Η Κατερίνα είναι 11 χρονών και νοσεί από μια σπάνια εκφυλιστική νευρομυική νόσο, την Charcot Marie Tooth. Δυστυχώς στην περίπτωσή της Κατερίνας δεν υπάρχει ακόμη η δυνατότητα κάποιου είδους θεραπείας.
του Νίκου Παγίδα – Εργοθεραπευτής
Η Κατερίνα με την αμέριστη υποστήριξη της μητέρας της καταφέρνει να ξεπερνάει τα όποια εμπόδια βρίσκονται μπροστά της, δίνοντας καθημερινό αγώνα για να διατηρήσει τα επίπεδα λειτουργικότητας και αυτονομίας της.
Η Κατερίνα είναι χρήστρια αναπηρικού αμαξιδίου και φοιτά τα τελευταία 5 χρόνια στο 7ο Δημοτικό Σχολείο Καλαμαριάς που οι κτιριακές του υποδομές δεν είναι πλήρως προσβάσιμες!
- Το σχολείο διαθέτει τουαλέτα ΑμεΑ, που είχε φτιαχτεί πριν από 20 περίπου χρόνια από τους γονείς μαθητή με αναπηρία.
- Υπάρχουν εσωτερικές ράμπες.
- Οι ράμπες εξωτερικού χώρου, απλά δεν είναι ράμπες ΑμεΑ. Μια ράμπα έξω και μια μικρή για την είσοδο στο κτίριο ακατάλληλες και οι δυο.
- Δεν υπάρχει ασανσέρ με αποτέλεσμα η Κατερίνα για να παρακολουθήσει τα μαθήματα στο Τμήμα Ένταξης και το μάθημα των υπολογιστών που γίνονται στον 1ο όροφο αναγκαζόταν είτε να ανέβει μπουσουλώντας τα σκαλιά, είτε ο καθηγητής πληροφορικής να την βοηθάει. Τελικά η λύση δόθηκε, όχι με την τοποθέτηση αναβατορίου ΑμεΑ που θα όφειλε να βάλει ο δήμος, άλλα με το να γίνεται το μάθημα της πληροφορικής στο ισόγειο ατομικά χωρίς την παρουσία άλλων μαθητών!
Τα τελευταία 4 χρόνια, αρκετές φορές, έχει περάσει από το σχολείο κλιμάκιο τεχνικών του Δήμου για να ελέγξει. Μέτρησαν, ξανά μέτρησαν… η Κατερίνα ήτανε στην Β’ τάξη και έφτασε αισίως ΣΤ’… και όπως φαίνεται απλά θα συνεχίζουν να μετρούν, μια και το πρόβλημα θα λυθεί του χρόνου που η Κατερίνα θα τελειώσει την φοιτησή της και θα πάει στο Γυμνάσιο…
Και αν τύχει και ξαναβρεθεί στο σχολείο μαθητής/τρια που μετακινείται με αναπηρικό αμαξίδιο…;;;;
Καταλάβαμε όλοι τι θα γίνει; Απλά θα συνεχίζουν να μετρούν;
“Μαμά, αφού τόσα χρόνια προσπαθείς και δεν γίνεται τίποτα. Εγώ τι είμαι; Τίποτα;”
Αυτή ήταν η φράση της Κατερίνας προς την μητέρα της, πριν λίγο καιρό.
Η κα Ευφροσύνη Κουκουλάκου, με ανάρτησή της στα social media ανέδειξε για άλλη μια φορά το μέγιστο θέμα της προσβασιμότητας των ελληνικών σχολείων. Έγραψε χαρακτηριστικά:
“Αυτή είναι η ράμπα στην αυλή του σχολείου μας. Στην ανάβαση πρέπει να έχεις τις ικανότητες ενός ορειβάτη που έχει κατακτήσει την Κ9 του Έβερεστ. Στην κατάβαση ενός ολυμπιονίκη στο slalom. Και για προπόνηση υπάρχει και μικρότερη ράμπα για την είσοδο στο κτίριο, όπου εκεί κάνεις πατινάζ στον πάγο. Και άραγε πόσα βραβεία θα έπρεπε να πάρει η Κατερίνα που ανέβαινε και κατέβαινε, ως πεζοναύτης τις σκάλες του σχολείου; Η νέα σχολική χρονιά θα είναι και η τελευταία της μιας και πλέον θα είναι μαθήτρια της έκτης τάξης. Ας ελπίσουμε πως δεν θα της μείνει πικρή παιδική ανάμνηση αυτό το τόσο απλό αλλά και τόσο πολύτιμο, όπως είναι το να πηγαίνεις σχολείο χωρίς έγνοιες! Dum Spiro Spero.”
Η ίδια όλα αυτά τα χρόνια έχει κάνει πολλές προσπάθειες, έχει χτυπήσει πολλές πορτες, με την στήριξη της διεύθυνσης και των εκπαιδευτικών του σχολέιου, για να ζητήσει το αυτονόητο. Να γίνουν τα απαραίτητα έργα προσβασιμότητας στο σχολείο της κόρης της.
Η προηγούμενη δημοτική αρχή απλά έκανε ότι δεν άκουγε και δεν έβλεπε. Ο σημερινός δήμαρχος αν και έγιναν κάποιες κινήσεις και βρέθηκε ιδιώτης που θα χρηματοδοτούσε την τοποθέτηση ανελκυστήρα ΑμεΑ, κόλλησε στο ότι δεν μπορούσαν να δεχτούν την χορηγία λόγω του προγράμματος Φιλόδημος, που ο δήμος κατάφερε να εξασφαλίσει πριν λίγο καιρό, προκειμένου να προβεί στα απαραίτητα έργα προσβασιμότητας των σχολείων της περιοχής. Το σχολείο της Κατερίνας είναι στη λίστα του δήμου για το πρόγραμμα Φιλόδημος και αν γίνει οποιαδήποτε άλλη παρέμβαση τότε θα χαθεί η επιδότηση. Επιπλέον, επειδή το σχολείο είναι προκάτ κατασκευή δεν επιτρέπεται η τοποθέτηση ανελκυστήρα.
Μπορεί όμως να μπει αναβατόριο για ΑμεΑ σε μια από τις δυο εσωτερικές σκάλες. Τι; Δεν μπορεί;
Η κα Κουκουλάκου αναρωτιέται “αφού πήραν την επιδότηση και τα σχολεία ήταν τόσο καιρό κλειστά, γιατί δεν έγιναν τα έργα;”
Το Νοέμβριο η Κατερίνα θα υποβληθεί σε χειρουργείο οπότε σκεφτείτε ένα παιδί με γύψο και στα δύο πόδια για τρεις μήνες και μια μάνα να πρέπει να ανεβαίνει καθημερινά τον “Γολγοθα” με τις ακατάλληλες ράμπες για να πάει το παιδί της στο σχολείο.
Πάντως όλο αυτό σίγουρα δεν λέγεται ισότιμη πρόσβαση για όλους στην εκπαίδευση και ακόμα πιο σίγουρα δεν αξίζει στην Κατερίνα και σε καμία Κατερίνα.
Ρεπορτάζ: Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
