Γιατί ξαφνικά ένας ηλικιωμένος ή κάποιος χρήστης/στρια αμαξιδίου έχει το σεβασμό όλων, ενώ ένας νέος δεν έχει ελαφρυντικά για… τίποτα;
της Aδαμαντίας Ζαχαριάδη – Αθλήτρια Εθνικής Ομάδας Ξιφασκίας με Αμαξίδιο
Έχω βιώσει αρκετές φορές στο παρελθόν αυτές τις ρατσιστικές συμπεριφορές και θα εξηγήσω αμέσως τί εννοώ.
Γεννήθηκα κι εγώ, όπως ο περισσότερος κόσμος, υγιέστατη, με συνήθειες, λίγο διαφορετικές, για τα κοριτσίστικα πρότυπα. Μάλλον ήμουν πιο «αντράκι» από τα περισσότερα κορίτσια. Τότε έβλεπα κι εγώ ότι είχα όλη τη ζωή μπροστά μου. Μα η ζωή τα ήθελε λίγο διαφορετικά, γιατί πιθανόν να είχα πάρει πολύ αέρα και να ήμουν υπερόπτης.
Είχα κι εγώ ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Έχω κι εγώ αναπηρίες.
Το πείσμα, η θέληση, η δουλειά, η περηφάνια, ίσως κι ο κομπλεξισμός της υπερηρωίδας αθλήτριας που είχα φτιάξει με τη φαντασία μου για μένα, μαζί με την τύχη, κατέστησαν το αποτέλεσμα που βλέπετε… δηλαδή που δε βλέπετε!
Ότι είμαι όρθια και περπατώ σημαίνει κάτι; Μήπως ότι έχω μεν μικρότερη αναπηρία από αυτούς που δε μπόρεσαν να ξαναπερπατήσουν, αλλά παρ’όλα αυτά έχω δυσκολία;
Η κοινή λογική, που πρέπει να αλλάξει, υπαγορεύει αυτό. Όμως η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Απλά η αναπηρία μου είναι διαφορετική, είναι σε άλλο επίπεδο.
Κανένας άνθρωπος δε μοιάζει με τον άλλον και καμμιά αναπηρία δεν είναι ίδια με καμμία άλλη.
Παλαιοτέρα δε μπορούσα να περπατήσω γρήγορα και συχνά έχανα την ισορροπία μου, με αποτέλεσμα να πέφτω κάτω από όπου κι αν βρισκόμουν (σκάλες, ανηφόρες, κατηφόρες, μέχρι και στο ίσιωμα…), με συνέπειες πισωγυρίσματος στην υγεία μου…
Μια τέτοια στιγμή της ζωής μου ήταν τότε που το λεωφορείο “Απλά δε με περίμενε” και, για καλή μου τύχη, ξανασταματώντας για κάποιον που ΕΤΡΕΧΕ και φουριόζος το πλησίασε, ανέβηκα κι εγώ. Ζήτησα από τον οδηγό τον λόγο που έκλεισε την πόρτα και δεν μπορούσε να με περιμένει για λίγο. Τα βλέμματα όλων ήταν βλοσυρά, σαν να μου έλεγαν: “φταις – φταις – φταις”(που καθυστερούμε). Ο οδηγός με βαρύ, μάγγικο υφάκι γύρισε και μου είπε: «σιγά μη σε περιμένω, αφού πας με το πάσο σου μικρή κοπέλα, σα δε ντρέπεσαι, ζητάς και τα ρέστα…»
Αυτό ήταν!! Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, όμως έπρεπε “να αποκαταστήσω την τάξη”, να βάλω τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση.
Εκείνος με κατηγορούσε για κάτι που δεν ήμουν υπεύθυνη (δηλαδή, το να περπατάω αργά και να μην μπορώ να τρέξω, λόγω αναπηρίας) και με πλήγωνε λέγοντάς μου ότι θα έπρεπε να ντρέπομαι κιόλας… Θυμάμαι να του λέω ότι “δεν ήξερε τι έχει περάσει αυτή η νέα κοπέλα, και ότι με μεγάλη προσπάθεια προχωρούσα, όσο πιο γρήγορα μπορούσα, διότι δεν είχα πολύ καιρό που άρχισα να ξαναπερπατάω, αφ’ότου είχα ένα ατύχημα και ήμουν σε αμαξίδιο (καροτσάκι, όπως το ξέρουν οι περισσότεροι)”.
Τότε ήταν που όλα τα βλέμματα άλλαξαν, μαλάκωσαν! Κάποιοι από τους επιβάτες μου προσέφεραν τη θέση τους και ο οδηγός μου ζήταγε συγνώμη, γιατί… “δεν ήξερε”.
Μα πώς να ήξερε;
Όμως γι’ αυτό λεγόμαστε άνθρωποι, επειδή σκεπτόμαστε. Βλέπουμε τους ηλικιωμένους ή τους καθήμενους σε αμαξίδιο και έχουμε υπομονή, όμως αυτή εξαντλείται όταν δούμε κάποιον νέο να περπατάει αργά ή “περίεργα”. Γιατί;;;
Αυτή η αντίληψη πρέπει σιγά – σιγά να αλλάξει. Από προχθές δηλαδή έπρεπε, σιγά – σιγά!
Σήμερα καλούμαστε επιτακτικά και με γοργούς ρυθμούς να αλλάξουμε νοοτροπίες χρόνων.
Δείτε ακόμη…
Βίντεο – Συνέντευξη: Αδαμαντία Ζαχαριάδη (Ξιφασκία με Αμαξίδιο): “Όλα μπορούν να επιτευχθούν με εξάσκηση”
Διαβάστε ακόμη…
Μια Βόλτα με το… Cabrio – Ξιφασκία με Αμαξίδιο
Γράφει: η Aδαμαντία Ζαχαριάδη – Αθλήτρια Εθνικής Ομάδας Ξιφασκίας με Αμαξίδιο
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
