Ο κάθε φωτογράφος, ερασιτέχνης ή επαγγελματίας, έχει ένα διαφορετικό είδος φωτογραφίας που προτιμά. Μπορεί να είναι μόδα, φωτογραφία δρόμου, αθλητική, τοπία, αρχιτεκτονική, άγρια φύση, μικροφωτογραφία (macro), άνθρωποι κ.α. Η επιλογή του αντικειμένου δεν γίνεται συνειδητά και όλοι δεν μπορούν να φωτογραφίσουν τα πάντα, όσο και να το θέλουν ή το νομίζουν.
του Γκίκα Μελαχροινού – Φωτογράφος – Βιντεογράφος
Η επιλογή του είδους γίνεται σχεδόν ασυναίσθητα. Εμένα, μου αρέσει να φωτογραφίζω ανθρώπους. Αυτό… τόσο απλά.
Κάθε φορά που φωτογραφίζω κάποιον, έχω στόχο να βγει μία φωτογραφία που το θέμα μου να βλέπει τον εαυτό του. Αυτό, κάποιες φορές, μπορεί να σημαίνει ότι έχω φωτογραφίσει τραγουδιστές στην πίστα να ροκάρουν, ματωμένους αθλητές rugby να προσπερνούν τέσσερις αντίπαλους ή νεαρούς να είναι ντυμένοι ως χαρακτήρες από ιαπωνικό κόμικ.
«…μου αρέσει να φωτογραφίζω ανθρώπους»
Η επιθυμία μου είναι να τραβήξω την καλύτερη φωτογραφία τους. Αυτή που θα γίνει η αγαπημένη τους φωτογραφία και στον καιρό των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αυτή η φωτό να είναι το προφίλ τους. Να είναι μια φωτογραφία που το ταίρι τους προτιμά, γιατί… «Ρε συ, εδώ έχεις βγει ωραίος/α». (Καθόλου μετριοπαθής στόχος, το ξέρω).
Όταν φωτογραφίζω κάποιον του κάνω πλάκα, λέω (κυρίως) χαζά αστεία. Όλοι είμαστε εκπαιδευμένοι, από τη κοινωνία γύρω μας, να μην εκφραζόμαστε ή ακόμη χειρότερα να έχουμε ένα προσωπείο για τις σχέσεις μας με τους γύρω μας. Ένα συγκεκριμένο χαμόγελο, σταθερό, “fixed” για κάθε χρήση. Κάποιοι το έχουν προβάρει κιόλας και το έχουν τελειοποιήσει.
Πιστεύω (μάλλον ξέρω πλέον στα σίγουρα) ότι τα αστεία κάνουν τον φωτογραφιζόμενο να χαλαρώνει, να περνάει καλά, να μην νιώθει απειλή από τον φωτογράφο απέναντί του έτσι ώστε να βγαίνουν οι φωτογραφίες αυθόρμητες και ο άνθρωπος πιο ‘φυσικός’.
Δεν δίνω πολλές οδηγίες για το ποζάρισμα (έχοντας ήδη αποφασίσει την τελική φωτογραφία). Θέλω, ο φωτογραφιζόμενος να βρει τον δρόμο του, σιγά-σιγά.
«Έχουμε χρόνο»… «Θα δοκιμάσουμε διάφορες στάσεις και γωνίες λήψης».
Πάντα του δείχνω στην οθόνη της κάμερας τί έχουμε ήδη κάνει, πώς βγαίνει μέχρι τώρα και… ως δια μαγείας, οι επόμενες λήψεις γίνονται όλο και καλύτερες. Κάποιες φορές μάλιστα καλύτερες και από ό,τι είχα στο μυαλό μου.
«Όταν φωτογραφίζω κάποιον θέλω να είναι η φωτογραφία αυτή μια πρόσκληση για να γνωρίσεις τον άνθρωπο που ποζάρει.»
Αναρωτιέστε αν καταφέρνω πάντα όλα τα παραπάνω;…..
Φυσικά και όχι.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα προσπαθώ να κάνω «τικ», σε όσα περισσότερα κουτάκια μπορώ, στο εσωτερικό μου τσεκ λιστ.
ΥΓ. Όταν ο κύριος Κ. αγαπούσε έναν άνθρωπο…
«Τι κάνετε όταν αγαπάτε έναν άνθρωπο;» ρώτησαν τον κύριο Κ.
«Του φτιάχνω ένα σκίτσο» είπε ο κύριος Κ. «και φροντίζω να του μοιάζει».
«Ποιο; Το σκίτσο;»
«Όχι, ο άνθρωπος!!!» είπε ο κύριος Κ.
Οι μικρές αυτές ιστορίες είναι του Γερμανού θεατρικού συγγραφέα, σκηνοθέτη και λογοτέχνη Μπέρτολτ Μπρέχτ (1898 – 1956), παρμένες από το βιβλίο του «Ιστορίες του κ.Κόυνερ», που άρχισε να το γράφει το 1935 και το τέλειωσε στις αρχές της δεκαετίας του ’50.
Γράφει: ο Γκίκας Μελαχροινός – Φωτογράφος – Βιντεογράφος / GkM Photography
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
