«…μία παγωμένη στιγμή σ’ ένα διαγνωστικό κέντρο, πολύ γλυκά, αλλά κατηγορηματικά, ο οφθαλμίατρος με ενημέρωσε ότι… τυφλώνομαι!»…
«Γλαύκωμα, λέει»… «αν είχα εξεταστεί λίγο νωρίτερα, τα πράγματα θα ήταν αλλιώς»
Είναι τα Podcasts του nevronas.gr για…Όλα, όσα…!
Κείμενο: Χριστίνα Γαλανοπούλου – Δημοσιογράφος
Παρουσίαση: Γιώτα Ευσταθίου – Θεατρολόγος – Ηθοποιός
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology | Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
Ηχογράφηση / Μιξάζ: Γκίκας Μελαχροινός – Φωτογράφος – Βιντεογράφος
Μουσική: Γιώργος Καλούδης – Τσελίστας – Λυράρης
Ακούστε το…
Στείλτε κι εσείς τις δικές σας ιστορίες στο team@nevronas.gr
«Κάτι λίγα για τη μέρα που σταμάτησα να πιστεύω ότι, χωρίς εμένα πάρτι δεν γίνεται: να με φωνάζεις “γλαύκωμα”»
της Χριστίνα Γαλανοπούλου – Δημοσιογράφος
Συνήθως, σκασίλα μου, αν ακούστηκε αυτό που λέω. Αν κοινοποιήθηκε ένα κείμενο μου στα social όμως αυτό εδώ κοινοποιήστε το, έστω κι αν πρόκειται για τις τελευταίες παραγράφους.
Αν κάπως πρέπει να δικαιολογήσω αυτή την τεμπελιά (στα social), θα πω ότι στην πραγματική ζωή υπήρχε λίγο ρεύμα παραπάνω απ’ το κανονικό και μ’ άρεσε ο αληθινός σαματάς, όχι ο ψηφιακός. Πολύ! Φίλοι, “crashes”, δουλειές, θέματα, χαρές, ατυχίες, τρέξιμο πολύ… και κάπου το πίστευα –τί ζώον!- ότι είμαι game changer, ότι με τον τρόπο μου, τη δουλίτσα μου την έκανα και ότι τέλος πάντων δεν ξεχνιόμουν. Μέχρι πριν από δύο χρόνια – οποία επέτειος..!
Ακόμη προσπαθώ να χωνέψω το πώς από το roller coaster της μέρας (δουλειά, βάρδιες, ποτά, σιχτιρίκια, ξανά δουλειά, ξανά όλα) χρειάστηκε μία παγωμένη στιγμή σε διαγνωστικό κέντρο, όπου πολύ γλυκά, αλλά κατηγορηματικά, ο γιατρός με ενημέρωσε ότι τυφλώνομαι.
Κι ότι αν συνεχίσω έτσι, με το ίδιο άγχος, με την ίδια τσίτα, με το ίδιο σπασμένο φρένο, θα κάψω τελείως τα οπτικά νεύρα και φιλιά.
Δεν καταλάβαινα, τι λέει. Γλαύκωμα, λέει.!!!
Μάλλον είμαι το νεότερο περιστατικό στη χώρα, λέει. Κανονικά η πίεση του ματιού πρέπει να είναι 9 και εγώ είχα 31, λέει. Και αυτό συνέβαινε για χρόνια. ΕΙΠΕ.
Όσο εγώ έτρεχα, αγχωνόμουν, κυνηγούσα deadlines, έσκαγα για αηδίες, έκανα ό,τι άντεχα κι ό,τι προλάβαινα για να είναι όλα στην εντέλεια, το καημένο το μάτι κυλούσε στην άβυσσο, σαν χαρωπή, αχρείαστη μπαλίτσα. Παφ. Τέλος.
Γλαύκωμα.
Πολύ ποιητική λέξη για να σου πουν ότι κάτι σου έτρωγε το κεντρικό οπτικό νεύρο, χωρίς κανένα σύμπτωμα και ήσουν και τυχερή μέσα στην ατυχία σου που ήρθες να τσεκάρεις, καθυστερημένα, την αιώνια τερατώδη μυωπία σου, επειδή είχες ξεκινήσει τοξοβολία και ήθελες να ρίχνεις «κέντρο». Η Μις Τελειότητα, τρομάρα σου.
Τώρα, δυο χρόνια μετά, η μη αναστρέψιμη ζημιά έχει σταθεροποιηθεί (με φάρμακα σαφώς, κι όταν δεν θα πιάνουν πια, με χειρουργείο, αλλά ας μην το πιάσουμε τώρα αυτό), όμως ο φόβος ότι είμαι ένα κινητό σε ξερονήσι που μπορεί από στιγμή σε στιγμή να μείνει από μπαταρία, με τρώει στις πιο ανύποπτες στιγμές. Εκεί που τρώω και χαχανίζω με φίλους, όταν κοιμάμαι, κάθε φορά που σκέφτομαι όσα ΔΕΝ πρέπει πια να κάνω: όχι βάρη, όχι ταραχές, όχι ζόρικες γυμναστικές, όχι ξαφνιάσματα, όχι αϋπνία. Όχι δάκρυα. Αυτό πια…
Και μετά μια ωραία ησυχία ήρθε κι άπλωσε από μέσα προς τα έξω…
Να κι αν μ’ αδίκησες. Να κι αν φέρθηκες σκάρτα. Να και το δίκιο μου, να και το άδικό μου. Να κι αν είμαι η καλύτερη, να κι αν όχι. Να κι αν είπες, να κι αν δεν είπες. Να κι άποψη σου για ‘μένα.
Για πρώτη φορά δεν ήθελα να έχω δίκιο. Ήθελα να μην εξηγήσω τίποτα. Να χωνέψω την κατάσταση, για να δω πώς θα την πάω παρακάτω. Ε, και μάλλον κάτι έκανα.
Γέρασα λίγο fast-forward, αλλά δεν πειράζει.
Παλιά, θα ‘μουν η ψυχή της σφαγής, τώρα, ως περιστατικό βιβλιογραφίας και εν ώρα κοινής ησυχίας, διαπιστώνω ότι γίνονται υπέροχα πράγματα. Τελοσπάντων, κάθε χάλι έχει τις αρετές του.
Τι θέλω να πω, όμως: τώρα που φθινοπωριάζει και γυρίζετε ηλιοκαμένοι και μ’ έναν φόβο για τον κορωνοϊό, μαζί με τα λοιπά τσεκ – απ, τσεκάρετε και τα μάτια σας. Όλοι, φίλοι και εχθροί. Και να χαρείτε –τα μάτια σας- μην αφήσετε ούτε ένα σχόλιο για «περαστικά».
Δεν περνάει και δεν γράφτηκε γι’ αυτό, το κείμενο.
Το κείμενο αυτό γράφτηκε για τη φάση που… ξημέρωσε, βλέπω καλά, σημαδεύω ακόμη καλά, (απλώς δεν θα κατέβω σε πρωτάθλημα, ΟΚ), μη σου πω «βλέπω» και καλύτερα, αυτά που προσπερνούσα με γενναιοδωρία παλιά, οπότε, ναι, το κείμενο αυτό είναι για να πάτε οφθαλμίατρο.
Και για να πηγαίνετε κάθε χρόνο, γιατί είναι η εξέταση που ξεχνάμε περισσότερο από κάθε άλλη και οι παθήσεις των ματιών οι πιο αθόρυβα ύπουλες.
Γράφει: η Χριστίνα Γαλανοπούλου – Δημοσιογράφος
