Ποιά Χαρακτηριστικά πρέπει να έχει μια Δραστηριότητα για να θεωρείται Πολεμική Τέχνη για ΑμεΑ με Nοητική Υστέρηση και ΔΑΔ (Διάχυτες Αναπτυξιακές Διαταραχές);
Η κρίση και η πανδημία γεννά ευκαιρίες. Ευκαιρίες για δουλειά αλλά και για εκμετάλλευση.
Και ποιά είναι η πιο ευπαθής και “εύκολη” ομάδα για να εκμεταλλευτείς; Μα φυσικά αυτή των ατόμων με αναπηρίες και ειδικά τα άτομα με Nοητική Υστέρηση και Διάχυτες Αναπτυξιακές Διαταραχές- ΔΑΔ (μια ομάδα διαταραχών που αφορούν την ανάπτυξη ενός συνόλου πολλαπλών βασικών ικανοτήτων, με κύρια στοιχεία τη δυσκολία στην επικοινωνία και στην κοινωνικοποίηση).
Η νέα μόδα που εμφανίστηκε λίγο πρίν την πανδημία και κορυφώθηκε μέσα σε αυτήν ειναι οι λεγόμενες “Πολεμικές Τέχνες για ΑμεΑ”. Όπου πολεμικές τέχνες ο όρος λανθασμένα συμπαρασύρει και τα μαχητικά αθλήματα και τα μοντέρνα συστήματα αυτοάμυνας.
Σε προηγούμενα άρθρα έχουμε αναφερθεί στα θετικά των πολεμικών τεχνών, τώρα θα μιλήσουμε για τα αρνητικά. Επιλέγουμε να μην ασχοληθούμε στο παρόν κείμενο με τις κινητικές αναπηρίες και τους τυφλούς και κωφούς, διότι θεωρούμε ότι αποτελούν πιο “εύκολα” εκπαιδεύσιμες κατηγορίες στο αντικείμενο.
Θα αναφερθούμε αποκλειστικά στα άτομα με νοητική αναπηρία, αυτισμό κλπ.
Ποιά χαρακτηριστικά πρέπει να έχει μια δραστηριότητα για να θεωρείται πολεμική τέχνη για ΑμεΑ;
Θα αναφερθούμε επιγραμματικά και δεν θα αναλύσουμε για λόγους οικονομίας χώρου.
Τα κυριότερα χαρακτηριστικά είναι:
1. Να έχει έναν σκοπό και να τον υπηρετεί πιστά.
2. Να είναι προσαρμοσμένη στο είδος της αναπηρίας.
3. Να μην δημιουργεί ή να μην συντηρεί εμμονές.
4. Να δημιουργεί θετικά και όχι αρνητικά συναισθήματα στον ασκούμενο.
5. Να μην παραπέμπει σε μάχη, πόλεμο, βία.
6. Να δημιουργεί στον συμμετέχοντα συναισθηματική σταθερότητα, να μην του προκαλεί άγχος και εκνευρισμό.
7. Να αποφεύγει όλα αυτά που “απαγορεύονται” στο είδος της αναπηρίας.
8. Να προωθεί και να πρεσβεύει την συμπερίληψη με νευροτυπικά άτομα.
9. Να μην χρησιμοποιεί αρνητική ορολογία ή ορολογία που παραπέμπει σε βία.
10. Να έχει “θεραπευτική” μορφή και να σέβεται τις ιδιαιτερότητες της αναπηρίας.
Όποια δραστηριότητα που στηρίζεται σε κάποια πολεμική τέχνη δεν έχει έστω και ένα από τα παραπάνω ΔΕΝ ενδείκνυται για την συγκεκριμένη αναπηρία.
Εξετάζοντας όλα τα αναφερόμενα χαρακτηριστικά αμέσως θέτονται εκτός πλάνου τα μαχητικά αθλήματα, οι μοντέρνες τέχνες αυτοάμυνας και οι πολεμικές τέχνες που χρησιμοποιούν πολύ έντονα και βίαια την αφή (πιάσιμο, τράβηγμα, κλπ), πάντα μιλώντας για συγκεκριμένου τύπου αναπηρία, και αυτό διότι το σύστημα εκπαίδευσής τους είναι δομημένο επάνω στην χρήση βίας ή σε κινήσεις-χειρονομίες τις οποίες τα άτομα με ΔΑΔ δεν τις δέχονται.
Πολλοί είναι οι θεραπευτές-εκπαιδευτές οι οποίοι έχουν δεχθεί επιθέσεις με σοβαρά αποτελέσματα από αυτιστικά παιδιά και εφήβους που το προηγούμενο βράδυ είδαν στην τηλεόραση ή στο youtube μια ταινία δράσης (μεταξύ αυτών κι εγώ).
Φανταστείτε τί θα γίνει αν εκπαιδεύσεις άτομο με αυτισμό να χρησιμοποιεί το σώμα του ώς όπλο και του δημιουργήσεις άλλη μια εμμονή, η οποία θα είναι και άκρως επικίνδυνη, αν αναλογιστούμε και σε κάποιους από αυτούς την έλλειψη της αίσθησης του πόνου σκεφτείτε την σοβαρότητα της κατάστασης που μπορεί να δημιουργηθεί.
Μία τόσο σοβαρή παρενέργεια δεν θα πρέπει να περνά απαρατήρητη.
Επειδή όμως δεν μπορούμε να παραλείψουμε και τα πολλά θετικά που προκύπτουν από την δραστηριότητα αυτή, προτρέπουμε τους γονείς, έχοντας ως οδηγό τα χαρακτηριστικά που προαναφέραμε και χρησιμοποιώντας τα σύγχρονα μέσα που έχουν στην διάθεσή τους, να επιλέξουν προσεκτικά την δομή, τον εκπαιδευτή-θεραπευτή που θα ασχοληθεί με το παιδί τους και την προσαρμοσμένη πολεμική τέχνη που είναι κατάλληλη για αυτό και να μην παρασύρονται από ότι προστάζει το σύγχρονο marketing.
Στον καιρό που ζούμε, αυτόν της ελευθερίας και της πληροφορίας, δικαιολογίες δεν υπάρχουν για κανέναν και όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης για τις επιλογές τους.
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
