μια εκκλησία και τις ουρές των πιστών / Και ιδρώνω για ν’ αρπάξω την πηγή των κακών».
Παρατήρησα ότι οι περισσότεροι δεν γνώριζαν καν ότι υπάρχει ραπ καλλιτέχνης με το όνομα ΛΕΞ και ότι είναι μάλιστα ο πιο δημοφιλής στη χώρα. Και μάλλον θα συνεχίσουν να τον αγνοούν, αφού τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, πλήρως αποκομμένα από τις κοινωνικές εξελίξεις, δεν ενδιαφέρθηκαν να κάνουν ούτε μια απλή αναφορά. Άλλωστε, ο ΛΕΞ δεν παίζεται σε ραδιόφωνο και τηλεόραση.
Ακριβώς επειδή η προώθηση της συναυλίας δεν έγινε με τα συμβατικά και παραδοσιακά μέσα, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι “έγραψε ιστορία”. Διότι ένα πλήθος 20.000 – 25.000 κόσμου γράφει πάντα ιστορία.
Το ερώτημα προκύπτει σχεδόν αβίαστα: πώς είναι δυνατόν κάτι να κινείται τόσο ισχυρά και μαζικά κάτω από τη μύτη μας, αλλά να μην το παίρνουμε χαμπάρι; Ποιοι είναι εκείνοι οι μηχανισμοί διακίνησης ιδεών ή προώθησης μαζικών γεγονότων, με τους οποίους είμαστε τόσο λίγο εξοικειωμένοι, ώστε να βλέπουμε τις χθεσινές εικόνες κάπως σαν έναν παράλληλο κόσμο;
Στους καιρούς που ζούμε, ακόμη κι ένα τέτοιο καλλιτεχνικό γεγονός, δεδομένου του μεγάλου πλήθους -ετερόκλητου ή ομοιογενούς- αλλά και του αντισυμβατικού τρόπου με τον οποίο συγκεντρώθηκε (χωρίς τη συνδρομή ραδιοφώνου ή τηλεόρασης), μπορεί να χαρακτηριστεί και πολιτικό γεγονός. Προσοχή: όχι κομματικό γεγονός, αλλά πολιτικό.
Και επειδή οι νέοι, απ’ ό,τι έχουμε καταλάβει, δεν συγκεντρώνονται “από καθήκον”, όπως συνέβαινε παλιά, αλλά μόνο όταν κάτι “τους αφορά”, φαίνεται ότι οι στίχοι του ΛΕΞ τους αφορούν. Και εδώ είναι το ενδιαφέρον, που μπορεί να έχει πολιτικό περιεχόμενο. Πολλοί πιστεύουν ότι η νεολαία είναι απολιτίκ, όμως εμείς χθες είδαμε ένα μεγάλο πλήθος να συρρέει στη Νέα Σμύρνη και να τραγουδάει, με μια φωνή, στίχους πρεκάριων.
Διότι ακούγοντας κάποια κομμάτια του καλλιτέχνη, είναι προφανές ότι οι στίχοι του μιλούν απευθείας στην καρδιά αυτού του σχετικά νέου ανθρωπότυπου, του πρεκάριου. Ο ΛΕΞ περιγράφει τη ρευστότητα της εποχής μας. Αστικό τοπίο, μελαγχολικές μελωδίες, στίχοι για την κοινωνική και οικονομική ανισότητα. Υποκρισία στο ζενίθ, κοινωνική συνοχή στο ναδίρ. Μια γενιά της φτώχειας και της εξαθλίωσης, που βάλλεται ποικιλοτρόπως.
Δεδομένου, λοιπόν, ότι το χθεσινό ήταν ένα κοινωνικό και, κατ’ επέκταση, πολιτικό γεγονός, εύλογα έσπευσαν πολλοί να θέσουν το ερώτημα για το αν ανοίγει ένας συγκρουσιακός κύκλος. Βρισκόμαστε ενώπιον μιας, ας το πούμε, “σιωπηλής επανάστασης” (silent revolution); Αυτό δεν μπορεί κανένας να το πει με σιγουριά.
Περισσότερο με ενδιαφέρει ο τρόπος με τον οποίο συγκεντρώθηκαν πάνω από 20.000 άτομα χθες στη Νέα Σμύρνη. Διότι φαίνεται ότι χρειαζόμαστε νέα εργαλεία εξήγησης του κοινωνικού γίγνεσθαι. Όσο και να λέμε ότι απεχθανόμαστε την τηλεόραση, συνεχίζουμε να ερμηνεύουμε με τους όρους της την κοινωνική πραγματικότητα. Αυτό είναι το μεγάλο σφάλμα μας που δεν ομολογούμε.
Περισσότερα νέα Συλλόγων – Φορέων – ΜΚΟ
Πηγή: Δημήτρης Κοργιαλάς
